Olivia (23) is 11 wanneer haar ouders haar iets opbiechten: haar zus blijkt haar moeder te zijn, die tijdens haar geboorte verslaafd is aan drank en drugs. Nog steeds weet ze niet wie haar biologische vader is.
‘‘Zet de tv even uit, we moeten praten.’ Mijn vaders stem klonk ernstig. Ik was elf en zat een film te kijken. Mijn moeder, die naast me zat, barstte in huilen uit. ‘We zijn niet je echte ouders, Olivia,’ zei m’n vader. ‘Mama en ik hebben je geadopteerd.’ Ik slikte, begreep niet goed wat er aan de hand was. Maar dat was nog niet alles. ‘Je zus is eigenlijk je moeder. Wij zijn je opa en oma.’’
Verslaafd
‘Mijn zus was op haar twintigste zwaar verslaafd, het contact met mijn ouders was al een hele tijd moeilijk. Ze was uit huis gegaan omdat dat beter was voor iedereen. Totdat mijn ouders op een dag gebeld werden door haar huisbaas. Hij vroeg of hij de deur mocht openbreken, want er lag al uren een baby te huilen. Met de politie ging hij een kijkje nemen. Daar lag ik, helemaal alleen, en schreeuwde de longetjes uit mijn kleine lijfje. Ik was een week oud. Van mijn zus was geen spoor te bekennen. Die zat in een café een paar straten verderop.’
Adopteren
‘Mijn ouders twijfelden niet lang en besloten me te adopteren. Mijn zus ondertekende een document waarin ze haar rechten als moeder afstond en sinds die dag zijn haar ouders officieel ook mijn ouders. Ik heb haar nooit als moeder gemist. Ik had een fijne jeugd, kreeg altijd alles waar ik van droomde en kwam niets tekort. Daar heb ik soms zelfs een beetje moeite mee. Ik kreeg zo veel, vaak zelfs zonder erom te vragen. Daardoor bekroop me het gevoel dat mijn moeder mijn liefde wilde kopen. Dat ze iets wilde ‘goedmaken’, terwijl er in mijn ogen helemaal niets goed te maken viel.
Lees ook:
In vertrouwen: ‘De eerste keer dat ik thuiskwam met mijn voedselpakket, moest ik zo hard huilen’
Biologische vader
‘Wie mijn biologische vader is, weet ik niet. Eén keer vond ik de moed om dat aan mijn moeder te vragen. Toen begon ze zo hard te huilen dat ik er niet verder op in durfde te gaan. Ze gaf me het gevoel dat ik ondankbaar was en dat wilde ik niet. Ook mijn zus wil me niets vertellen. Het enige wat ik weet, is dat mijn zus samenwoonde met een man toen ze zwanger was van mij. Maar ze was toen zo labiel dat het niet zeker is dat hij mijn vader is. Toch wil en kan ik het niet loslaten. Er zijn gewoon dingen die ik wil weten. Kleine, stomme details, zoals: van wie heb ik deze kleur ogen, dat haar, deze neus? Welke karaktertrekken heb ik van hem? Ik wil geen geld of liefde, heb geen behoefte aan een vader-dochterband. Ik wil gewoon een antwoord op mijn vragen. Misschien heb ik dan niet langer het gevoel dat er iets mist.’
Tekst: Lies van Kelst | Beeld: Getty
Dit verhaal heeft eerder in VIVA gestaan
Deze ‘In Vertrouwen’ komt uit VIVA-17-2021. Dit nummer ligt op 28 april in de winkel of lees je hier verder via Blendle.
» LEES VERDER VIA BLENDLE «
Sommige artikelen zoals de ‘In vertrouwen’ kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar Blendle om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je betaalt per artikel – in de meeste gevallen een paar dubbeltjes – en de journalistiek mee steunt. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
VIVA nieuwsbrief
Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?
Het bericht In vertrouwen: ‘Mijn verslaafde zus is eigenlijk mijn moeder’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.