Welk dieet Floor (40) ook probeerde, ze werd na verloop van tijd altijd weer dik. Daarom nam ze een rigoureus besluit: ze wilde een maagverkleining. Rond mijn twaalfde begon ik met diëten. Ik had een normaal gewicht, maar toen ik in de puberteit kwam, werd ik onzeker. Ik vergeleek mezelf met anderen en wilde graag net zo slank zijn als de meisjes die ik bewonderde. Ik at dan bijvoorbeeld drie keer per dag heel gezond zonder verder iets te snacken, maar dat hield ik altijd maar kort vol. Ik was niet dik, maar omdat het me niet lukte zo slank te worden als mijn ideaalbeeld, werd mijn zelfbeeld steeds lager. Ik vond het lastig om in de spiegel te kijken. Ik zei weleens tegen mijn moeder dat ik mezelf dik en lelijk vond, maar dat werd altijd met een ‘Nee joh, dat is helemaal niet waar’ afgedaan. Rond mijn zestiende heb ik boulimia ontwikkeld. Daarmee at ik het deel van mij dat ongelukkig was weg; aan de buitenwereld liet ik alleen de leuke, vrolijke Floor zien. Niemand wist het. De man met wie ik op mijn achttiende een relatie kreeg en met wie ik nu nog steeds ben, was de eerste aan wie ik vertelde dat ik een eetprobleem had. Hij reageerde terecht met: ‘Ik kan en wil jouw hulpverlener niet zijn.’ Zwaarlijvig ‘Ik besloot hulp te zoeken en kwam terecht bij een psychotherapeute. Met haar ging ik onderzoeken wat het precies was dat ik probeerde ‘weg te eten’. De therapie hielp me enorm. Ik kwam erachter dat ik het lastig vond om om bevestiging en een knuffel te vragen, maar ook dat ik – en niemand anders – verantwoordelijk ben voor mijn leven. Ik heb niet de veiligste jeugd gehad. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jong was en er was sprake van parentificatie: ik ging taken overnemen van mijn moeder om haar te ontlasten. Praten over gevoelens werd mij niet geleerd. Door de therapie ging het na een jaar al een stuk beter met me, maar ik was ondertussen wel echt obees, dat probleem was nog niet opgelost. Een deel van het voedsel dat je eet, kun je uitspugen. Maar niet alles. En ik had zo veel gegeten dat zelfs het deel dat ‘achterbleef’ me dik had gemaakt. Ik woog 115 kilo bij een lengte van 1,72 meter. Hoewel het geestelijk dus beter met me ging, zat ik fysiek nog steeds niet lekker in mijn vel. Ik probeerde van alles, van Sonja Bakker tot Cambridge tot zes dagen per week naar de sportschool. Maar steeds als de ‘boost van wilskracht’ wegebte, jojode ik weer terug. Toen ik op mijn 26e mijn eerste kind kreeg en een leuke baan had, was ik al helemaal niet consequent meer. Ik had een hoge bloeddruk, kreeg last van slaapapneu waardoor mijn ademhaling stokte tijdens het slapen en snurkte zo erg dat mijn man niet meer naast me kon slapen. Het was gecompliceerd, want ondanks dat mijn gezondheid eronder leed, haalde ik ook iets uit mijn zwaarlijvigheid. Waar het me vroeger onzeker had gemaakt en dat in bepaalde situaties nog deed, zorgde het in mijn werk juist voor zelfvertrouwen. Op de afdeling waar ik als psychiatrisch verpleegkundige werkte, verbleven zeer gevaarlijke gedetineerden. Het kwam regelmatig voor dat een van hen flipte en dan voelde ik, juist door mijn gewicht en de fysieke overmacht die ik daardoor had, geen angst. Wanneer er iemand voor me stond die dreigde me iets aan te doen, voelde mijn lijf als een bescherming.’
Het bericht Floor wilde een maagverkleining: ‘Niemand staart me meer aan’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.