Dat deze periode één brok ellende is voor veel mensen, staat als een paal boven water. Maar de coronacrisis betekent óók: minder focus op het uiterlijk en daardoor voor veel vrouwen ook meer zelfliefde.
Een dag in februari 2020. Ik sta op, prop wat muesli en koffie naar binnen. Gisteravond heb ik mijn kleren klaargelegd en bedacht welke lippenstift en oogpotlood daar goed bij kleuren. Dan ga ik douchen, heel warm, omdat het buiten zo koud is dat er kleine ijspegels aan de buitenkant van het doucheraam hangen. Ik gebruik mijn nieuwe shampoo van veertig euro per fles – die goed is voor krullen, maar eigenlijk helemaal niet zo veel doet – een haarmasker en zeep mezelf volledig in. Ik doe het allemaal snel, maar ook zo zorgvuldig als ik kan, en word intussen steeds chagrijniger door mijn stijgende cortisolniveau.
Na het douchen smeer ik een batterij aan crèmes. Ik ga op de rand van het bed zitten en kleed me aan. De spanx, de jurk, de schoenen. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ja, oké, kan beter, nou ja, we doen het ermee. Ik lak mijn nagels burgundy red en wapper ongeduldig. Ik doe een olie en een anti-pluisproduct in mijn haar en ga föhnen. En probeer tegelijkertijd mijn mail te checken en zie dat ik aan de late kant ben.
Mijn haar is droog. Nog een beetje volumespray. Daarna een serum, een primer die me de huid van een babykont zou moeten geven. Concealer voor onder mijn ogen. Wenkbrauwpotlood en poeder. Blush, een beetje glans op strategische plekken. Ik heb daarvoor twee verschillende kwasten nodig, maar kan er maar eentje vinden, dus het kan zo zijn dat de rest van de dag het puntje van mijn neus roze kleurt in plaats van licht glinstert.
Oogpotlood, mascara in twee laagjes. En dan de lippenstift, iets lichter dan de lak, maar wel in dezelfde kleurtoon. Ik kijk naar mijn gezicht. Vooruit, dat is een good face. Klik-klakkend kom ik naar beneden, mijn vriend zegt niets, ik vraag hem nadrukkelijk en een beetje pissig: ‘Hoe zie ik eruit?’ Ik ben mijn parfum vergeten, dus ren weer naar boven. Ik spuit iets op, weet direct dat dit de verkeerde keuze is en dat ik daar dus de rest van de dag mee moet leven.
Zit alles nog goed?
Twee uur nadat ik ben opgestaan, zit ik in de Uber. Ik zie de chauffeur naar me koekeloeren via de spiegel. Zou hij me jong vinden? Of oud? Knap? Of helemaal niet? Of is mijn mascara misschien uitgelopen en weet hij niet hoe hij dat tegen me moet zeggen? Voor mijn eerste afspraak vlucht ik van tevoren nog even de wc in om te kijken of alles op z’n plek zit. Ik werk mijn gezicht bij met wat poeder. Als ik terug ben, zit de man er al. Direct kijk ik weer via zijn ogen naar mezelf. De laatste keer dat ik hem zag was een jaar geleden.
Ben ik dikker nu? Dunner? Ik trek wat aan mijn krullen. Ze zitten niet goed, ik voel het. Tijdens het gesprek probeer ik ze ongemerkt te fatsoeneren. Bij de volgende afspraak, met een vrouw, probeer ik me af te vragen of ze me smaakvol vindt. Is de kleur van mijn lippen goed, ziet ze dat mijn schoenen twee seizoenen geleden hip waren? Aan het einde van de dag kom ik thuis en kijk ik in de spiegel. Mijn ogen zijn een beetje rood door de mascara en er zitten wat zwarte korreltjes onder mijn wimpers. De lippenstift verzamelt zich in de groefjes. Ik zie er moe uit en voel me alsof ik uren in een vliegtuig heb gezeten.
Gezonde blosjes
Een dag in februari 2021. Ik sta op en ga naar beneden. Ik zet een kop koffie en eet wat muesli. Dan wandel ik naar boven en ga douchen. Ook al is het buiten stervenskoud, ik zet de douche ook wat kouder, omdat ik me daarna veel beter voel. Ik droog mijn haar met een handdoek en doe een yogalegging aan. Daarbij een grote trui. Ik laat mijn haar aan de lucht drogen. Het is lang, langer dan ik ooit heb gehad en er zit niet bepaald model in, maar ik ben er blij mee. Ik doe er elke dag een hoge staart in en dat is prima. Ik smeer wat dikke crème op mijn gezicht.
Dan zet ik een liter thee en ga achter mijn computer zitten. Ik typ de hele dag, bel zo nu en dan en ga in de middag een uur naar buiten. Ik heb een weerbestendige, comfortabele jas gekocht. Aan het begin van de avond ben ik klaar en kijk ik even in de spiegel. Mijn gezicht ziet er hetzelfde uit als vanochtend vroeg. Mijn ogen staan nog helder en ik heb wat kleur op mijn wangen die niet uit een potje komt. Ik voel me nog steeds enigszins jetlagged, dat doet typen nou eenmaal met je, maar ik ben ook gefocust en kalm tegelijk.
Lees ook:
Van de powerpose tot positieve affirmaties: vijf kleine stappen naar meer zelfliefde
Sterker dan ooit
Sinds mijn leven door de pandemie in trager vaarwater is gekomen, zijn er allerlei zorgen bij gekomen. Onoverzienbare problemen waar de kranten bol van staan: het welzijn van de kinderen, de schijnbare oneindigheid van de ellende, het missen van het leven in al haar grootse facetten en de financiële crisis die op ons af dendert. Toch is er ook iets bijzonders gebeurd. Je hoort er weinigen over, misschien omdat geluk momenteel iets is om over te zwijgen. Klagen verbindt immers.
Men mag graag een boom opzetten over coronakilo’s en kapperswachtlijsten, maar wat de lockdown oplevert, is een bijna verboden gespreksonderwerp geworden. Toch is deze situatie, voor voornamelijk vrouwen, ook bevrijdend. Pas recentelijk fluisterde een aantal vriendinnen me besmuikt toe dat ze nu evenwichtiger en sterker zijn dan ooit. En ik ervaar hetzelfde. Voor het eerst in mijn leven voel ik de blik van de anderen niet meer in me branden. Hoewel ik mezelf altijd zag als een redelijk basic rommelkont als het op uiterlijk aan kwam, zie ik nu pas hoeveel tijd en moeite ik in mezelf stak voordat ik dacht dat ik er mocht zijn. Om eerlijk te zijn: ik ben me dood-geschrokken van mijn beschrijving van een reguliere ochtend van voor de lockdown.
Dat klinkt heel zwaar, maar dat is het misschien ook wel. Want pas nu ik het oordeel over mezelf niet langer elke seconde met me mee tors, ervaar ik het gewicht van die levenshouding.
De gedachte dat we onszelf toch wel vreselijk voor de mal gehouden hebben, bekruipt me de laatste tijd regelmatig. Hoe vaak riepen vrouwen niet dat make-up, sexy kleding en volumineus haar te maken hadden met ‘zelfwaardering’ en ‘eigenwaarde’? En hoeveel van die vrouwen hebben hun heerlijke joggingbroek inmiddels vastgekoekt aan hun benen zitten, nu de grote boze buitenwereld even niet bestaat?
Het hele verhaal lees je in VIVA-12-2021. Deze editie ligt vanaf 24 maart in de winkel.
Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
VIVA nieuwsbrief
Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?
Tekst: Sarah Sluimer | Beeld: Getty
Het bericht Het lockdown-effect: meer zelfliefde door minder focus op het uiterlijk verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.