Tijdens de heftige bevalling van haar dochter, ging bij Jacqueline (nu 54) het licht uit. Over de bijna-doodervaring die ze toen had, durfde ze ruim twintig jaar niet te praten. Maar nu wel.
‘Met gillende sirenes werd ik naar het ziekenhuis gebracht. De ene na de andere perswee pufte ik weg. De pijn was ondraaglijk, veel pijnlijker dan bij de bevalling van mijn zoon. We moesten onderweg veertien verkeersdrempels over, dat weet ik nog goed. Bij elke hobbel schreeuwde ik het uit. Ik kon me nergens aan vasthouden, behalve aan een laatje dat bij elke bocht uit de kast gleed. Mijn man probeerde me te kalmeren, tevergeefs. Ik heb gevloekt en getierd. De rit leek eindeloos te duren.’
‘Eigenlijk wilde ik thuis bevallen, in bad. Maar de verloskundige checkte mijn ontsluiting waarna ze, zonder iets te zeggen, snel haar telefoon pakte. Ze was geschrokken, ik zag het aan haar gezicht. Voor ik het wist, stond de ambulance voor de deur. De verloskundige vertelde dat het een complex geval was. Mijn kind lag in ‘aangezichtsligging’. Dat betekende dat niet het achterhoofd, maar het gezicht van het kind als eerst geboren wordt. Het kwam heel zelden voor, zei ze. Ik weet nog dat ik dacht: nou en? Ik wil thuis bevallen. Maar wat ik toen nog niet wist, was dat mijn dochter en ik in levensgevaar waren.’
Spoedkeizersnede
‘Met gierende banden werd ik de verloskamer in gereden. Tot mijn verbazing stond daar een hele rits mensen klaar, misschien wel acht artsen en co-assistenten. Allemaal wilden ze voelen. Ik weet nog dat ik zei dat ze van me afmoesten blijven. De gynaecoloog checkte het hoofdje en zei dat de operatiekamer klaargemaakt moest worden voor een spoedkeizersnede. Ik begreep niet waarom iedereen zo moeilijk deed. Later vertelde de verloskundige dat ze dit in zestien jaar nog nooit had meegemaakt.’
Pijn
‘Ik had pijn. Veel pijn. Het was nauwelijks te vergelijken met de vorige bevalling, die overigens ook 26 uur duurde en geen pretje was. Opnieuw werden vingers bij me naar binnen gebracht. En toen gebeurde het. Het licht ging uit. Mijn ogen vielen dicht, mijn hoofd zakte naar de zijkant. Ik zoefde uit mijn lichaam. Opeens zag ik mezelf liggen, daar in dat bed, maar dan van bovenaf. Ik zweefde boven in de kamer, zag hoe druk de artsen bezig waren en keek naar mijn man die mijn hand vasthield.’
‘Allemaal tuurden ze naar het scherm waarop de hartslag van ons kind te zien was. Het geslacht van de baby wisten we toen nog niet, maar opeens wist ik: we krijgen een dochter. Ik herinner me nog dat ik wilde roepen: joehoe! Ik ben er niet meer hoor. Ook wilde ik schreeuwen. Bewegen. Duidelijk maken dat ik er niet meer was, maar dat kon niet. Niemand die mij hoorde of iets doorhad.’
Lees ook:
Sharons dochter heeft een zeer zeldzaam syndroom: ‘We hebben nul houvast over haar toekomst’
‘Ik ben dood’
‘Opeens kwam het besef: ik ben dood. Maar in plaats van te willen schreeuwen, ontstond er een onbeschrijfelijk vredig gevoel. Ik was verlost van de pijn. Alles was goed zo. ‘Zorg goed voor mijn meisje,’ zei ik tegen mijn man, ook al hoorde hij me niet. Verder had ik geen gevoel of oordeel meer. Ik was niet boos, ongerust, angstig, of wat dan ook. Het enige wat ik dacht was: hoe rationeel kan ik hierover zijn? Ik ben dood. En daar heb ik vrede mee? Ik vond het vreemd dat ik het niet erg vond dat ik niet meer was, dat ik niet meer voor mijn kinderen kon zorgen.’
Perceptie
‘Ik herinner alles als een heel vrij gevoel, echt geweldig. Alle pijn, verdriet, angst, alles was weg. Alsof er een hele nieuwe perceptie was ontstaan waarin ik alles begreep wat er gebeurde, maar er absoluut geen deel meer van uitmaakte. Daar in die bijna-doodervaring, besefte ik de grootsheid van mijn ziel. Ik was compleet zorgeloos en ik kan me niet herinneren me ooit eerder zo goed te hebben gevoeld.’
Het hele verhaal lees je in VIVA-18-2021. Deze editie ligt vanaf 5 mei in de winkel.
Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
VIVA nieuwsbrief
Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?
Tekst: Kimberly Palmaccio | Foto: Dirk-Jan van Dijk
Het bericht Jacqueline had een bijna-doodervaring: ‘Ik zag mezelf van bovenaf liggen in bed’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.