Deze week bij ‘In vertrouwen’: Audrey (20) heeft haar moeder al drie jaar niet gezien. Met haar vader heeft ze nooit veel contact gehad.
‘‘Ik wil dat je het huis uit gaat!’ Mijn stiefvader slaat hard met zijn vuist op tafel. Terwijl hij me de huid vol scheldt, grijpt hij me vast. Ik huil hard. Mijn vriend trekt me van hem weg, terwijl mijn moeder toekijkt. Ze probeert niet tussenbeide te komen, neemt het niet voor me op. Ze zit daar gewoon en kijkt. Huilend loop ik naar buiten en stap in de auto van mijn vriend.’
Wij tegen de wereld
‘Voordat dit gebeurde, heeft mijn moeder er altijd voor gezorgd dat ik en mijn broer een goed thuis hadden. Ik was nog geen jaar oud toen ze scheidde van mijn vader, een paar jaar later leerde ze de vader van mijn broer kennen. Maar toen ook hun relatie stukliep, draaide het alleen nog om ons drietjes. Ze had twee banen om ervoor te zorgen dat we niets tekortkwamen.
Mijn jeugd was fantastisch, mijn moeder en ik waren onafscheidelijk. Zij was degene die altijd naar me luisterde en eerder mijn zus leek dan mijn moeder. Mijn moeder was mijn steunpilaar en ik de hare. Toen ze in haar vorige relatie werd bedrogen, was ik degene die voor haar opkwam en haar troostte als ze verdrietig was. Maar dat veranderde drie jaar geleden volledig, toen ze haar huidige man ontmoette. Geen idee waar het fout ging, maar na drie maanden zetten hij en mijn moeder me de deur uit.’
Rechtbank-ruzie
‘Na de scheldpartij van mijn stiefvader deed ik geen oog dicht. Toch was ik er zeker van dat alles goed zou komen. Ik zou de volgende dag met mijn moeder praten, waarna de storm wel zou gaan liggen. Maar toen ik ’s morgens thuis aankwam, stonden mijn kleren klaar. In een vuilniszak. Ik moest écht vertrekken. Mijn laptop en printer, die ik met mijn eigen geld had gekocht, moest ik laten staan. Wekenlang leefde ik uit die ene vuilniszak. Mijn nieuwe thuis werd het huis van mijn schoonouders, die me met open armen ontvingen.
Gelukkig maar, want hoe hard ik ook probeerde: mijn moeder en stiefvader stonden niet open voor een gesprek. Ik was niet meer welkom. Volgens hen was ik een junk die haar school verwaarloosde en thuishoorde in een gesloten instelling. De waarheid? Ik had nog nooit drugs gebruikt en op school was ik een hardwerkende, gemotiveerde leerling. Met testen en verslagen moest ik bewijzen dat ik mijn best deed op school en me thuis en bij vrienden normaal gedroeg. Gelukkig gaf de rechter me gelijk en hij zorgde ervoor dat ik officieel bij mijn schoonouders kon intrekken. Sindsdien heb ik mijn moeder en stiefvader niet meer gezien.
Mijn biologische vader heb ik nooit echt gekend. Mijn ouders hadden co-ouderschap, totdat ik op mijn achtste tegen mijn moeder zei dat ik niet meer naar papa wilde. Ik had hem betrapt toen hij zijn drugs aan het bereiden was. Dat beeld van hem, met dat zilverpapier, lepeltje en vuur, staat op mijn netvlies gebrand. Hij was er ook nooit voor me: hij was altijd op stap, weg met vrienden. Toen ik veertien was, kreeg mijn moeder een telefoontje.
Mijn vader wilde weten hoe het met me ging. ‘Vraag het haar zelf,’ hoorde ik haar zeggen en ze duwde de telefoon in mijn handen. Hij vroeg of ik hem misschien wilde zien. Waarom ook niet? Maar al na een paar weken hield hij het voor gezien. Zelf had ik het ook wel gehad: de vele beloftes bleken al even leeg als onze relatie. Sindsdien hebben we geen contact meer en dat vind ik prima; al had ik natuurlijk liever een betrokken vader gehad, zoals ik bij vrienden zie.’
Lees ook
In vertrouwen: ‘Ik schaam me voor mijn psychotische vriend’
Onvoorwaardelijke steun
‘Dat de relatie met mijn moeder is stukgegaan, doet me enorm veel pijn. Vooral het feit dat ze niet voor me is opgekomen, heeft me diep geraakt. Toch zijn alle boosheid, woede en frustratie die ik tot een jaar geleden voelde, weggeëbd. Ik zie ook het positieve: ik heb fantastische schoonouders die me onvoorwaardelijk steunen en bij wie ik nog steeds inwoon. Ik mag studeren, heb een fantastische vriend en lieve vriendinnen. Zij steunen me door dik en dun. En mijn moeder? Die blijft ondanks alles de vrouw die me heeft gemaakt tot wie ik ben. Ze heeft me leren doorzetten, van haar heb ik mijn sterke karakter. Al blijf ik me afvragen: welke ouder zet nou haar eigen dochter het huis uit?’
VIVA nieuwsbrief
Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?
Deze ‘In Vertrouwen’ over de psychotische vriend van Nathalie komt uit VIVA-14-2021. Dit nummer ligt op 7 april in de winkel of lees je hier verder via Blendle.
» LEES VERDER VIA BLENDLE «
Sommige artikelen zoals de ‘In vertrouwen’ kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar Blendle om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je betaalt per artikel – in de meeste gevallen een paar dubbeltjes – en de journalistiek mee steunt. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
Beeld: GettyImages
Het bericht In vertrouwen: ‘Toen ik thuiskwam, stonden mijn kleren klaar. In een vuilniszak’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.