Hij is een van de bekendste documentairemakers ter wereld. Met zijn onschuldige uitstraling en scherpe geest weet hij mensen uit bizarre subculturen bijzondere uitspraken te ontlokken. Maar VIVA’s Kimberly hém ook. Louis Theroux: ‘Ik heb zin om je veel over mijn leven te vertellen.’ Tegenover me zit documentairemaker Louis Theroux – waarschijnlijk een van de beroemdste en succesvolste ter wereld. Met zijn klungelige look, oprechte interesse en ontwapenende manier van vragen stellen weet hij mensen al meer dan 25 jaar de opmerkelijkste uitspraken te ontlokken. Nu geeft hij voor het eerst een inkijkje in zijn eigen leven, met zijn boek Geen taboe voor Theroux. Tijd om de gevierde documentairemaker zelf eens stevig aan de tand te voelen. Welke vraag zou jij jezelf als eerste stellen in een interview? ‘Een goed interview valt of staat met de vibe die er hangt. Ik praat altijd eerst over ditjes en datjes, stel de geïnterviewde op zijn gemak. Een goed interview is als een goed gesprek. Hoe meer iedereen gewoon mens kan zijn, hoe beter het gesprek wordt. Je vroeg net hoe het met me ging en complimenteerde me, zo’n veer in iemands reet werkt ook altijd goed. Ik heb nu zin om je veel over mijn leven te vertellen.’ Nou vertel! Wat wil je graag kwijt? ‘Ik durfde in mijn boek geen persoonlijke dingen te schrijven, wilde het eerst alleen over mijn werk hebben. Mijn vader las het manuscript en zei: ‘Ik kom er maar drie keer in voor. Schrijf meer over vroeger.’ Inmiddels weet ik waarom ik geen privédingen wilde bespreken: ik verschuil mezelf vaak achter mijn werk. Ik denk dat journalisten over het algemeen beter zijn in luisteren dan in over zichzelf praten, maar nu denk ik juist dat die persoonlijke passages het interessantst zijn. Bovendien besef ik inmiddels dat mijn privéleven me heeft gevormd tot wie ik als documentairemaker ben.’ Welke zaken hou je liever voor jezelf en zijn nog wel taboe voor Theroux? Lachend: ‘Specifieke dingen over mijn seksleven. Verder ben ik best wel een open boek geworden.’ Ben je een natuurtalent als het op interviewen aankomt? ‘Niet per se: ik was vooral heel erg toegewijd als ik erop terugkijk. Ik wilde echt iets bereiken, een beetje succes hebben. Ik ben ooit begonnen als stagiair bij een gratis krant waarin ik merkwaardige stukjes over de stad schreef. Mijn eerste interview was met een Jamaicaanse helderziende die een aardbeving voorspelde. Ik had het grotendeels uit mijn duim gezogen. Niet dat het iemand was opgevallen, want drie maanden later kreeg ik er een baan aangeboden. Soms schreef ik over serieuze dingen (begrotingen en politiek), maar als ik een eigen inbreng mocht doen, schreef ik ludiekere dingen. Bijvoorbeeld een stuk over een donatie aan een spermabank waarvoor ik moest masturberen in een plastic bekertje.’ Later in je carrière interviewde je leden van de Ku Klux Klan, neonazi’s, levensgevaarlijke criminelen en seriemoordenaars. Hoe kun je je inleven in zulke mensen? ‘Het vreemdste aan vreemde mensen is juist hoe normaal ze eigenlijk zijn. Tenminste, er is altijd wel iets waarmee je op een bepaalde manier verbonden voelt. Voor Louis and the nazi’s sprak ik een extremist die ‘de gevaarlijkste racist van Amerika’ wordt genoemd. Hij was onder andere leider van de Ku Klux Klan en werd veroordeeld voor een brute moord. Tijdens ons gesprek zei hij dat hij groot fan was van de Britse komiek Benny Hill. Ik keek zijn shows altijd in mijn kindertijd, dus daardoor kregen we een klik. Je kunt het nog zo oneens zijn met iemand, er is altijd wel iets waarmee je kunt connecten. Gewoon: van mens tot mens.’ Heeft angst je wel eens in de weg gestaan in je werk? ‘Ik ben niet snel bang. Ik heb wel gedacht dat ik in elkaar geslagen zou worden, of dat mijn familie iets zou overkomen – toen ik bijvoorbeeld werd achtervolgd door kerkgangers van Scientology. Ik ben alleen niet snel op de kast te krijgen. Dat maakt mij geen held, het is meer: niemand gaat een ongemakkelijk Brits sukkeltje in elkaar slaan.’ In hoeverre heeft je werk impact op je persoonlijk leven? Je vertelde eerder dat je geregeld een psycholoog bezoekt. ‘Af en toe naar een psycholoog gaan, vind ik net zo normaal als dat je af en toe je auto naar de apk-keuring brengt. Ik ging voor het eerst op mijn 31ste, toen ik in een relatiebreuk zat. Later ben ik ook naar een relatietherapeut gegaan met mijn huidige vrouw. We hadden twee jonge kinderen en kregen de boel gewoon niet gemanaged. Zij vond dat ik te veel werkte, mijn verantwoordelijkheden niet nam. Ik vond vooral dat ik mezelf niet in tweeën kon splitsen: de kost kon verdienen én bij elke schooluitvoering kon zijn.’
Het bericht Louis Theroux: ‘Ik ben nog altijd bang dat ik ineens zonder werk kom te zitten’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.