VIVA-journalist Fleur Meijer (37) schrijft over wat haar zoal bezighoudt.
Het neefje van de Kameel kwam logeren, dus er zat er maar één ding op: naar de bioscoop. Dat is, samen met cola, pizza en popcorn, nu eenmaal inherent aan logerende neefjes. ‘Welke film zat je aan te denken?’ vroeg ik de Kameel. ‘Spider-Man,’ zei hij. Terwijl hij het woord uitsprak, trok er een duidelijk waarneembare, warme gloed over zijn gezicht. Natuurlijk ging ik mee. Niet omdat ik nou zo graag kijk naar films waarin jongens in malle strakke pakjes monsters verslaan terwijl ze aan wolkenkrabbers kleven, maar omdat ik graag kijk naar jongens die naar jongens in malle strakke pakjes kijken terwijl ze monsters verslaan en aan wolkenkrabbers kleven. Ze ontroeren me. (In het geval van de Kameel, toch al bijna veertig, zou ik natuurlijk het woord ‘man’ moeten gebruiken. Maar dat gaat niet. Zodra er een superheld in beeld komt, of een heel erg grote aap die van alles stuk maakt, zijn mannen jongens.)
Ik kom zelf uit een vrouwengezin, dat zal het zijn. Drie vrouwen die zich, met de kennis van nu, uitsluitend identificeren als cisgender. Of, met de kennis van toen: gewoon enorme wijven zijn. Er was ook één cisgender man in het gezin aanwezig. Die totaal niet van superhelden hield, maar des te meer van voetbal. Hij ging erg vroeg dood. En wij hebben daarna allemaal weleens, in het kader van zwarterouwhumor, verzucht dat het wel zalig was dat we nu in elk geval nóóit meer Studio sport hoefden te kijken. Mannen die voetbal kijken, ontroeren me niet. Integendeel zelfs. Ze veranderen net iets te vaak in heel erg grote apen die naar een scherm schreeuwen en daarna van alles stuk maken.
Enfin, wij die bioscoopzaal in. Het hoofd van de Kameel en het neefje verdwenen achter 3D-brillen en containers popcorn. ‘Heb je weleens een Spider-Manfilm gezien?’ vroeg het neefje. ‘Nee,’ zei ik. ‘Echt niet? Waarom niet?’ ‘Geen idee. Misschien omdat ik een meisje ben?’ ‘O, dan vind je deze vast leuk,’ zei hij met zijn mond vol popcorn. ‘Spider-Woman zit er ook in!’ Er trok een warme gloed over mijn gezicht. ‘OMG guys, ik ben echt excited!’ klonk er ineens naast me. Vier jongens, een jaar of zeventien, kwamen naast ons zitten. ‘Jááá,’ antwoordden ze uit één mond. Het werd donker. Twee uur lang keek ik links en rechts naar verlichte gezichtjes met spiegelende 3D-brilletjes, opgeheven naar het enorme scherm. Popcorn knagend, grinnikend, smullend van jongens in malle strakke pakjes die al klevend aan wolkenkrabbers monsters verslaan, met wat vertederende vader-zoon-momenten tussendoor. ‘I got emotional, like, three times,’ verzuchtte een van de jongens tijdens de aftiteling. ‘OMG, ik wil van elk shot een poster,’ riep een ander. ‘Hij was echt goed, hè?’ zei de Kameel. ‘Blijven zitten!’ zei het neefje. ‘Hierna komt nog een stukje.’ ‘En? Vond je het leuk?’ vroeg het neefje toen we eindelijk weer in de gewone wereld stonden. ‘Fantastisch,’ zei ik. ‘En de film ook.’
Fleurs column is afkomstig uit VIVA 4-2019. Deze editie ligt t/m 29 januari in de winkel. Je kunt de editie ook hieronder online bestellen.
»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«
Het bericht Fleur Meijer: ‘Zodra er een superheld in beeld komt, veranderen mannen weer in jongens’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.