Lianne Sanders (32) is bezig met haar derde boek. Haar moeder is ziek terwijl ze haar vader al is verloren en ze schrijft in VIVA over dat proces.
Ik kan jullie niet meenemen in hoe het voor me is dat mijn moeder ziek is, als ik jullie niet iets meer vertel over wie ik ben. Kwetsbaar opstellen werkt namelijk alleen als je echt een stukje van je ziel laat zien, iets dat je raakt. Niet als je doet alsof je mensen een kijkje in je leven geeft, maar het meest rauwe deel voor jezelf houdt.
Je kunt denken: meid, waar begin je aan? Je hoeft helemaal niets. Hou je verdriet voor jezelf, rol je op in een dekentje, maar ga er vooral niet over schrijven. Maar ik geloof erin dat de wereld een betere plek wordt als we opener zijn. Als we de kettingen om ons hart er langzaamaan vanaf wikkelen en uitblazend van opluchting voorzichtig de eerste stappen zetten in de richting van een leven waarin de waarheid boventoon voert.
Mijn waarheid is dit: ik kon me lange tijd niet goed hechten aan een ander mens, waardoor ik me heel eenzaam voelde en daarom beangstigt het idee dat mijn moeder heel ziek is me verschrikkelijk. Want mijn moeder is een veilige haven. Dat zorgt ervoor dat deze periode niet alleen veel verdriet oplevert, maar ook veel angst. En daardoor is het voor mij soms onmogelijk om te ‘genieten van wat er is’. Om dag voor dag te leven, in het moment te zijn en positief te blijven denken. Want laten we eerlijk zijn: als jij doodsbang bent en iemand zegt tegen je dat jouw angst alleen maar een gedachte is die je om kunt buigen, en dat je van het positieve moet uitgaan – dan wil je diegene toch een tik in z’n gezicht geven?
Het troost in elk geval niet. En troost is het enige wat ik nodig heb, in deze tijd. De troost van mensen bij wie ik me veilig voel, aan wie ik me durf bloot te geven als ze fysiek aanwezig zijn – al zijn dat er niet zo veel. Troost van het opschrijven van mijn gevoelens en ze delen met het grote publiek, omdat jullie me toch niet écht kennen en het daarom minder uitmaakt wat jullie ervan vinden. Troost van een gekookte maaltijd voor m’n deur, een onverwacht kaartje, iemand die een bosje droogbloemen stuurt. ‘Want dan word je er extra lang aan herinnerd dat ik aan je denk.’ Troost om niet alleen de huidige situatie, maar al het oude verdriet dat zich meester van me maakt, te dragen.
Want als ik iets zeker weet, is het dat pijn nooit op zichzelf staat. Dat het oude wonden openhaalt die al jaren vroegen om aandacht, maar je misschien negeerde.
En zo wordt deze situatie, deze pijn en kwetsbaarheid, ook een kans. Een kans om te verwerken wat er nog op de stapel lag, om lichter te kunnen leven. Zodat ik eindelijk kan genieten van wie en wat er nu nog is.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief
Foto: Deborah Bos
Het bericht Lianne Sanders: ‘Het idee dat ze heel ziek is, beangstigt me verschrikkelijk, want mijn moeder is een veilige haven’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.