Lotte (35) had in Willem haar grote liefde gevonden. Ze zouden gaan trouwen, dachten aan kinderen. Maar een ongeluk maakt aan die dromen een abrupt einde.
‘De vakantie die Willem en ik in juli 2014 in Zuid-Frankrijk beleefden, was ronduit prachtig. Ik had net een stressvolle periode achter de rug met het afronden van mijn studie Diergeneeskunde. We waren dus wel toe aan een beetje ontspanning. We hebben veel gefietst, wijn gedronken, samen over lokale marktjes gestruind, op het strand gelegen. De allerlaatste avond gingen we ’s avonds uit eten. We spraken over de bruiloft van vrienden die twee dagen later zou plaatsvinden en het huis waar we na de vakantie een bod op wilden uitbrengen.
‘We fietsten achter elkaar aan op die heerlijke zomeravond, daarna stopt mijn herinnering’
‘Stel dat die koop misloopt, maakt het mij niet uit,’ zei ik nog, ‘want voor mij mag het een hutje worden, zolang het maar met jou is.’ Na het eten stapten we op de fiets om terug te gaan naar de camping. ‘Waar geen fietspad is, kunnen we beter achter elkaar rijden,’ zei Willem. ‘Jij hebt het beste voorlicht en ik het beste achterlicht, dus rij jij maar voorop, dan rij ik achter jou aan.’ Dus zo fietsten we achter elkaar aan op die heerlijke zomeravond. Daar houden mijn herinneringen op. Pas weken later kwam ik in het ziekenhuis bij uit een coma. ‘Een dronken bestuurder heeft jullie van achteren aangereden,’ vertelden mijn ouders. ‘En Willem is na drie dagen in coma te hebben gelegen aan zijn verwondingen overleden.’ In één klap ontplofte daarmee mijn toekomst.’
Lees ook:
Jarona (25): ‘Er stonden ouders met kleine kinderen te filmen’ (+)
Knappe lange man
‘Willem en ik ontmoetten elkaar op een moment in mijn leven dat mannen mij gestolen konden worden. Ik had net een relatie van acht jaar achter de rug waarin mijn vriend me bedroog. Van mij hoefde een relatie echt even niet meer. Ik wilde vrij zijn en leuke dingen doen met vriendinnen. Maar ja, toen stelde mijn nicht me voor aan Willem. Een knappe lange man met donkere krulletjes en twee grote blauwe kijkers. De vlinders waren er direct.
Van beide kanten, want aan het einde van de avond vroeg hij of ik een keer met hem uit eten wilde. Een aanbod dat mij als muziek in de oren klonk. Vrij snel daarna waren we onafscheidelijk. Mijn ouders waren gek op hem, ik vond zijn familie geweldig en ik wilde niets liever dan met deze man oud worden. Hij was zo’n eerlijk, lief en prachtig mens. Altijd stond hij klaar voor anderen. We zaten in alles op één lijn en het voelde zo goed. Bijna drie jaren vlogen om, maar we keken uit naar het tienvoudige daarvan. Trouwen, kinderen, het lag allemaal voor ons…’
Was ik maar dood
‘Na het ongeluk duurde het heel lang voor het tot me doordrong dat al deze dingen niet meer zouden doorgaan. Toen ik bijkwam, was het echt niet zoals je ziet in films, waarin mensen meteen aanspreekbaar zijn. Mijn schedel was gebroken en om de druk op mijn hersenen te verlichten, hadden de artsen een gat in mijn schedel geboord. Ik kon niet in volledige zinnen praten. Ik prevelde woorden, maar ik had geen gedachten. Alleen flarden van beelden gingen door mijn hoofd.
Fysiek kon ik de eerste weken niks. Zelfs het openen van mijn ogen ging moeilijk. Naast het letsel aan mijn schedel had ik botbreuken in mijn onderbeen, ruggenwervel, sleutelbeen, ribben… In honderden kleine stapjes leerde ik weer te bewegen. Eerst mijn vingers, daarna mijn armen. Pas na weken revalidatie begon ik meer te beseffen wat er was gebeurd. Toen kwam ook het grote verdriet. Was ik maar dood, net als Willem, dacht ik vaak huilend. Liever samen dood, dan alleen achterblijven.’
‘Maar’ vijf whisky’s
‘De bestuurder werd een paar weken later gepakt. Hij is die avond doorgereden, heeft ons op die weg voor dood achtergelaten. Het maakt me nog steeds woedend als ik daaraan denk. Hij heeft niet eens een ambulance gebeld! Het bleek een bekende van de politie te zijn, die al meerdere veroordelingen op zijn naam had staan voor rijden onder invloed. ‘Ik had maar vijf whisky’s op,’ zei hij tijdens zijn verhoor als verweer. Dat geloof je toch niet! Een jaar later begon in Frankrijk het proces tegen hem.
Fysiek kon ik dat tegen die tijd bijwonen, maar psychisch lukte het niet. Als ik hem in de zaal had zien zitten, zou ik zijn keel hebben willen dichtknijpen. Ik bleef daarom thuis met mijn schoonmoeder. Ook haar verdriet ging te diep om de moordenaar van haar zoon te kunnen zien zitten. Familie en vrienden die wel afreisden, hielden ons telefonisch op de hoogte van het proces. Mijn verklaring hebben ze tijdens de zitting voorgelezen en gebruikt voor het pleidooi. ‘Het moment dat je in die auto stapte, maakte je van je wagen een moordwapen,’ zei ik daarin. ‘Daarmee ben je een moordenaar, die niet alleen letterlijk het leven van Willem heeft beëindigd, maar ook figuurlijk dat van mij.’
Hij kreeg vijf jaar celstraf, de maximumstraf in Frankrijk. Dat is dus een zekere troost, maar alle nabestaanden zijn levenslang verminkt. En Willem komt er niet mee terug.’
Hersenschade
‘Het ongeluk is alweer zes jaar geleden. Ik heb zo veel ‘wat als’-momenten gehad. Wat als we die dag iets langer waren gebleven in het restaurant, wat als we iets sneller of langzamer hadden gefietst. Was het dan niet gebeurd? Was hij hier dan nog bij me? Maar ik kan er niks aan veranderen. Na een revalidatie van drie jaar gaat het lichamelijk beter. Toch heb ik nog altijd last van de hersenschade. Ik moest opnieuw leren lopen na het ongeluk en ik loop nog steeds mank. Als ik me heel erg concentreer, lukt het om zo te lopen dat niemand het aan me ziet. Maar als ik in gedachten verzonken ben, lijkt mijn loop op die van iemand met een paar glaasjes te veel op. Heel ironisch eigenlijk, denk ik dan, gezien de oorzaak
van mijn mankheid.
‘Ik geloof niet dat ik ooit weer iemand zal vinden die zo goed bij me past als Willem’
Ik geloof niet dat ik ooit weer iemand zal vinden die zo goed bij me past als Willem. Hij was het dekseltje op mijn potje. Mijn wow-kerel. Als ik thuis ben, zie ik hem zo voor me. Hoe ik een paar treden boven hem ging staan op de trap om hem gedag te zeggen voordat hij naar het werk ging. Hem dan vertelde hoe leuk ik hem vond. Als ik daaraan denk, voel ik een brok in mijn keel opkomen. Ik genoot toen ook, maar nam het wel voor lief. Je denkt dat er altijd genoeg tijd is om dingen te doen, te zeggen wat je voelt en je plannen uit te voeren. Tot de tijd ineens op is.’
Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar onze magazine-shop om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je alle edities van VIVA ook los kunt bestellen. Ook kun je het artikel hier via Blendle lezen. Maar nog leuker is het om VIVA magazine te bestellen, dat kan via de button hieronder. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
Tekst: Michelle Iwema | Foto: Joost Hoving
»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief.
Het bericht Lotte (35): ‘Hij had maar vijf whisky’s op, zei hij’ (+) verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.