Tijdens een uitzending naar Afghanistan raakt Stephanie Verhoef (33) ernstig gewond bij een raketaanval. Fysiek, maar vooral mentaal zal ze daar de rest van haar leven de littekens van dragen. Tekst: Vivienne Groenewoud | Foto: Dirk-Jan van Dijk ‘Twee keer ben ik uitgezonden. De eerste keer naar Bosnië, de tweede keer naar Afghanistan. Dat ik buiten de poort van het kamp voorzichtig moest zijn, wist ik. Ik zat bij een eenheid die bermbommen moest opsporen en ging mee als logistiek officier. Het was een onrustige periode met veel incidenten. Zelfmoordaanslagen, bermbommen die werden gevonden. Toch was ik niet bang. Die incidenten vonden allemaal plaats buiten het kamp. ‘Maak je over mij geen zorgen,’ zei ik tegen mijn moeder. Een maand later viel er een raket op het hokje waarin ik stond te douchen.’ Meisje met een missie ‘Zolang ik me kan herinneren, wilde ik bij Defensie. Ik was als kind een rustig, stil meisje dat niet veel durfde. Mijn ouders waren dus best verbaasd toen ik zei dat ik naar de militaire academie wilde, maar ze steunden me helemaal. Dat mijn veiligheid in het geding zou kunnen zijn, kwam niet bij me op. Uitzenden gebeurde toentertijd met name naar Bosnië. Afghanistan speelde nog helemaal niet. In 2005 ben ik een half jaar naar Bosnië geweest, ik was toen net 21. Het was al rustig in het gebied en het was mijn taak de afbraak van een Nederlands kamp te coördineren. Ik ben geen moment bang geweest en kon zonder risico een rondje gaan hardlopen. Het was veilig daar en die uitzending vond ik vooral leuk en leerzaam. In 2009 ben ik naar Afghanistan gegaan. De bedoeling was voor ongeveer vijf maanden. In maart vertrok ik, de aanslag gebeurde op zes april. Net op het moment dat ik gesetteld was en dacht: dit gaat helemaal goed komen. Het was een normale werkdag. Meestal ging ik ’s ochtends vroeg hardlopen, omdat het de rest van de dag te warm was. Die dag was het iets minder warm en ik was druk met dingen die ik af wilde hebben, dus ik ging rond vijf uur ’s middags. Om zes uur stond ik onder de douche. Normaal gesproken zou ik dan in de eetzaal zitten, die bestond uit gepantserde containers. De vier douchehokjes waren niet gepantserd en ik stond in de slechtste die ik had kunnen kiezen.’ Vanuit het niets ‘Ik hoorde niets aankomen. Ineens voelde ik een heel harde klap op mijn hoofd. Het licht ging uit en het water van de douche stopte met stromen. Ik dacht dat er een tl-buis boven me hing en dat die los was geraakt en op mijn hoofd was gevallen. Ik had geen pijn, voelde alleen tintelingen. Daarom dacht ik dat ik onder stroom had gestaan. Ik wist meteen: dit is niet goed. Ik wilde weg en probeerde mijn T-shirt over mijn hoofd te trekken, maar dat lukte niet. Toen stond mijn collega aan mijn hok. Die heeft zijn jasje uitgetrokken en om me heen geslagen. Hij vertelde me dat er een raketaanslag was geweest. Eenmaal buiten werd duidelijk hoe slecht ik eraan toe was. Ik had een grote hoofdwond en overal was bloed. Op een quad ben ik afgevoerd naar de eerste hulp op het kamp. Daar bleek dat er nog vier gewonden waren, en dat er een jongen was omgekomen. Zij liepen op het moment van de aanslag langs de douches en waren geraakt door de golfplaten en opspattende stenen die werden weggeblazen. Afgezien van mijn hoofdwond had ik wonden aan mijn armen, een hap uit mijn hand, een scherf in mijn voet, lag mijn been open, had ik een gehoorbeschadiging, diverse botbreuken en was de knokkel van mijn pink weggeslagen. Ik werd gestabiliseerd en met spoed met een helikopter naar een ander kamp gevlogen waar ik geopereerd kon worden. Daar zijn de scherven uit mijn lijf gehaald en de wonden in mijn gezicht gehecht. De inslag was op maandag en op woensdag werd ik naar het militair hospitaal in Utrecht gevlogen. Mijn ouders waren inmiddels geïnformeerd. Achteraf hoorde ik dat ze het spannend hadden gevonden om te zien hoe ik eruitzag. De eerste berichtgevingen waren behoorlijk heftig geweest. Toen ik hen en mijn zus eenmaal zag, hebben we met zijn allen een potje zitten huilen, maar verder weet ik er niet veel meer van. Ik had zo veel morfine gekregen, ik was zo stoned als een garnaal.’
Het bericht Stephanie raakte gewond in Afghanistan: ‘Zo onbevangen als toen word ik nooit meer’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.