Journalist Anna van den Breemer (34) en schrijver Özcan Akyol (34) wonen in het centrum van Deventer en hebben twee kinderen: Mia (2) en Baran (1). In elke VIVA Mama schrijven ze over wat ze als ouders meemaken. Deze keer over de behoefte aan me-time.
Anna
Op een zaterdagavond, toen Eus moest werken, ging ik naar de bioscoop. Na de film slenterde ik door de miezerregen naar huis, met een omweg door de binnenstad, zodat ik bij de woonkamers naar binnen kon gluren. Het was een avond uit een vorig leven, zonder kinderen, zonder haast. ‘Met wie ging je?’ vroeg onze oppas terwijl ze haar jas aandeed. ‘Met niemand.’ ‘Huh! Alleen? Wat sneu voor je.’ ‘Het was erg fijn, hoor,’ antwoordde ik. Ik hoopte ontzag in haar ogen te zien – dat ik dat toch maar durfde – maar ze keek vooral zorgelijk. Het was niet dat er geen vriendinnen mee wilden, ik had niemand gevraagd. Zittend op het badkamerkleed lakte ik mijn teen-nagels knalroze en at ik een blik zwarte olijven, het zoute sap dronk ik op. Voor de spiegel rommelde ik mijn haar op verschillende manieren tot een pony om te besluiten dat ik er het hoofd niet voor had. Ik dacht aan een aflevering van Sex and the city (voor wie het wil terugkijken: seizoen 4, The good fight), waarin het gaat over secret single behavior. Carrie bekent dat ze graag zoute crackers met jam eet, het liefst bij het aanrecht terwijl ze modebladen leest. Charlotte bestudeert haar poriën in een vergrootspiegel. Zo’n moment, helemaal in mijn uppie, bleek net wat ik nodig had. Nog méér dan een date night met de liefde van mijn leven. Mijn dagen staan tegenwoordig in het teken van Nuttig Gedrag: drinkbekers vullen, billen afvegen, Duplo opruimen, deadlines halen, om 23.58 uur een vriendin nog snel een verjaardagsappje sturen. Of je het nu wilt of niet, als werkende moeder ga je vroeg of laat toch dingen zeggen als: ‘Schat, zullen we de week even doornemen?’ Ik haat het woord me-time, maar god, wat heb ik soms zin om gewoon wat aan te kloten. Die kansen ontstaan niet vanzelf: je moet ze opeisen. Om niet aan het loedermoedercliché te voldoen, weiger ik me daar schuldig over te voelen. Dus denk ik aan mijn lieve vriendin die drie keer per week sport en borrelt dat het een lieve lust is. ‘Wat heb jij allemaal gedaan?’ vroeg Eus die nacht in bed. ‘Had je een leuke avond?’ Ik kon niet zo snel bedenken waar ik zou beginnen. ‘Ben je weer aan het knikken?’ Hij is eraan gewend dat ik soms vergeet dat het donker is.
‘Ik deed niets bijzonders. En het was heerlijk.’
Eus
Als Mia bij het krieken van de ochtend wakker wordt, meestal rond een uur of zes, schreeuwt ze steevast vanaf de bovenverdieping: ‘Papa, papa, papááá!’ Elke keer probeer ik haar via de babyfoon, terwijl ik nog in bed lig, te overtuigen van het feit dat ze beter kan blijven slapen: ‘Mia, als je nog twee uur je oogjes dicht doet, krijg je chips en cola als ontbijt.’ Dat is het moment waarop Anna me een stomp tegen mijn rug geeft. Ik zou aangifte kunnen doen van structurele mishandeling. Vreemdelingenhaat! Mijn dagen duren dus erg lang, temeer doordat ik vaak in de avond ergens in het land ben, bijvoorbeeld voor een lezing of vanwege mijn televisiewerk. Ik heb Anna de afgelopen maand een paar keer gezegd dat dit leven mijn dood wordt – ik ben me bewust van de dramatiek. Toch zit er wel een kern van waarheid in: mijn weken bestaan louter uit werken of met de kinderen zijn. Omdat ik toch wel wat qualitytime met mezelf wilde hebben, ontsloeg ik eerder dit jaar mijn studentchauffeur, wat toch maar een elitaire service was. Daarnaast spendeer ik heel veel tijd op het toilet. Anna vroeg me laatst of ik niet eens naar de dokter moest vanwege mijn obstipatie. Toen werd het tijd om te bekennen dat ik vooral op de pot ging zitten voor wat rust en zodat de slaaptijd van de kinderen sneller zou naderen. Natuurlijk hou ik zielsveel van die kleintjes, maar ze slopen me wel. Wat niet echt helpt: ze slapen beiden nog steeds niet door. Ik had vroeger een vader die elke dag thuis was. Daar vonden wij, mijn broers en ik, geen reet aan, omdat hij altijd maar zat te zeuren over hoe zwaar hij het leven vond. Daarom weet ik zeker dat het voor de sfeer in ons huis goed is dat ik er af en toe niet ben, mits de kinderen geen aandacht en liefde tekortkomen. Tijdens de sinterklaasviering zag ik onze spruitjes glimmen van geluk op de schoten van hun grootmoeders. Toen ben ik maar naar het toilet gegaan. Ik was daar anderhalf uur. Lekker zorgeloos naar een pot voetbal kijken. Ik wilde eigenlijk chips en cola meenemen, maar dat ging te ver.
Deze column is afkomstig uit VIVA Mama 01-2019. Deze editie kun je hieronder bestellen.
»BESTEL VIVA MAMA ONLINE | KLIK HIER «
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief.
Beeld: Simone Frank
Het bericht Anna & Eus: ‘Het werd tijd om te bekennen dat ik vooral op de pot ging zitten voor wat rust’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.