VIVA-journalist Fleur Meijer (36) schrijft over wat haar zoal bezighoudt.
‘Moet je anders een schaar?’ Hij vond zichzelf zo vreselijk geestig dat hij ervan schuddebuikte.
Ik staarde met verschikte ogen naar wat ik op zijn scherm zag, en mompelde iets van: ‘Tsssk, sjongejonge’. Hij, dat was de pasfotograaf. Wat ik zag, dat was mijn gigantische gepenkop. Compleet met scheef André van Duin-grijnsje. En op deze kop bevond zich een baal hooi die elk moment kon uitbarsten in Living on a prayer.
Jon Bon Jovi nog aan toe zeg. ‘Wacht even.’ Ik sprong van de kruk naar de spiegel, groef in mijn tas, vond geen borstel, wel lippenstift en een elastiekje, headbangde en stiftte wat heen en weer, en nam weer plaats op de kruk. Een knot dan maar. In godsnaam een knot. ‘Mooie ooraanzet,’ zei de pasfotograaf ineens complimenteus.
‘Dank je,’ zei ik. Nu moest de kin een stukje naar boven, nee naar beneden, even een beetje naar links, nee naar rechts, niet lachen, ja hou vast…
Ik smizede met alles wat ik in me had. ‘Nou,’ zei de pasfotograaf. ‘Deze is wel béter.’
‘Welja,’ zei ik met een blik op het scherm. Een roodgestift Vrouwtje Theelepel. Waarom ook niet. Ik had natuurlijk nog een derde, vierde, tiende poging moeten eisen, maar het was een van de momenten des levens waarop je besluit dat opgeven óók een optie is, vooral als je rijbewijs op een haar na verlopen is. Ik liet het mapje met pasfoto’s in mijn portemonnee glijden. Ach, wat is nou tien jaar. Over tien jaar zou ik waarschijnlijk blij zijn dat ik überhaupt ooit een Vrouwtje Theelepel was.
Ik fietste meteen door naar het gemeentehuis. Trok een nummer, nam plaats op een lege bank. Het ging zo te zien niet lang duren. Een unicum, dat vond ik zelf ook. Nee, ik had geluk vandaag. Die pasfoto viel bij nadere beschouwing vast mee. Ik concludeerde dat de pasfoto bij nadere beschouwing niet meeviel. Zelfs niet in viervoud. Ach, wat is nou tien jaar, dacht ik weer, en ik begon ineens als een bezetene door alle vakjes van mijn portemonnee te spitten.
Ik wist niet echt wat ik zocht.
Totdat ik het vond. ‘Ah!’ zuchtte ik hardop. Mijn nummer verscheen daarop als bij toverslag op het scherm.
Ik liep naar de balie. Er zat een lieflijk meisje achter met zwarte, glanzende ogen. ‘Uw pasfoto en uw rijbewijs graag,’ zei ze. Ik schoof ze nonchalant naar haar toe. Ze keek ernaar, keek naar mij, nog eens, tikte wat op haar toetsenbord. Onderwijl keek ik haar zo stralend mogelijk aan. Ach, wat is nou zeven jaar en vijftien kilo, dacht ik. Helemaal niets! Het is allemaal zo relatief! Wat dóét het er feitelijk toe? Het meisje tikte nog wat voort, zei dat ze mijn afhaalbewijs ging printen. Ik knikte gretig. Gá! Gá dan! Ze keek me nog een keer aan.
‘Is dit… eh…,’ zei ze terwijl ik onverminderd voortstraalde ‘… een recénte pasfoto?’
Ik sloeg mijn ogen neer. Legde Vrouwtje Theelepel op de balie. ‘Het viel te proberen,’ grijnsde ik.
‘Wow! Mooie ooraanzet!’ riep het meisje.
Nee hoor, dat riep ze helemaal niet.
Was leuk geweest, dat wel.
Lees ook Fleur’s column van vorige week: ‘Woest trok ik aan de handrem. Net op tijd’
Fleur’s column is afkomstig uit VIVA 35-2018. De editie ligt in de winkel t/m 4 september. Je kunt de editie ook hieronder online bestellen.
P.S: VIVA goes digital! Ga naar VIVA.nl/scan en scan de nieuwste VIVA met je telefoon. Dan shop, lees en ontdek je nóg meer.
»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«
Het bericht Fleur Meijer: ‘Wat is nou zeven jaar en vijftien kilo, dacht ik. Helemaal niets!’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.