Sinds haar zevende had Frances (26) verdriet om een vader die niet naar haar omkeek. Maar nu hij stervende is, wil ze nog maar één ding: zijn geld. Tekst: Vivienne Groenewoud ‘Geld en familie. Het staat erom bekend een explosief mengsel te zijn. Maar in mijn geval ga ik de explosies juist uiterst behoedzaam uit de weg. Ik laveer door het spreekwoordelijke mijnenveld als een Noord-Koreaan die weet dat het beloofde land aan de andere kant van de grens op hem wacht. Het is wellicht een wat dramatische vergelijking, maar ik weet dat als ik er nu voor zorg dat ik niet ontplof, mijn leven straks een stuk makkelijker gaat worden. Daarom blijf ik behoedzaam. Slik ik mijn woorden in en gil ik alleen soms uit opgekropte frustratie als ik alleen in mijn afgetrapte autootje zit. Ik las laatst de uitkomst van een onderzoek door het Netwerk van Notarissen. Daaruit bleek dat dertien procent van de mensen overweegt hun kinderen te onterven en dat maar negen procent bereid is zijn of haar ouders in huis te nemen. Ik snap dat. Ik moet er inderdaad niet aan denken mijn vader bij me in huis te hebben wonen. Maar aan de andere kant moest ik er een jaar geleden ook niet aan denken dat ik überhaupt een relatie met hem zou hebben. Laat staan dat ik zou doen alsof ik ook maar een greintje dochterlijke liefde voor hem voel. Toch doe ik dat. Waarom? Omdat ik mijn eye on the prize heb.’ Gesjok met zijn vriendin ‘Schuldgevoel heb ik niet. Nog geen seconde. Dat heeft mijn vader ook niet. Hoe ik dat weet? Ik heb het hem gevraagd nadat we weer contact kregen. Mijn vader verdween uit mijn leven toen ik nog maar net zeven was. Zonder enige uitleg. Mijn ouders gingen scheiden. En na een handjevol vreugdeloze uitstapjes in het weekend waarbij ik in een of andere dierentuin of pretpark als overtollige ballast achter hem en zijn nieuwe vriendin aansjokte, besloot mijn vader me maar gewoon helemaal niet meer op te halen. Mijn hart was gebroken. Wat volgde, was een beetje de omgekeerde wereld. In plaats van dat mijn moeder mijn vader bij me weghield om hem te straffen omdat hij haar maandenlang had belazerd, smeekte ze hem om zijn bezoekregeling na te komen. Zij was in staat haar eigen gevoelens opzij te zetten in mijn belang, maar mijn vader had er gewoon ‘geen zin an’ zoals hij het zo charmant uitdrukte. Als ie een van zijn spraakzame buien had, blafte ie ook nog: ‘Jij wilde toch zo graag een kind?!’ Daar kon mijn moeder – en ik dus – het mee doen. Mijn vader was een echte klootzak. Iets waar mijn moeder helaas te laat achterkwam. Desondanks heb ik best een fijne jeugd gehad, al zorgt zoiets natuurlijk wel voor een flinke knauw in je ziel en is het allesbehalve goed voor je eigenwaarde.’ Rozen voor vergeving ‘Gelukkig kwam mijn moeder drie jaar later een schat van een man tegen die als een vader voor me was. Na de geboorte van mijn jongere broertje heb ik me officieel door hem laten adopteren. Daar deed mijn biologische vader geen moment moeilijk over. Het scheelde hem alleen maar alimentatie. Na een hoop gesprekken met een psycholoog ben ik er eindelijk achter dat er niets mis is met mij. Dat ik geen waardeloos kind was. Mijn vader had gewoon nooit kinderen moeten krijgen. Maar aangezien hij dat dus wel deed, vind ik dat er best een stukje compensatie mag staan tegenover het leed dat hij heeft veroorzaakt. En aangezien ik emotioneel niets meer van hem wil – al zou hij het me nu wel willen geven – wil ik die compensatie in de vorm van geld. Mijn vader is rijk. Niet ‘hij hoeft nooit meer te werken’-rijk, maar ‘hij zou nooit meer hoeven werken, al wordt hij zevenhonderd jaar’-rijk. Alleen dat gaat hij niet halen. Hij gaat zelfs de zeventig niet halen. Wat zeg ik? Hij mag al blij zijn als hij er nog zeven maanden is. Mijn vader heeft alvleesklierkanker en zijn prognose is beroerd. Iets wat hem blijkbaar het licht heeft doen zien, want ineens heeft hij spijt van hoe hij met me is omgesprongen. Op de een of andere manier heeft hij achterhaald waar ik woon. Er werd een gigantische bos bloemen bezorgd met daarin welgeteld negentien lichtroze rozen. Ik had geen idee, maar later leerde ik dat lichtroze rozen symbool staan voor vergeving. Op het kaartje stond: ‘Een lichtroze roos voor elk jaar zonder jou. Nu mijn laatste jaar is ingegaan, hoop ik dat we elkaar weer kunnen vinden. Liefs van (ondanks alles, toch nog) je vader.’ Eronder stond een telefoonnummer. Gevoel voor drama kan hem niet worden ontzegd. Dat was waarschijnlijk ook wat de blik van mijn moeder, die normaal zo helder was, had vertroebeld toen ze voor hem viel.’ Alleen met zichzelf bezig ‘Het eerste wat ik deed, was de rozen in de kliko gooien. Maar even later ging ik toch terug om het kaartje te pakken. Ik las het nog eens. En nog eens. En hoewel ik ervan baalde, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik had zo ontzettend graag mijn moeder willen bellen om haar om raad te vragen, maar dat ging helaas niet meer. Mijn lieve mama, mijn alles, overleed al toen ik negentien was. Het enige wat ik van mijn vader kreeg, was een standaard condoleancekaart. Ik probeerde te bedenken wat zij in mijn plaats had gedaan. Lastig, want zij was een veel beter mens dan ik ooit ben geweest. Zij was van het ‘iedereen verdient een nieuwe kans’-model. Ik niet. Toch pakte ik – drie overvolle glazen rode wijn later – mijn telefoon. Voordat ik het wist, stuurde ik een appje naar het telefoonnummer op het kaartje. ‘Wat bedoel je met ‘je laatste jaar?’ schreef ik. Een verdere introductie leek me niet nodig. Al binnen een paar minuten had ik een berichtje terug. Een verhaal in vijf delen waarin hij vertelde over zijn diagnose. Pas na drie minuten kwam er nog een appje achteraan waarin stond: ‘En hoe gaat het met jou?’ Goh dacht ik. Hij is niks veranderd. Het ging nog steeds allemaal over hem. Zíjn leven. Zíjn behoeften. Toch reageerde ik niet direct afwijzend toen hij vroeg of ik met hem wilde afspreken omdat hij me zo graag wilde zien. Zijdelings had ik weleens iets meegekregen over zijn zakelijke successen. Ik had hem uit nieuwsgierigheid ook weleens gegoogeld, dus ik wist wel dat mijn zogenaamde vader – of zaaddonor zoals ik hem tegenover mijn vrienden altijd noemde – niet onbemiddeld was. Mijn moeder was destijds veel te lief en te trots om een herberekening en daarmee een pittige alimentatie te eisen. Ze bleef braaf tevreden met de fooi die ooit was vastgesteld voordat het geldschip van mijn pa binnen was gevaren. Maar ik ben niet zo lief. Ik vond dat mijn vader best wat te compenseren had. Zijn aandacht waar ik jaren naar had gesnakt hoefde ik niet, maar zijn geld? Dat wilde ik wel. Nu zal je zeggen: je erft toch sowieso van je ouders? Maar in mijn geval dus niet. Doordat mijn moeders tweede man mij officieel heeft geadopteerd, ben ik nu in juridisch opzicht zijn kind. Hij is mijn echte vader. En zo voel ik dat ook, met heel mijn hart. Maar dat is dus ook de reden waardoor ik niet automatisch recht heb op de erfenis van mijn ‘verwekker.’ De enige manier waarop ik alsnog van hem kan erven, is als hij me zou opnemen in zijn testament.’
Het bericht Frances: ‘Nu mijn vader stervende is, wil ik alleen nog maar zijn geld’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.