Elke week vertelt een lezeres in de rubriek ‘In vertrouwen’ haar verhaal. Deze week: Maya (28). Rutte en De Jonge blijven het herhalen: ‘Blijf thuis bij klachten.’ Toch dacht Maya dat het wel los zou lopen. Maar ze had het mis.
‘De laatste tijd denk ik vaak aan een vroegere kennis met wie ik al jaren geleden het contact heb verbroken. Die jongen is, toen hij net zijn rijbewijs had, een keer dronken achter het stuur gestapt en heeft toen iemand doodgereden. Ik kon het gewoonweg niet meer opbrengen om bij hem in de buurt zijn, ondanks de enorme spijt en het schuldgevoel dat hij had. Daar had je dan eerder aan moeten denken, dacht ik als hij vertelde hoe erg het gebeurde aan hem knaagde. Voor mij was hij niets minder dan een moordenaar, door willens en wetens met drank op in de auto te stappen.’
‘Nu denk ik: zou dit mijn karma zijn? Want als je erover nadenkt, ben ik net zo erg als hij.’
‘Natuurlijk heb ik nooit de intentie gehad iemands dood te veroorzaken, maar het feit blijft wel dat er iemand dood is, omdat ik de gevolgen van mijn acties niet serieus genoeg heb ingeschat. En ik weet nu ook hoe dat aan je kan knagen.’
#TeamGriepje
‘Ik heb heel lang niet geloofd dat corona ‘echt’ was. Als in: ik geloofde wel dat het bestond, maar niet dat het echt ernstig was. Van mezelf was ik dus al behoorlijk sceptisch, maar dat werd alleen maar erger toen ik in een aantal Facebookgroepen terecht kwam met anderen die heel kritisch stonden tegenover de ernst van corona. Ik noemde mezelf in discussies vaak #TeamGriepje. Soms werd daar echt heel hysterisch op gereageerd, althans, dat vond ik toen. Mensen die vertelden dat het echt niet om een simpele griep ging, vond ik aanstellers.’
‘Het maakte niet uit met wat voor ‘bewijzen’ ze kwamen, ik lachte ze gewoon uit. Ik maakte me dan ook geen enkele zorgen toen ik van een vriend die kort daarvoor bij me langs was geweest, een appje kreeg waarin stond dat hij positief getest was. Hij vertelde er nog bij dat hij alleen maar een beetje snotterig was. ‘Als ik deze klachten vóór corona had gekregen, was ik niet eens thuis gebleven van mijn werk,’ waren zijn woorden.’
Lees ook:
In vertrouwen: ‘Als je niet bij Max uit de buurt blijft, zal ik je vinden, schreef ze’
‘Zie je wel, dacht ik. Al die heisa over niks. Ook toen ik een paar dagen later zélf begon te snotteren en last kreeg van keelpijn, maakte ik me geen zorgen. Ik ging gewoon naar de supermarkt, geen haan die ernaar kraaide. Mijn klachten waren totaal niet heftig en ik stond er dus ook helemaal niet bij stil dat ik iemand in gevaar kon brengen. Oké, ik voelde me een beetje moe en zweverig, maar een test doen? Het kwam niet eens in me op. Ik was veel te druk met thuiswerken en was eerlijk gezegd blij met de afleiding toen een goede vriendin me belde, hoewel de aanleiding nogal verdrietig was.’
Heilig overtuigd
‘De lockdown had haar relatie blijkbaar niet veel goed gedaan, want haar vriend en zij vonden het samenwonen zo onhoudbaar geworden dat ze had besloten tijdelijk bij haar ouders in te trekken. Hoewel ik me soms best eenzaam voelde als single, prees ik mezelf gelukkig toen ik hoorde hoe zij en haar ex elkaar tot waanzin hadden gedreven terwijl ze samen in huis zaten opgesloten. ‘Heb je zin om even langs te komen op mijn ouwe puberkamertje?’ vroeg Isabel half lachend, half huilend. ‘Dan haal ik zo’n zelfde pak goedkope wijn bij de Lidl als we vroeger altijd dronken, en kunnen we net als toen we op de middelbare school zaten lekker een avond bitchen over kerels.’’
‘Natuurlijk had dat net zo goed via Zoom of Teams gekund. Ik had haar in ieder geval moeten vertellen over mijn keelpijn en haar de keuze moeten geven. Maar ik dacht er alleen maar aan dat ik er even uit kon, en dat ik het niet kon maken om niet te gaan. Mijn vriendin had mijn support hard nodig. Natuurlijk ben ik niet totaal wereldvreemd, maar ik was er nog steeds heilig van overtuigd dat alleen mensen met onderliggend lijden of extreme obesitas nare complicaties konden ontwikkelen. En Isabels ouders waren altijd kerngezond. Niet dik, alleen qua leeftijd natuurlijk wel in de risicogroep. Toch lapte ik dat aan mijn laars.’
‘Ik kan het niet mooier maken. Ik dacht dat het wel los zou lopen en ben gewoon langs gegaan. Isabel merkte niet eens iets van mijn klachten, en ik vond het ook niet nodig om haar te vertellen over mijn keelpijn, al keek ze wel even ongerust toen ik een paar keer achter elkaar moest hoesten. ‘Kijk niet zo bang!’ zei ik. ‘Iedereen zou moeten hoesten van dat bocht uit een kartonnen verpakking. Ik ga niet dood, hoor.’ En dat klopte ook: ik ging niet dood. Ik niet.’’
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief
Tekst ‘In vertrouwen’: Vivienne Groenewoud | Beeld: Getty Images
Deze ‘In Vertrouwen’ komt uit VIVA-11-2021. Dit nummer ligt op 17 maart in de winkel of lees je hier verder via Blendle.
» LEES VERDER VIA BLENDLE «
Sommige artikelen zoals de ‘In vertrouwen’ kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar Blendle om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je betaalt per artikel – in de meeste gevallen een paar dubbeltjes – en de journalistiek mee steunt. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
Het bericht In vertrouwen: ‘Het is mijn schuld dat er iemand dood is’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.