Als Amber (38) op haar 23e borstprotheses krijgt, is ze dolgelukkig. Alleen wordt ze na verloop van tijd steeds zieker, zozeer zelfs dat ze uiteindelijk continu morfine nodig heeft tegen de pijn. Artsen kunnen niets vinden, maar alle kwartjes vallen op hun plek als ze naar een uitzending van The Implant Files kijkt.
Eindelijk mooie borsten
‘Vijftien jaar geleden besloot ik om borstprotheses te nemen. Ik was erg mager en moest zelfs proteïneshakes nemen om op gewicht te blijven. Borsten had ik nauwelijks en natuurlijk wilde ik graag een lichaam dat in verhouding is. In die tijd werd een borstvergroting nog vergoed als je nauwelijks borsten had en ik besloot om ervoor te gaan. Het eindresultaat was prachtig en ik heb er heel veel plezier van gehad. Eindelijk had ik mooie borsten. Maar na een jaar of vijf, rond mijn 28e, kreeg ik vage klachten. Ik werd steeds vaker verkouden en had allerlei ontstekingen.
De klachten waren niet te verklaren en ook de artsen wisten niet waar die vandaan kwamen. Elk jaar werd het erger en kwamen er meer klachten bij. Ik had last van onverklaarbare stress. Tijdens het boodschappen doen, kon ik bijvoorbeeld uit het niets helemaal in paniek raken omdat het voelde alsof ik op een podium moest gaan staan. Ik wijtte die klachten maar aan stress, ook al had was die er helemaal niet. Misschien had het te worden met ouder worden? Geen seconde heb ik gedacht dat het aan mijn protheses zou kunnen liggen.’
Diagnose gezocht
‘Om te achterhalen wat mijn klachten veroorzaakte, werd ik door verschillende artsen binnenstebuiten gekeerd. Ze deden allerlei onderzoeken, bijvoorbeeld naar mijn hormonen. In twee jaar tijd was ik namelijk, zonder dat ik anders was gaan eten, 38 kilo aangekomen. Maar ik werd ook onderzocht op kanker, reuma en auto-immuunziektes. Er werden scans gemaakt van mijn buik, botten en hersenen maar er kwam niets raars naar boven: ontzettend frustrerend.
De onderzoeken waren erg vermoeiend. Een diagnose werd niet gevonden en ondertussen werden mijn klachten alleen maar erger. Als ik ’s avonds in bed lag, kreeg ik bijvoorbeeld zulke heftige krampen in mijn benen dat ik lag te gillen van de pijn. Mijn man moest dan met man en macht mijn voet terugduwen om de spanning eraf te krijgen. Ook zag ik ineens veel slechter, waardoor ik een bril moest gaan dragen. En ik kreeg blauwe plekken onder mijn ogen.
Maar het naarst was de druk achter mijn ogen die hoofdpijn veroorzaakte. Tien jaar lang heb ik daar last van gehad en liep ik daarvoor bij een kno-arts. Die – net als alle andere artsen – geen oorzaak kon vinden. Alle antibiotica, andere middelen en sprays heb ik afgewisseld. Niets hielp en de klachten bleven terugkomen. De arts zag nog maar één mogelijkheid: een operatie uitvoeren die bijna nooit wordt uitgevoerd. De dag van die operatie was verschrikkelijk. Er zat ontzettend veel druk achter mijn ogen en ik liep rond met knallende hoofdpijn.
De operatie zou de pijn verhelpen doordat er gaten in mijn schedel geboord werden. Alle holtes en kamers werden op die manier met elkaar verbonden, waardoor het één grote ruimte zou worden. Daarna zouden de ontstekingen moeten verdwijnen. Maar dat was niet het geval. De ontstekingen bleven nog steeds terugkomen. Weer iets wat de arts niet kon verklaren.’
Doorbraak
‘De grote doorbraak kwam toen ik op een avond achteloos de tv had aangezet en terechtkwam in een aflevering van The Implant Files van Radar. Alle kwartjes vielen op hun plek. De vrouw op tv vertelde bijvoorbeeld dat ze allemaal vage klachten had, en dat ze heel dikke handen had gekregen. Precies wat ik ook had! Meteen na de uitzending ging ik googelen en op de site meldpuntklachtensiliconen.nl stond uitgebreide informatie over ziek worden van siliconenprotheses. Er was een checklist met symptomen waarop je kon afvinken waar je last van had en ik kon bijna alles aankruisen. Bizar. Met die kennis ben ik natuurlijk direct langs mijn artsen gegaan, maar tot mijn grote verbazing wuifden ze alles weg. Ze hadden er geen ervaring mee en konden dus geen antwoord geven op mijn vragen. Daarmee was het klaar.
Uiteindelijk ben ik opnieuw binnenstebuiten gekeerd, maar opnieuw werd er niets gevonden. Omdat ik me inmiddels in de materie had verdiept, weet ik nu dat als siliconen gaan zweten, ermicroscopisch kleine siliconendeeltjes door mijn lichaam zijn gaan zwerven. Maar omdat die deeltjes zó klein zijn, zijn ze niet terug te vinden in mijn bloed. Als mijn protheses waren gaan lekken, was dat wel te zien geweest want dan komen er ineens grote hoeveelheden siliconen in je lichaam terecht. Maar al waren ze niet zichtbaar: die microscopisch kleine deeltjes zorgden er ondertussen wel voor dat ik was veranderd in een wrak.’
Het hele interview met Amber lees je in VIVA-03-2020. Deze editie ligt vanaf 15 januari in de winkel.
Tekst Nynke Kooy
Het bericht Amber werd ziek van haar borstprotheses: ‘Lag ik weer te janken omdat ik zo veel pijn had dat ik me niet kon bewegen’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.