Dylana Fuchs (25) heette vroeger Dylan en werkte in de bouw. Dat ze in een verkeerd lichaam zat, heeft ze jarenlang niet willen weten, tot dit zelfs tot verlamming leidde. Maar ook nu ze zichzelf accepteert, heeft ze het niet makkelijk. Tekst: Amanda van Schaik | Foto: Dirk-Jan van Dijk ‘Op straat word ik bijna dagelijks seksueel geïntimideerd. Ik krijg allerlei dreigementen naar mijn hoofd geslingerd. ‘Als je niet oprot, sturen we je door naar een groepsverkrachting.’ Of ik word uitgescholden. Als één iemand me een manwijf noemt, kan ik dat wel aan. Maar als het dertig keer per dag gebeurt, gaat dat toch ten koste van mijn zelfvertrouwen. Er is zo veel haat. En waarom? Het is niet alsof ik er iets aan kan doen. Ik heb er niet om gevraagd zo geboren te zijn. Transgender zijn is geen keuze. Ik heb jarenlang geprobeerd om te doen alsof er niets aan de hand was. Maar het ontkennen van wie ik ben, leidde tot allerlei problemen.’ De kast van de buurvrouw ‘Van jongs af aan was ik anders dan andere jongens. Als ik als kind vadertje en moedertje speelde in de kleuterklas, wilde ik moedertje zijn. Dat snapte niemand. Ik was immers een jongen, dus moest ik de vader of de baby spelen. Met voetballen had ik niets. Ik speelde liever met de meisjes. Dan liet ik me door hen opmaken en deed alsof het voor de lol was. We giechelden wat af, een jongen met make-up, hihihi. Wisten zij veel dat het voor mij hartstikke natuurlijk voelde. Maar ik kon er zelf de vinger niet op leggen waarom ik zo anders was. Dat werd me iets duidelijker tijdens de zomervakantie voor ik naar de brugklas ging. De overburen waren op vakantie en mijn broer en ik zorgden voor hun planten en katten. De buurvrouw had een geweldige inloopkast. Met een grote spiegel, mooie belichting en een uitgebreide collectie jurken. Ik paste een zwarte jurk, met korte mouwtjes, een slank lijfje en klokkende rok. Ik bekeek mezelf van alle kanten en draaide rondjes. Ik voelde me voor het eerst sinds tijden gelukkig. Makkelijke prooi voor pestkoppen Zo’n vijf keer per dag ging ik naar de buren, onder het mom dat ik de katjes wilde verzorgen. Vrouwenkleding dragen deed ik niet voor de fun, maar omdat ik het nodig had. In een jurk was ik mezelf. Dan kwam hoe ik eruitzag overeen met hoe ik me voelde. Mijn broer had wel door dat ik modeshows hield in de inloopkast van de buurvrouw. Hij zei: ‘Als je erover wilt praten, praten we erover.’ Maar dat durfde ik niet. Ik wist zelf nauwelijks wat er was. Want hoe kon ik me nou een meisje voelen, ik was toch een jongen? Ik was nog niet klaar om naar buiten te komen. Mijn broer zei ook: ‘Je moet ermee ophouden.’ Hij was bang dat ik nog meer gepest zou worden. Vanaf groep vier ging ik naar het speciaal onderwijs omdat ik een leerprobleem had. Maar op deze school zaten voornamelijk kinderen met gedragsproblemen. Het klikte niet met mijn klasgenoten en ik was een makkelijke prooi voor pestkoppen. Want ik was ingetogen en gesloten, omdat ik mezelf constant probeerde te verbloemen. Gevoelens negeren Toen de buren terugkwamen van vakantie, ging ik stiekem mijn moeders kleding dragen als ze niet thuis was. Maar ik stopte daar al snel mee, want elke keer als ik weer mijn eigen kleding aan moest, werd ik een stukje ongelukkiger. Ik trok me steeds meer terug in mijn eigen wereld en dook mijn kamer in om te gamen. Af en toe, als ik tv keek, ving ik iets op over transgenders. Er was iets van herkenning, maar ik negeerde het. Want als ik dit zou erkennen, werd het definitief. Dan gaf ik toe anders te zijn. En hoe moest ik dit uitleggen? Dan zou ik nog meer gepest worden. Ook mijn ouders zouden het niet begrijpen en me afwijzen, daarvan was ik heilig overtuigd. Ik wilde zo graag normaal zijn en dacht: als ik gewoon mijn gevoelens negeer, word ik vanzelf normaal. Mijn puberteit was een hel. Dit is natuurlijk een lastige periode voor elke tiener. Je lijf verandert en doet onverwachte dingen. In mijn geval was het nog een slag erger. Mijn balzak en penis groeiden, mijn stem werd dieper, ik kreeg meer beharing. Mijn mannelijkheid werd steeds meer benadrukt. Dat was voor mij heel pijnlijk.’
Het bericht Dylana Fuchs (25): ‘Transgender zijn is geen keuze’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.