VIVA400-vrouw Floor Esvelt: ‘Vanuit het hele land kregen we bedankjes’

VIVA400

‘Ik had nooit verwacht dat iemand me zou opgeven. Het is een mooie manier om onze successen te vieren, ook omdat veel vrouwen over het algemeen vrij bescheiden zijn en niet snel hun podium zullen pakken. De nominatie heeft mij zelfs interviews met Radio Utrecht en het AD opgeleverd.’

Corona

‘De eerste coronagolf was een gekkenhuis. Normaal gesproken weet je met een traumageval, zoals een auto-ongeluk, globaal wat de situatie is voor de dagen die volgen. Nu wisten we helemaal niets. Het ene moment hadden we nog contact met een patiënt, tien minuten later ging het mis en was het alle hens aan dek. Vreselijk en niet bij te benen. Dingen die normaal met z’n tweeën moeten, deed ik alleen.

Ondertussen leek de rest van het ziekenhuis wel een spookstad, alles draaide om de IC. Er was ook al snel overal een tekort aan, zoals mondmaskers en schorten. En dan de families die er niet bij mochten zijn. Ik herinner me een man van 42 die net vader was geworden van een zoontje van zes weken en een tweeling van vijf had. Zijn echtgenote kon nauwelijks afscheid nemen, ze is alleen heel kort bij zijn sterven geweest. En ga zo maar door. Onvoorstelbaar heftig. Ondertussen stond ik samen met mijn team stijf van de adrenaline. Ook thuis.

Ik kon alleen maar denken aan mijn collega’s die aan het buffelen waren. Normaal gesproken zocht ik na een heftige dienst afleiding – even sporten of de kroeg in – nu was ik 24/7 met mijn werk bezig. Als ik als leidinggevende met mijn ochtenddienst begon, ving ik de collega’s van de nacht op die in tranen waren. Na de eerste golf kwam bij iedereen de klap. Ook bij mij. Ik kreeg last van flashbacks, zag allemaal mensen liggend op hun buik, met op de achtergrond het geluid van de beademingsmachines.

Ik was prikkelbaar, oververmoeid. Gelukkig wist ik al snel: dit is een posttraumatische stressstoornis. Dat hielp al iets, net als de dagelijkse steun van een psycholoog. Die hielp mij en de rest van het team aan het mantra ‘ik doe wat ik kan’. Binnen het team kunnen we er gelukkig goed over praten. En inmiddels kan ik weer sporten, iets waar in die eerste golf echt geen tijd voor was. Dat scheelt ook.’

Sportshirts en kauwgom

‘Door alle tekorten aan het begin van de eerste golf konden we maar beperkt van de afdeling af. Ondertussen hadden we het door het pak bloedheet en dan sta je ook nog eens hard te werken. Flink zweten dus. De oplossing: sportshirts eronder, die ademen. Daarnaast konden we kauwgom goed gebruiken tegen een droge mond, want tijd om iets te drinken, was er nauwelijks. Ik postte een Facebook-bericht met een oproep voor sportshirts en kauwgom voor mijn team. Voor ik het wist, ging dat viral. Van sportverenigingen tot Mark Tuitert met zijn kauwgommerk die graag wilde doneren en de volgende dag al op de stoep stond.

Door zijn Instagram-filmpje ontplofte het helemaal. Ajax, Nike, Adidas: iedereen belde. Zelfs Heineken bood 9000 shirts aan. Een eventmanager die ook graag wilde helpen, heeft alle ziekenhuizen in het land gebeld om te vragen of ze shirts en kauwgom wilden. Uiteindelijk hebben we 55.000 shirts en 30.000 pakjes kauwgom verzameld en verspreid. Vanuit het hele land kregen we foto’s en bedankjes, zo mooi. Via Tommy Hilfiger is de actie zelfs in Amerika en Spanje terechtgekomen en via H&M in Zweden. Bizar!’

‘Het feit dat ik écht iets voor mensen kan betekenen, voelt zo goed’

Het licht zien

‘Het is voor ons wrang om te zien dat niet iedereen zich aan de maatregelen houdt. Dat afgelopen zomer het halve land gezellig hutje-mutje in het park lag, terwijl wij aan het buffelen waren en geen vrij konden nemen. Ook om alle uitgestelde operaties in te halen. De houding van veel mensen staat nu ook zo haaks op alle liefde en aandacht die we in het begin van de eerste lockdown kregen.

Ik snap wel dat het voor veel mensen lastig is om vol te houden. Tot je bij ons op de IC komt, dan weet je precies waar je het voor doet. Dat hoor ik ook van familie van coronapatiënten, die nu gelukkig wel op bezoek mogen komen. Maar we zitten er nog steeds volop in. Het scheelt iets dat we de ziekte en het beloop steeds beter snappen. En door de vaccinaties zien we ook eindelijk licht aan het einde van deze tunnel.’

Mooiste vak van de wereld

‘Ondanks alles heb ik nog altijd het mooiste vak ter wereld. Het feit dat ik écht iets voor mensen kan betekenen, voelt zo goed. Het is ook ontzettend intiem; ik maak mensen mee op hun donkerste momenten, ben getuige van het meest intense verdriet van de familie en probeer hen daarbij te ondersteunen. Dat ik daarin ook maar iets van betekenis kan zijn, is heel fijn.

Zoals laatst, toen een meisje werd aangereden en bij ons op de IC uiteindelijk helaas overleed. Haar ouders hebben wij begeleid en die mensen kwamen een paar weken later nog eens helemaal vanuit Limburg om ons te bedanken voor wat wij voor hun dochter hebben gedaan. Dat zij een goed gevoel aan onze hulp en steun overhouden, vind ik heel bijzonder.’

Hoe het begon

‘Ik wilde eigenlijk dierenarts worden. Maar de opleiding Dierengeneeskunde in België was veel te strikt voor mij. Daarom besloot ik een duale opleiding verpleegkunde te doen. De diversiteit door de dag- en nachtdiensten en het feit dat je altijd iets meemaakt, vond ik fantastisch. Vervolgens koos ik de richting oncologie. Al snel wist ik: ik wil alles doen.

Zo kwam ik terecht op de IC in het VUMC in Amsterdam en daar werk ik nog steeds. Van mensen met een hartaanval tot acute leukemie: ik weet nu overal alles van en sta nergens meer verbaasd van te kijken. Van de meest bizarre ongevallen en bilprotheses die gaan lekken tot mensen die barbiepoppen laten ‘verdwijnen’…’

Lees ook
VIVA 400 Vrouw Alice Grasveld: ‘Ik wil de wereld een stukje beter maken’

Werkweek

‘Ik werk fulltime en draai wisseldiensten: dagdienst van half acht tot vier, avonddienst van drie tot twaalf of nachtdienst van elf tot acht uur. Tijdens de diensten als coördinerende verpleegkundige is mijn werk meer organisatorisch en aansturend. Daarnaast heb ik de afgelopen twee jaar de master critical care gedaan, een niveau hoger dan mijn ic-opleiding. Gelukkig ben ik daar bijna mee klaar en kan ik eindelijk weer van mijn vrije tijd genieten.’

Wijze les

‘Ik laat me raken en dat mag, want op het moment dat ik niet meer geraakt word, moet ik een ander vak kiezen. Ik heb wel één regel: je mag nooit harder huilen dan de familie.’

Grote droom

‘Ik hoop dat mensen leren écht te luisteren naar elkaar en niet meteen klaar staan met een oordeel. Ook al zijn we allemaal anders, wees begripvol naar elkaar.’

VIVA nieuwsbrief

Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?

Tekst Kim Buitenhuis | Foto Marie van der Heijden