Liesbet (36) is 28 jaar als ze ongewenst zwanger raakt. Ze besluit een abortus te ondergaan, waarna het bergafwaarts met haar gaat. ‘Ik vroeg mezelf af: wie ben ik eigenlijk, als ik zoiets kan doen?’ ‘Ik stond onder de douche toen ik besefte dat ik nog niet ongesteld was geworden. Normaal was ik nooit overtijd, daarom wist ik meteen dat ik zwanger was. Een paar weken daarvoor had ik seks gehad met mijn kersverse vriend, we waren nog maar een paar weken samen. Met natte haren haastte ik me naar de drogist voor een test. Toen ik positief testte, was ik aan de ene kant opgelucht: ik kan zwanger worden, mijn lijf werkt. Maar dat woog niet op tegen de paniek die ik voelde. Ik belde een vriendin, zei dat ik een abortus wilde. Ze zei: ‘Weet je het zeker?’ En: ‘Je gaat wel een kindje laten weghalen.’ Maar zo kon ik het niet zien. Ik voelde heel sterk dat ik dit niet wilde. Ik had nét een nieuwe baan, nét een nieuwe vriend en woonde nog thuis. Ik kon het kind niet geven wat ik wilde. Ik belde meteen een abortuskliniek en maakte een afspraak. Die abortus moest hoe dan ook gebeuren.’ Geen tranen ‘Ik heb altijd al een duidelijke kinderwens gehad. Ik dacht: een zwangerschap valt niet te plannen, dus een kind is hoe dan ook welkom. Over een abortus had ik nog nooit in mijn leven nagedacht. Ik vond dat iets voor meisjes die te jong zijn om moeder te worden. Ik was 28, een prima leeftijd om aan kinderen te beginnen. En toch kon ik het niet. Ik schreef een brief aan mezelf, met redenen waarom ik deze beslissing nam: ik was er emotioneel en financieel nog niet klaar voor. Op momenten dat ik het moeilijk had, las ik die brief opnieuw. Mijn vriend vond het ook de beste oplossing. De avond dat ik het hem vertelde, heeft hij de hele avond tegen mijn buik gepraat, als een soort afscheid. Ik wilde graag dat hij meeging naar de kliniek, maar dat wilde hij niet. Hij vond het te confronterend. Ik eigenlijk ook, wilde dat het zo snel mogelijk werd weggehaald omdat ik geen band wilde krijgen met het vruchtje, mezelf er niet aan wilde hechten. In mijn hoofd en lijf was er geen ruimte voor gevoelens; er was een probleem en dat moest worden opgelost. Niemand in mijn omgeving, behalve die ene vriendin, wist van de abortus. Veel van mijn vriendinnen kregen op dat moment een kind. Hoe vertel je een vriendin die net moeder is geworden over jouw zwangerschap die je niet wilt? Zelfs mijn ouders wisten het niet. Ik wilde mijn keuze niet verantwoorden. Had geen zin in vragen waar ikzelf misschien niet eens het antwoord op had. Na de verplichte bedenktijd is de zwangerschap een week later met een zuigcurettage beëindigd. Ik ging alleen naar de kliniek. Tijdens de ingreep heb ik er geen traan om gelaten, ik wilde er niet te lang bij stilstaan, deed alles op de automatische piloot. Van de dokter moest ik mijn roes op de verkoeverkamer uitslapen. Ze vroeg: heb je pijn? Maar ik voelde niks. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Na een uur stond ik weer buiten. Opgelucht. Het was gebeurd.’ ‘Een halfjaar later kwam de klap. Had ik nog wel het recht om moeder te worden?’ Hard oordeel ‘Na de abortus dacht ik dat ik het ergste had gehad. Ik dacht: nu kan ik doorgaan met mijn leven, bijna alsof er niks was gebeurd. Maar daarin heb ik me flink vergist. Ik heb een halfjaar niet gehuild, maar daarna kwam de klap. Mentaal ging ik eraan onderdoor. Eerst begreep ik niet dat mijn psychische klachten door de abortus kwamen. Op internet lees je veel over abortus: de ingreep en de lichamelijke pijn die kan optreden. Maar je leest niks over de emotionele klachten die je later (zelfs een paar jaar later) kunt hebben. Ik kwam in een verwerkingsproces terecht – noem het gerust een rouwproces. Ik voelde me schuldig ten opzichte van vrouwen die niet zwanger kunnen worden en naar mijn ouders toe, alsof ik hen het grootouderschap had ontnomen. Ik was mezelf echt even kwijt, worstelde met mijn identiteit. Ik dacht dat een ongeplande zwangerschap me nooit zou overkomen. Daarom was het oordeel naar mezelf zo hard. Wie ben ik eigenlijk, als ik zoiets kan doen? Ben ik wel de persoon die ik denk dat ik ben? En, de vraag die me het meest raakte: heb ik nog wel het recht om moeder te worden? De relatie met mijn vriend ging uit. Nieuwe relaties kon ik moeilijk aangaan. Dingen die voorheen vanzelfsprekend waren, waren dat opeens niet meer. Seks al helemaal niet. Ik raakte vaak in paniek tijdens de seks, kon er niet meer in opgaan. Ik was continu aan het controleren: voel ik het condoom nog? Ook al had ik na de abortus een spiraal laten plaatsen, er was een stuk naïviteit en onschuld in me verloren gegaan. Ik dacht: als ik geen seks heb, is er ook geen kans op een baby. Het gevoel dat ik opnieuw ongewenst zwanger kon raken, vrat aan me. Ook mijn menstruatie werd een obsessie. Ik hield het allemaal precies bij. Verlies ik meer of minder bloed dan normaal? Ben ik meer of minder moe dan anders? Ik wilde op alles controle hebben. Mijn lichaam had me in de steek gelaten. Ik vertrouwde niks meer. Pas toen ik las dat jaarlijks 19.000 vrouwen een abortus ondergaan, voelde ik me niet meer alleen. Ik gaf het vruchtje een naam – een meisjesnaam, omdat ik denk dat het een meisje was – en pas toen kon ik het een plekje geven. Dat is voor iedereen anders natuurlijk, maar dat maakte het voor mij tastbaar. Pas toen kon ik echt rouwen, daarvoor had ik me alleen maar verzet tegen mijn verdriet. Ik heb hardop dingen naar het vruchtje uitgesproken: ‘Sorry dat ik deze beslissing heb gemaakt. Het komt niet door jou, maar ik kon je niet het leven geven dat je verdient.’ Soms denk ik: ga ik hiervoor ooit gestraft worden? Heb ik mijn eigen geluk kapotgemaakt?’
Het bericht Liesbet (36) onderging 8 jaar geleden een abortus: ‘Soms denk ik: ga ik hiervoor worden gestraft?’ (uit het magazine) verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.