Een enorme explosie in de haven van Beiroet richtte afgelopen augustus een ravage aan met minstens 200 doden en 6000 gewonden. Minou (42) woont in de Libanese hoofdstad en maakte de impact van dichtbij mee.
‘Hij begon zo normaal, die vierde augustus. Ik zat aan de telefoon met een cliënt en had een noise cancelling koptelefoon op. Ik hoorde dus niets, maar zag plotseling de deur van mijn kantoortje hard heen en weer klapperen. In eerste instantie dacht ik dat mijn man werklui had ingeschakeld om iets te repareren. Dat doet hij wel vaker. Ik was geïrriteerd omdat ik het gesprek met mijn cliënt moest onderbreken en liep naar de gang om te vragen of ze konden weggaan. Maar zodra ik de deur opendeed, zag ik een enorme stofwolk, van waaruit Mohamad naar me toe kwam rennen.
Paniek
Binnen een paar seconden klonk er een enorme knal. Er ging van alles door mijn hoofd: een aanslag, aardbeving, luchtaanval? Tijd om daarover na te denken, kreeg ik echter niet. ‘Naar buiten!’ riep Mohamad. Glasscherven en nog veel meer stof vlogen door de open ramen naar binnen. Mohamad rende de trap af – we wonen één hoog – en trok de voordeur open terwijl ik op blote voeten, mijn telefoon en schoenen had ik nog snel meegegrist, achter hem aanrende.
Omdat overal glas lag, trok ik al hinkelend mijn schoenen aan en rende naar de parkeerplaats. Ook daar was het een ravage: overal lag glas en stukken balkon die op auto’s waren gevallen. Mensen stroomden in paniek uit hun huizen en riepen: ‘Wat gebeurt er?!’ Tot we opeens de enorme, dreigende rood-roze gifwolk zagen die hoog boven de stad uittorende. Op dat moment wisten we dat het om een explosie ging, al had nog steeds niemand een idee waardoor die was veroorzaakt. Het kon nog steeds om een aanslag gaan, en dan zouden er meer kunnen volgen. Vanuit een impuls heb ik toen mijn zoon van 21,
die in Nederland studeert, en mijn moeder gebeld om te vertellen dat ik in orde was.’
Lees ook:
Debbie (35): ‘Ze dreigden m’n kinderen uit huis te plaatsen’ (+)
Gigantische schade
‘We ontmoetten elkaar vijftien jaar geleden, Mohamad en ik. Op een online discussieforum over politiek. We raakten verzeild in een discussie die we uiteindelijk hebben voortgezet via e-mail. We raakten niet uitgepraat en toen we elkaar na drie maanden besloten te ontmoeten, kregen we een relatie. Voor ik Mohamad kende, had ik de hele wereld over gereisd, maar in Libanon was ik nog nooit geweest. Inmiddels woon ik hier al twaalf jaar en run ik mijn bedrijf als gecertificeerd coach. Ik werk op afstand met mensen over de hele wereld die worstelen met work-lifebalance of een burn-out.
In een land als Libanon weet je dat bepaalde dingen kunnen gebeuren, maar je weet nooit hoe snel en op welke manier dat nieuws bij je familie terechtkomt. Die situatie wilde ik voor zijn. Ik vertelde mijn zoon en moeder dat ik in orde was, wat ik zag, maar ook dat we nog niet wisten wat er precies aan de hand was. Mohamad en ik hebben een tijd buiten op de parkeerplaats gestaan. Hoe lang weet ik niet; het kan vijf minuten zijn geweest, maar net zo goed twee uur.
Gelukkig hadden wij op het moment van de explosie onze ramen open, waardoor de luchtdruk die door de explosie werd veroorzaakt, niet zo groot was dat onze ramen eruit vlogen. Bij veel buren was dat wel gebeurd. De explosie was niet eens in onze wijk, we zaten er hemelsbreed zo’n drie kilometer vandaan, maar hij was zo heftig dat al onze deuren breuklijnen hebben en de verf van de lijsten is gespat. De impact en kracht van deze explosie is echt niet te bevatten, ik denk dat een bomaanslag minder schade zou hebben aangericht.
Veel slachtoffers
Mohamads zoon uit een eerdere relatie woonde wel in het gebied van de explosie. Godzijdank was hij een dagje uit met zijn vrouw. Ze waren in de bergen en bleven dus ongedeerd, maar van hun huis was niets meer over. Alle ramen waren er uit geblazen, de deuren lagen op de tafel en het gebroken glas stak als messen in de muren. Bij een Nederlandse vriendin die een trainingscentrum voor taal- en workshops heeft in het getroffen gebied, leek het alsof een messenwerper glas in haar whiteboard had gegooid.
Een andere vriendin lag in het ziekenhuis, één kant van haar hoofd en schouder waren helemaal opengehaald door het glas. Zij had geluk dat ze überhaupt in het ziekenhuis terecht kon: twee van de drie dichtstbijzijnde ziekenhuizen waren totaal verwoest, de patiënten lagen gewoon op straat! Bij de zoon van weer een andere vriendin zijn meer dan zestig glasscherven uit zijn lijf gehaald. En dan was er natuurlijk nog het verschrikkelijke nieuws dat Hedwig, de vrouw van de Nederlandse ambassadeur, om het leven was gekomen. We kenden haar persoonlijk, de Nederlandse gemeenschap in Beiroet is close. Ze was een geweldige vrouw.’
Sprakeloos
‘Uiteindelijk zijn we weer naar binnen gegaan. Die avond hebben Mohamad en ik vooral voor de tv gezeten. We waren in shock, stonden strak van de adrenaline en keken alleen maar naar het nieuws. Pas
toen het weer licht begon te worden, vielen we uitgeput in slaap. Toen ik wakker werd, wilde ik wat doen. Ik besloot mijn vriendin met het trainingscentrum midden in het rampgebied te gaan helpen. Omdat veel van de straten onbegaanbaar waren, moest ik een groot deel van de weg lopen. Weer was ik volledig ondersteboven van de impact die de explosie had gehad. Het leek wel of ik door het decor liep van een onrealistische Hollywood blockbuster: alles lag vol glas en hele puien waren weggevaagd.
Het trainingscentrum van mijn vriendin was gevestigd in een prachtig, traditioneel Libanees huis met mooie ramen in een boog, glas in lood, hoge plafonds en van die kleine balkonnetjes met stalen sierhekjes. Heel duizend-en-één-nacht, maar nu was alles was kapot. Op het moment van de explosie waren twee van haar medewerkers in het centrum. Dat zij het hebben overleefd, is een wonder. Een van hen is vanaf het balkon dwars door de kamer geblazen, door de deuropening van een deur die even hard werd weggeblazen als zij. In haar vlucht wist ze een wapperend gordijn te pakken, dat losscheurde en samen met haar tegen de muur klapte. Haar collega vloog in een andere kantoorruimte op eenzelfde wijze door de ruimte en brak bij haar smak tegen de muur een dozijn botten.
Strak van de stress
‘Ondertussen stroomden er hordes mensen de wijk binnen met bezems, emmers en scheppen, die gewoon begonnen te helpen of ze je nu kenden of niet. Ook bij ons stond een groepje van zeven jonge onbekende mensen voor de deur, om te vragen of ze iets konden doen. Ze hebben de hele dag helpen opruimen, zo bijzonder en hartverwarmend. De plek van de explosie is normaal een uitgaansgebied met restaurantjes en barretjes, maar nu was er niets meer, dus mensen deelden water en sandwiches uit.
‘Onbekende mensen kwamen helpen opruimen, dat was zo bijzonder’
We hebben mijn stiefzoon en zijn vrouw meegenomen naar ons huis waar ze drie weken hebben gewoond, totdat ze een nieuw appartement hadden gevonden. Teruggaan was geen optie, hun huis was te zeer verwoest. Die avond heb ik tranen met tuiten gehuild van de emoties, het verdriet om de stad, de mensen die gewond of dood waren, en mijn eigen gevoelens. De eerste weken na zo’n ingrijpend voorval staat je stresssysteem enorm sterk afgesteld. Elke keer als ik een bonk of knal hoorde, gaf mijn lijf een reactie, alsof het een eigen leven leidde.
Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar onze magazine-shop om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je alle edities van VIVA ook los kunt bestellen. Ook kun je het artikel hier via Blendle lezen. Maar nog leuker is het om VIVA magazine te bestellen, dat kan via de button hieronder. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
Tekst: Vivienne Groenewoud
»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«
Het bericht Minou (42): ‘Opeens zagen we de enorme rood-roze gifwolk boven de stad’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.