Debby (37) werkt al zeven jaar op de binnendienst van een transportbedrijf. Ze heeft het er naar haar zin, maar dat komt vooral doordat ze urenlang ongezien kan facebooken en whatsappen.
‘Mijn collega’s zullen wel denken dat ik last van mijn darmen heb. Ik zit soms een halfuur op de wc. Dat ik niet eens hoef, weten zij niet. Ik neem mijn telefoon mee en ga whatsappen met vriendinnen of mijn zus. Over wat we het weekend gaan doen, over onze liefdeslevens, over nieuwe recepten. We hebben op het toilet zo’n automatische lamp, die vanzelf uitgaat na een halve minuut of zo. Dan moet ik even heen en weer bewegen, zodat ik niet in het donker zit. Ja, het is fout wat ik doe. Maar is mijn baas niet net zo verkeerd bezig? Hij heeft geen enkel benul van wat er op zijn werkvloer speelt. Hij werkt in zijn kantoortje, zijn gouden kooi, en luncht buiten de deur. Eigen schuld, dikke bult, denk ik dan.
‘Mijn docent schetste een gouden toekomst toen ik uit zijn handen mijn diploma kreeg’
Ik ben van nature niet lui. Nou ja, ik was het vroeger niet. Ik heb gestudeerd, was altijd een van de besten van de klas. Slim ben ik ook, al zeg ik het zelf. Mijn docent schetste een gouden toekomst toen ik uit zijn handen mijn diploma kreeg. Wat waren mijn ouders trots. Mijn carrière begon goed. Ik vond al snel een baan, groeide als een speer door. Totdat ik de ziekte van Pfeiffer kreeg. Ik was alleen nog maar moe.
Een paar maanden ben ik ertussenuit geweest en toen ik terugkwam, ver-
wachtte niemand meer iets van me. ‘Doe vooral rustig aan’ en ‘Neem niet
te veel hooi op je vork’ was wat ik de hele dag hoorde. Nou, dat heb ik ter harte genomen en eigenlijk beviel
dat best.’
Wat een bevrijding
‘Het streberige was er af. Dat moeten, die drang altijd beter te zijn dan een ander. Het voelde als een bevrijding. En niemand merkte het verschil. Waarom zou ik dan het vuur nog uit mijn sloffen lopen, zoals ik jaren had gedaan? Ik wilde altijd vooraan staan, maar misschien was ergens in het midden goed genoeg. Sindsdien doe ik van de acht uur per dag die ik officieel werk ongeveer drie uur niks. Ja, dingen die ik zelf leuk vind. Ik zoek leuke projectjes op Pinterest. Ik lees wat op Facebook en scrol door Instagram. Maar het liefst surf ik naar roddelwebsites zoals tmz.com en story.nl. Gelukkig staat mijn bureau in een hoek, zodat niemand op mijn scherm kan kijken. Mijn collega’s merken niets, dat weet ik zeker. Anders zouden ze niet tegen me zeuren over de werkdruk. Ik denk alleen maar: welke werkdruk? Ik doe wat zij doen in de helft van de tijd. Mijn baas heeft een prima werknemer aan mij. Als er stress is, ben ik niet te beroerd om een tandje bij te zetten. Maar de volgende dag gaat alles weer op mijn tempo.’
Het hele interview lees je in VIVA’s Real Life Special: De zeven zonden. Deze speciale editie ligt vanaf 27 maart 2019 of bestel ‘m hieronder.
» VIVA SPECIAL BESTELLEN «
Beeld: Stocksy
Het bericht Debby: ‘Van de acht uur die ik werk, doe ik drie uur niets’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.