Bij elke documentaire die ze maakt, sterft ze duizend doden. Maar dat weerhield Linda Hakeboom er niet van een docu te maken over haar beste vriendin Nikkie de Jager. Al gaat de diepere laag in haar docu’s óók over haarzelf. ‘Ik wilde bewijzen dat ik wél goed genoeg ben.’ Tekst: Fleur Baxmeier| Beeld: Kee&Kee ‘Dit is net voor jullie bezorgd,’ zegt de ober terwijl hij een bruin pakketje omhoog houdt. ‘Chanel’ staat met koeienletters op het etiket. De ogen van Linda beginnen te glimmen. Een tas voor de shoot! Met een ondeugende blik: ‘Zullen we ermee in de auto stappen en weggaan?’ Het blijkt een typische Linda-reactie: ad rem, vrolijk, grappig. Ze praat even snel als ze denkt, springt soms van de hak op de tak en bespreekt net zo makkelijk de highs als de lows in haar leven. ‘Ik word dagelijks gebeld en gemaild door mensen die er ook eentje willen maken,’ zegt ze, als het halverwege het gesprek gaat over het succes van de docu’s die ze maakte over onder meer Jett Rebel, Lil’ Kleine en – work in progress – YouTube-ster Nikkie de Jager, beter bekend als Nikkie Tutorials. ‘Heb ik tips, mogen ze meelopen, wil ik eindredacteur worden van hun project? Ik vind het een compliment dat mijn documentaires aanslaan, maar mensen vergeten soms wat er allemaal bij komt kijken. Het ziet er misschien makkelijk uit wat ik doe, maar ik moet elke keer vijf keer sterven.’ Hoe ziet dat sterven er uit? ‘Hoe minder jij nadenkt over hoe een docu is gemaakt, hoe langer ik bezig ben geweest om het goed te krijgen. Het verhaal moet kloppen, je moet erin opgezogen worden. Dat kost tijd en denkkracht. Het feit dat ik het allemaal alleen doe, maakt dat extra zwaar. In de periode dat ik de documentaire-serie Linda’s mannen draaide, volgde ik vier mannen tegelijk: Lil’ Kleine, Timor Steffens, Ricardo Kishna en Giel de Winter. Dat ging te ver qua gezondheid. Ik ging in Rio de Janeiro zo langs het randje dat een arts zei: ‘Je moet stoppen, dit wordt je dood.’’ Wat ging er mis in Rio? ‘Timor moest daar twee jaar terug dansen op de Olympische Spelen. Ik zat alleen in het vliegtuig met allemaal dure apparatuur toen ik ziek werd. Niet een beetje, maar zo heftig ijlend van de koorts dat ik niet eens meer wist waar ik naartoe ging. De stewardessen hebben me op hoop van zegen in Rio het vliegtuig uitgezet. Ik had geluk dat de Spelen er waren en ik daardoor een Nederlandse arts kon spreken. Hij heeft me letterlijk met een verpleegster naast m’n bed huisarrest gegeven. Alles wat in een lijf ontstoken kan zijn, was ontstoken. Achteraf weet ik dat dit gebeurde omdat ik er vatbaar voor was. Ik was mezelf in de maanden daarvoor compleet voorbij gelopen. Vier docu’s draaien, de techniek in orde maken, interviews voorbereiden, toestemming regelen voor het filmen. Allemaal in m’n eentje. Dat was te veel.’ Is het een geldkwestie dat je alles alleen doet? ‘Ik wil het zelf, omdat het in mijn geval veel oplevert. Ik ben meer de best friend die er toevallig bijstaat met een klein cameraatje dan de documentairemaker of tv-ploeg die met een lens in your face staat. Als ik met een assistent ga overleggen over de documentaire of een enorme camera zou gebruiken, dan is degene die ik volg zich veel meer bewust van wat ik aan het doen ben. Dat gaat ten koste van het privégevoel waar mijn docu’s bij vallen of staan, dus dat doe ik niet.’ Zegt achteraf nooit iemand: ‘Dit is te privé, haal er maar uit’? ‘Soms zegt iemand: ‘Shit, had ik dit wel moeten vertellen?’ Dan vraag ik: ‘Vertrouw je mij? Zo ja, dan moet je mij laten bepalen wat het beste is. Als je het resultaat ziet, weet je waarom ik dit vraag.’ Uiteindelijk zijn mensen het er altijd mee eens, gelukkig. Dat komt denk ik omdat ik zo veel tijd neem om te praten en te kijken – gemiddeld een jaar per documentaire – dat er eigenlijk geen speld tussen te krijgen is. Het is de waarheid. Dat wil niet zeggen dat de mensen die ik volg alle scènes makkelijk vinden. Douwe Bob heeft weleens gezegd dat het was alsof hij duizend uur bij een psychiater had gezeten. Dat was ook de uitdaging bij Nikkie, omdat we al enorm close waren voordat ik de docu ging maken. Normaal is de docu het belangrijkst en is het superleuk als je toevallig ook nog vrienden wordt. Nu was het andersom, want onze vriendschap staat op één.’ Is het strikken van kandidaten voor je docu’s lastig? ‘Ik zeg gewoon: ‘Hoi, ik ben Linda en ik wil een docu over je maken’. (lacht) Tot nu toe reageerde iedereen daarop met: ‘Wat een eer’. Ik vind het fascinerend dat mensen die alles gefikst hebben zo onder de indruk zijn als ik ze vraag. Bizar, toch?’
Het bericht Linda Hakeboom: ‘Dit wordt het jaar waarin ik ga vliegen’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.