James Worthy schrijft zijn prachtige volzinnen liever op dan dat hij ze uitspreekt. Reden: het gestotter dat hem al sinds z’n jeugd achtervolgt. Is schrijven een eerste levensbehoefte? ‘Voor mij wel. Tijdens het schrijven zet ik een roze bril op. De wereld wordt een beetje mooier en liever. Als ik niet schrijf, zie ik hoe bruut de wereld eigenlijk is. Dan word ik boos en een beetje kribbig richting mijn vrouw en zoon, omdat ik hen er de schuld van geef dat ik niet mag of kan schrijven. Dat is niet eerlijk, maar dat is wel hoe het werkt.’ Hoe lastig is het om steeds nieuwe onderwerpen te verzinnen? ‘Vorig jaar schreef ik vijf keer per week een column voor Het Parool. Dat was niet te doen. Het grootste gedeelte van het schrijven, doe ik als niet aan het schrijven ben, maar er wel aan kan denken. Vijf keer per week was te veel. Nu heb ik drie columns, wat precies goed is. Ik begin rond het middaguur met schrijven, wat een enorme luxe is, en ben zo’n drie uurtjes later klaar. Meestal heb ik het over iets wat me is opgevallen. Een boom, een oude man op een brug, fietsers, mensen die hand in hand lopen. Sinds ik een zoon heb, ben ik een beetje klaar met het schreeuwen van mijn mening: dit vind ik hiervan, dit vind ik daarvan. Het is meer beschouwend geworden.’ Geldt dat ook voor je nieuwe boek? ‘Ja. In de buik van de wolf bevat veel minder vunzigheid dan mijn vorige boeken. Het gaat meer over schoonheid dan over willen shockeren. In mijn vorige boeken vereer ik de onrust en romantiseer ik de bodem. Vandaag de dag ben ik een man van bijna veertig. Ik eet magere kwark en ben begonnen met flossen. Het rauwe is er vanaf.’ De hoofdpersoon is net als jij schrijver en columnist. In hoeverre ben jij die man? ‘Voor een groot deel. Hij is heel erg bang voor van alles, wat ik ook ben. Hij twijfelt veel, dat doe ik ook. Maar anders dan ik zet hij wel stappen om dingen te veranderen. Een nieuw huis kopen, ander werk zoeken. Ik zet niet zo graag stappen.’ Hoe komt het dat je voor de duvel en z’n ouwe moer bang bent? Schouderophalend: ‘Ik weet het niet, echt niet. Dat is altijd al zo geweest. Ik ben bang voor hoogtes, ik ben bang voor snelheid, ik ben bang voor de dood, ik ben bang voor grote menigtes, ik ben bang dat m’n zoon niet meer bang wordt en daardoor rare shit gaat doen…’ Laat je je leven beïnvloeden door die angsten? ‘Dat niet eens zo zeer, denk ik. Ik ga gewoon naar de bovenste verdieping van een gebouw of naar plekken waar veel mensen zijn, een voetbalstadion bijvoorbeeld. Maar ik ben altijd op mijn hoede. Om mijn angsten iets beter onder controle te krijgen, geef ik ze hondennamen. Mijn doodangst heet bijvoorbeeld Benji. Je moet wat om het allemaal een beetje te relativeren.’
Het bericht Auteur James Worthy: ‘Ik denk dat ik zonder het schrijven nog maagd was geweest’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.