Sigrid (43) raadde haar beste vriendin Tamara aan om naar Bali te gaan. Wat een droomreis had moeten worden, eindigde abrupt toen het vliegtuig met vluchtnummer MH17 waarin Tamara zat uit de lucht werd geschoten. Zes jaar later mist Sigrid haar vriendin nog elke dag.
‘De eerste keer dat ik Tamara ontmoette, herinner ik me nog goed. Een gezamenlijke kennis stelde ons in de kroeg aan elkaar voor en we hadden meteen chemie. Dat voelde bijzonder, want dat heb je gewoon niet zo vaak met mensen. Tamara en ik hadden veel gemeen. We waren allebei single op een leeftijd dat veel vriendinnen om ons heen bezig waren met huisje-boompje-beestje. Ik had dat al gehad en was inmiddels gescheiden en moeder van een jonge dochter. Tamara had geen kinderen, maar snapte mijn situatie helemaal. Ik kon ’s avonds bijvoorbeeld niet weg vanwege mijn dochter. ‘Dan kom ik toch gewoon bij jou langs,’ zei ze dan. En dan kletsten we de hele avond vol. Overdag hadden we eigenlijk continu contact. Was ik aan het koken, dan appte ik haar een foto van wat ik maakte. ’s Avonds vonden we het ook leuk om uren te skypen. Lekker met een theetje erbij samen de dag doornemen. En als mijn dochter eens in de veertien dagen het weekend naar haar vader was, gingen we samen naar de kroeg. Dan bleven we tot de vroege uurtjes in de stad. En de volgende ochtend hingen we weer met elkaar aan de lijn om de avond ervoor te bespreken. En ga zo maar door. Tamara was iemand met een ontzettend warm hart, ze was zo’n sociaal dier. Ze had een drukke baan, maar voor vrienden maakte ze altijd tijd. Hoe ze die balans wist te vinden, vind ik nog steeds bijzonder.
Tamara en ik hadden een gedeelde passie voor reizen. Al een tijdje zat ze erover na te denken om voor het eerst een verre reis in haar eentje te maken. Ik was twee keer een maand op Bali geweest. Die reizen hadden me zo veel gebracht. Ik gunde het haar om dat ook mee te maken. ‘Jij moet echt een keer naar Bali,’ zei ik vaak tegen haar. Toen ze had besloten die reis inderdaad te maken, wachtte ze een tijdje met boeken. Ze was altijd goed in sparen en wilde een goede deal vinden. ‘Boek nou gewoon,’ zei ik dan. ‘Die tickets worden er echt niet goedkoper op.’ Uiteindelijk kreeg ik het enthousiaste berichtje dat ze het ticket had geboekt.’
‘Ik wist niet wat ik op mijn telefoon las, totale angst nam bezit van me’
Totale angst
‘De dag dat Tamara vertrok op 17 juli 2014 was ik met mijn dochter op een piepkleine camping in Frankrijk waar ik al een aantal jaar kom. ’s Ochtends wenste ik Tamara heel veel plezier en een goede reis. Ze vond het spannend en was zenuwachtig. Het was ook niet niks om in je eentje naar de andere kant van de wereld te gaan. Maar ik wist dat het een onvergelijkelijke ervaring voor haar zou worden. Die avond had ik allemaal gemiste oproepen en een sms van een collega die Tamara ook kende. ‘Sig, je moet me nu bellen. Er is een vliegtuig neergehaald en Tamara zat daar misschien in.’ Toen ik mijn collega belde, vertelde ze me dat het ging om een vliegtuig dat op weg was naar Kuala Lumpur. ‘O, dat is niet haar vlucht,’ zei ik. ‘Tamara vliegt naar Bali.’ Toch twijfelde ik direct. Alleen wilde ik het niet geloven. Ik bleef tegen mezelf zeggen dat er zo veel vliegtuigen die kant op gaan. Ik ben daarna honderden appjes terug gaan lezen tot ik het appje vond waarin Tamara schreef: ‘Sig, ik heb een ticket geboekt. Met tussenstop op Kuala Lumpur.’ Ik wist niet wat ik las, totale angst nam bezit van me. Ik wilde het tegen beter weten in niet geloven. Maar de volgende ochtend werd ik al vroeg bij de campingeigenaren geroepen omdat er telefoon voor me was. Er hing een gezamenlijke vriend van Tamara en mij aan de lijn. Toen wist ik genoeg.
Het is moeilijk om te beschrijven hoe dat voelde, ik was in complete shock. Ik kon het gewoonweg niet bevatten. Hoe kon Tamara er ineens niet meer zijn? En de manier waarop was ook zo ongelooflijk. Ik wilde maar één ding en dat was naar huis, zo snel mogelijk. Maar vanuit Nederland kreeg ik te horen dat ik beter kon blijven waar ik was. Tamara was nog niet gevonden omdat men nog geen toegang had tot de rampplek. Dus besloot ik te blijven, een beslissing waar ik tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben. Ik kreeg zoveel steun van de andere mensen op de camping. Ik kon bij ze uithuilen en praten. Niet alleen werd ik opgevangen op de meest fantastische manier, maar door in Frankrijk te blijven kreeg ik erg weinig mee van de beelden van de ramp. Toen in Nederland een nationale dag van rouw werd gehouden, hebben de campingeigenaren een boompje gekocht. Ook zij waren geraakt en samen hebben we het voor Tamara geplant. Het was een ontzettend lief gebaar en het deed me goed om zoiets te doen.’
Tekst: Michelle Iwema | Foto: Dirk-Jan van Dijk
Dit is niet het volledige verhaal van Sigrid. Dat kun je lezen in de nieuwste VIVA #29, die vanaf woensdag 15 juli 2020 in de winkels ligt. Wist je dat je de nieuwste VIVA ook als losse editie heel makkelijk kunt bestellen via deze link?
»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«
Lees ook: Deborah (36) verbrak het contact met haar moeder: ‘Of ik een moeder mis? Ik heb er nooit een gehad’
Het bericht Sigrids vriendin zat op vlucht MH17: ‘Hoe kon Tamara er ineens niet meer zijn?’ (uit het magazine) verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.