Single Noah (33, account manager bij een uitgeverij) vertelt elke week in zijn column in VIVA over zijn date avonturen.
Met mijn reistas over mijn schouder geslingerd loop ik op de winderige boulevard af, richting strand. Onderaan links staat een paviljoen. Rechts een aantal minihuisjes. De kleine chalets zijn in het echt schattiger dan op de foto en staan pal voor de zee in het zand. ‘Welkom in Zandvoort,’ schreeuw ik door de bulderende wind heen naar Menno. Ik ben uitgelaten. De laatste keer dat ik tijd met Menno doorbracht, anders dan even bijkletsen of een rondje McDrive, was tijdens onze vakantie in Nice.
Wat lijkt het lang geleden. Ook Menno’s ogen glimmen. Het maakt me vrolijk. Menno lijkt steeds verder weg te zakken door alle beperkingen. Onder zijn arm klemt hij een plastic tas met een kaartspel en proviand: chips en een pond kaas. In het paviljoen krijgen we de sleutel van ‘ons’ strandhuisje. Het huisje is piep, maar perfect.
Ik por Menno in zijn rug. ‘Geen vrouwelijk bezoek deze keer, maat. We hebben een tweepersoonsbed.’ Uit de gevulde koelkast trek ik twee blikjes bier. Menno opent de terrasdeuren en schuift twee rieten stoelen uit de wind. We proosten op het weekend en staren voor ons uit naar de jonge surfers, wakeboarders en suppers in de branding.
‘Ik voel me oud, man.’ Ik draai mijn hoofd van de strakke wetsuits naar Menno die roerloos voor zich uit staart, het blikje in zijn hand rust op de stoelleuning. Een traan rolt over zijn wang. ‘Van de wind,’ zegt hij. Maar hij zit achter een glazen scherm.
Op mijn telefoon bestel ik bij Zizo sushi voor die avond. Mijn maag knort al bij de gedachte aan de coquilles met truffeltapenade. ‘Kom.’ Ik sta op en gooi de lege blikjes binnen in de pedaalemmer. Op de vloer ligt fijn zand dat van mijn schoenzolen korrelde. Gelukkig staat er een veger. Ik ruim het straks wel op. Ik trek een hoodie over mijn shirt, sluit de deur af en trek Menno overeind.
Lees ook
Column Noah: ‘Je hebt een bewonderaar!’, zegt hij lachend
‘Volgens mij komt ons weekend weg geen dag te vroeg voor jou.’ De enige reactie die ik krijg, is een diepe zucht. Mijn gympies zakken weg in het rulle zand. Menno draagt wandelschoenen. Dichter bij de vloedlijn is het zand steviger. We stappen richting centrum, passeren strandtenten en groepjes mensen. Een flinke herder rent onze kant op.
‘Waarom neem je geen puppy?’ Menno blijft stil. Bij een manshoge knalgele plastic kop-en-schotel drinken we veel te dure koffie to-go. We staan stil naast elkaar. Hoeven niets te zeggen. Niet te praten. Menno vertelt wel wat er scheelt als hij er klaar voor is. Is ons zwijgen de simpelheid van mannen onder elkaar of juist het vertrouwen in onze vriendschap? Ik sla op zijn rug en zie tot mijn opluchting kleur op zijn wangen. In mijn ooghoek zie ik de vlaggetjes van een viskraam op de boulevard. ‘Kom, pik. Ik trakteer op kibbeling.’
VIVA nieuwsbrief
Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?
Het bericht Column Noah: ‘De enige reactie die ik krijg, is een diepe zucht’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.