Sabine (34) wist het heel zeker: ze wilde geen kinderen. Nooit. Gelukkig dacht haar grote liefde Rick daar net zo over. Samen besloten ze dat zij zich zou laten steriliseren. Maar toen bedacht Rick zich. Tekst: Vivienne Groenewoud | Beeld: iStock ‘Ze zeggen dat liefde alles overwint. En daar ben ik altijd van overtuigd geweest, maar inmiddels weet ik het niet meer zo zeker. Ik geloofde nooit in liefde op het eerste gezicht, tot ik Rick ontmoette. Of misschien moet ik zeggen ‘lust op het eerste gezicht’, al volgde de liefde niet veel later. God, wat een lekker ding was hij. Met zijn lange lijf, brede schouders en de meest bijzondere ogen die ik ooit had gezien. Amberkleurig, met groene spikkels. Ik verdronk er bijna in. Als ik kinderen had gewild, dan was hij het perfecte genenpakketje geweest. Maar dat is nu juist het probleem: ik wil geen kinderen. Nooit. Zelfs niet van een man die zo mooi, intelligent en grappig is als Rick. Al tijdens onze tweede date vertelde ik dat het beter was als we elkaar nooit meer zouden zien als hij een sterke kinderwens had. Ik wilde dat struikelblok elimineren voor ik te hard voor hem zou vallen en mijn hart zou breken door onze verschillende wensen voor de toekomst.’ Nooit getwijfeld ‘Al toen ik piepjong was, wist ik al dat ik geen moeder wilde worden. Hoewel ik heus niet geloof in het cliché dat je al van kinds af aan met poppen moet spelen en een soort verzorgend instinct moet voelen bij het zien van elke baby om uiteindelijk zelf een goede moeder te kunnen worden, heb ik er nooit over getwijfeld dat het krijgen van kinderen niets voor mij was, en dat – ongeacht wat anderen ook zeiden – dat nooit zou veranderen. Hoewel ik wel had afgeleerd om mijn stelling zo stellig te poneren. Ik merkte al heel snel dat mensen me niet serieus namen als ik zei dat ik nooit kinderen wilde. Meestal kwamen er dan opmerkingen als: ‘Wacht maar tot je de dertig gepasseerd bent,’ of: ‘Je verandert wel van mening als je de ware tegen het lijf loopt’. Ik vond zulke opmerkingen bloedirritant, maar om er vanaf te zijn, zei ik meestal iets van: ‘We zullen zien,’ of: ‘Inderdaad, je weet nooit!’ waarna ik snel over iets anders begon. Maar nu was ik dus die ware tegengekomen. Althans, dat hoopte ik. En tegen hem moest ik wel heel eerlijk zijn. Geen ‘we zullen zien’, of een ‘zeg nooit nooit’ maar juist wel een heel duidelijk ‘nooit’. Gelukkig had Rick geen enkel probleem met mijn gebrek aan rammelende eierstokken. Ook hij had niets met kinderen, zei hij opgelucht. Al snel verloren we ons in onze toekomstdromen die bestonden uit een fijn appartement in de binnenstad, veel reizen en het dodelijk verwennen van mijn kat Stekker. Daar zouden we tenslotte genoeg geld voor hebben zonder spaarrekeningverslindend nageslacht, zeiden we gniffelend tegen elkaar.’ Coole tante ‘De eerste drie jaar van onze relatie waren een sprookje, alles was eigenlijk precies zoals we het hadden gepland. Maar omdat ik geen zin had om jarenlang de pil te slikken of andere hormonen in mijn lijf te stoppen, en we condooms vervelende ondingen vonden, lag ineens het onderwerp sterilisatie op tafel. Ik vond dat Rick dat het beste kon doen. Voor hem was de ingreep tenslotte veel lichter. Maar hij zag het niet zitten. Niet omdat hij dan redelijk definitief geen kinderen meer zou kunnen krijgen, maar omdat hij tijdens een eerdere ingreep ooit een vervelende bacterie had opgelopen en maandenlang met een zware ontsteking had gezeten. Een dergelijk scenario, maar dan op zijn meest gevoelige plek, was een soort schrikbeeld voor hem. Hoewel ik even moest schakelen, begreep ik het wel. Samen besloten we dan ook dat ik degene zou zijn die de sterilisatie zou ondergaan. Of ik heb getwijfeld? Eigenlijk alleen omdat ik opzag tegen de fysieke ingreep. Over het psychische aspect twijfelde ik geen moment. Zelfs mijn ouders en mijn oudere zus, die psycholoog is en normaal gesproken nogal van het poldermodel, hadden geen greintje twijfel dat ik de verkeerde beslissing nam toen ik het ze vertelde. Zij kennen me als geen ander en zagen het stuk voor stuk nooit gebeuren dat ik van mening zou veranderen. Ik zou gewoon de coole tante worden van de kinderen van mijn zus. Ik onderging de ingreep en het herstel viel me gelukkig honderd procent mee. Er leek geen vuiltje aan de lucht. Ons seksleven kreeg zelfs een extra impuls nu ik niet meer onbewust bang hoefde te zijn voor een ongelukje. Maar toen greep het leven in. Mijn schoonvader werd door een golfmaatje geattendeerd op zijn oogwit dat van het ene op het andere moment felgeel zag, en nog diezelfde middag ging hij door de ene na de andere scan met als uitkomst alvleesklierkanker in een vergevorderd stadium. Het zal echt overal. Rick was er kapot van. Zijn vader was zijn grote held en leek onverwoestbaar. Nu zagen we hem binnen een maand wegteren van een sportieve reus naar een fragiele, uitgemergelde patiënt. Voor we überhaupt aan het idee gewend waren, overleed hij.’
Het bericht Sabine (34): ‘En toen wilde hij ze toch’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.