Sabina (31) voelde zich altijd een buitenstaander in haar gezin van herkomst. Sinds ze met kerst haar vriend meeneemt, hoort ze er wel bij. Alleen is het niet écht haar vriend… ‘Zolang ik me kan herinneren, heb ik een hekel gehad aan kerst. Ik ben opgegroeid in een gelovig gezin en we gingen zowel op kerstavond als Eerste Kerstdag naar de kerk. Aan cadeautjes deden we niet, daar was dit feest niet voor, zei mijn moeder streng als ik vertelde wat mijn vriendjes en vriendinnetjes allemaal kregen. Na de kerkdienst zaten we verplicht de hele dag op een kluitje, in onze beste kleren, met irritante kerstliederen op de achtergrond, een eindeloos diner, en maar praten en praten. Voor mij als nakomertje – mijn jongste broer en ik schelen elf jaar – was dat bijna niet uit te houden zo saai. Wat was ik elke keer opgelucht als het erop zat.’ Het zwarte schaap ‘Toen ik volwassen werd, vond ik kerst nog steeds vreselijk. Dan voelde ik altijd weer goed dat ik heel anders ben dan de rest. Als enige van mijn broers en zussen ben ik losgebroken, ik ben verhuisd naar de grote stad en leid een heel ander leven dan zij. Zij gaan nog keurig naar de kerk, zijn allemaal getrouwd en hebben kinderen. Ik ben op mijn zeventiende gaan reizen, ondanks protesten van mijn ouders, heb drie onafgemaakte studies achter de rug, woon antikraak en werk in een café. Niet volgens het boekje, kun je wel stellen, en vooral: niet hoe mijn ouders het graag hadden gezien. Dat ik gelukkig ben en dat deze levensstijl nou eenmaal bij me past, snappen ze niet. Mijn ouders, maar ook mijn broer en zussen, weten me altijd weer het gevoel te geven dat ik mislukt ben. Terwijl ik volgens mij meer van het leven geniet dan zij allemaal bij elkaar. Dit blijft een strijd die ik het liefst uit de weg ga. Ik woon ver weg en kom niet veel thuis, onder het mom van ‘druk, druk, druk’. Bellen doe ik ook maar eens per maand ofzo. Maar met kerst ben ik er wél altijd, omdat ik weet dat mijn moeder dat heel belangrijk vindt. En dat ik me niet thuis voel bij mijn familie, wil niet zeggen dat ik niet van ze hou. Ik weet dat ze ondanks hun kritiek veel om me geven. Dus die ene keer per jaar moet ik me er maar doorheen bijten, vind ik. Maar sinds twee jaar is het veel gemakkelijker geworden. Dit jaar verheug ik me zelfs op kerst! Mijn beste vriend Sander gaat namelijk mee en geeft zich uit voor mijn geliefde. Het verandert alles, want nu hoor ik er wél bij en word ik veel serieuzer genomen. En Sander en ik hebben er nog veel lol om ook. Ik ken hem al jaren. Ooit hebben we kort iets gehad; lang genoeg om te ontdekken dat we niet bij elkaar passen. Maar toen de sexuele spanning uit de lucht was, bouwden we een hechte vriendschap op. In vaste relaties is Sander nog slechter dan ik, en familie heeft hij niet. Toen hij twee jaar geleden vertelde dat hij tegen kerst opzag omdat hij alleen zou zijn, en ik klaagde dat ik me vast weer eindeloos zou moeten verdedigen omdat ik nog geen vriendje had, dachten we allebei hetzelfde. ‘Als ik me nu eens uitgeef voor jouw vriend,’ zei Sander, op hetzelfde moment dat ik riep: ‘Jij gaat gewoon met mij mee!’’ ‘Dankzij hem nemen mijn ouders me eindelijk serieus. Dat doet pijn’ Genieten van verzinsels ‘Mijn moeder was opgetogen over het nieuws dat ik eindelijk iemand mee zou brengen. Ook de anderen keken Sander verwachtingsvol aan toen hij binnenstapte. En ik moet het mijn familie nageven: hij werd ontzettend hartelijk ontvangen. Ze konden het niet nalaten opmerkingen te maken als: ‘We zijn zo blij dat je nu iemand hebt’ en ‘Je zult wel opgelucht zijn hè, Sabina, samen is toch veel fijner,’ uitspraken die ik haat. Maar ik lachte het weg, sloeg mijn arm om Sander heen en drukte me knus tegen hem aan. Het werd een geweldige kerst dat jaar. Sander en ik genoten van ons geheim en maakten er samen een feestje van. Al bij de koffie gingen we stiekem aan de drank door er met een heupflesje Irish coffee van te maken. En het was erg gezellig. Sander is heel sociaal en wist mijn hele familie voor zich te winnen. En mij leken ze ineens ook anders te bekijken. Er werden geen denigrerende grappen gemaakt over mijn kroegbaantje, geen kritische vragen over wanneer ik nou eens fatsoenlijk zou gaan wonen. Ook mijn mening, over actuele onderwerpen en politiek, werd opeens veel serieuzer genomen. Eigenlijk wel pijnlijk, dat ik nu pas volwaardig leek mee te tellen. Maar in plaats van me daar druk om te maken, genoot ik ervan, en van de verzinsels die Sander en ik vertelden. We hadden onze verhalen van tevoren goed op elkaar afgestemd, en bleven zo dicht mogelijk bij de waarheid. Bovendien kennen we elkaar door en door, dat helpt. De trip naar Rome waar we enthousiast over vertelden, die hadden we nooit gemaakt. En de kinderwens die Sander zogenaamd in mij had aangewakkerd, was er natuurlijk ook niet. Maar mijn moeder straalde, blij dat haar jongste dochter kennelijk toch ‘normaal’ bleek.’
Het bericht Sabina voelde zich altijd een buitenstaander: ‘Mijn moeder straalde, blij dat ik kennelijk toch ‘normaal’ was’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.