Floor geniet van haar nieuwe huis en woonplaats, totdat ze een bobbeltje in haar borst ontdekt en van de huisarts meteen moet komen.
Dinsdag
Ineens zie ik overal kanker. Bij de kassa sta ik achter een vrouw met een mal mutsje op, in de boekwinkel valt mijn oog onmiddellijk op de titel ‘Ik heb geleefd’ en op tv val ik zomaar in een programma over een terminaal geval.
Terwijl er nog geen reden tot zorg is volgens mijn nieuwe huisarts, een man die ik zeker zou liken als ik hem op Tinder tegenkwam. Hij heeft rossig haar, een grappig rond brilletje, mooie lippen en stelde me allerlei vragen over mijn algehele gezondheid. Ik kon niets bijzonders vertellen, maar dat mijn moeder borstkanker had gehad, vond hij belangwekkend.
Daarna kleedde ik me uit en moest ik op de behandeltafel gaan zitten. Hij bevoelde zorgvuldig mijn linkerborst waarin de bobbel zat. Daarna deed hij hetzelfde met mijn andere borst en dat voelde niet onprettig.
Ineens kon ik me levendig voorstellen hoe teder hij in bed zou zijn en daarvan raakte ik in de war. Was ik al zo lang niet aangeraakt dat ik opgewonden raakte als ik door de dokter werd betast? Toen ik weer was aangekleed, zei hij dat hij inderdaad iets had gevoeld dat onderzocht moest worden.
Blijkbaar zag hij dat er in mijn hoofd een trein in een rotgang op me afkwam, want hij zei: ‘Niet in paniek raken, het kan van alles zijn. Waarschijnlijk is het een storm in een glas water.’
Woensdag
Het is al een hele tijd geleden dat ik in het ziekenhuis ben geweest. Met mijn rijbewijs moet ik me bij een computerzuil aanmelden en daar rolt vervolgens een bonnetje uit met het nummer van de afdeling.
In de wachtruimte zit een vrouw van een jaar of vijftig die zich minstens zo zorgelijk voelt als ik. We zeggen niets. Zij wordt eerst opgehaald, dan neemt een blonde verpleegkundige op witte klompen mij mee.
Nadat ik me heb uitgekleed, plet ze mijn borst in een enorm tosti-ijzer, zodat ze een foto van het weefsel kan maken. Het doet gemeen pijn. Ook de andere tiet wordt niet overgeslagen. Terwijl ze de foto’s maakt, probeer ik van haar gezicht af te lezen of ze iets kwaadaardigs kan zien.
Lees ook
Floor Faber: ‘Scherven brengen geluk,’ zegt mijn moeder’
‘En?’ vraag ik als het klaar is. ‘Daar mag ik niets over zeggen, dat doet de arts,’ antwoordt ze. ‘Komt u? We maken ook nog een echo.’ In een ander wachtkamertje denk ik aan de dood. Dat zou ik niet eens zo erg vinden – weg is weg – maar lang ziek zijn, lijkt me verschrikkelijk. Zo stoer als Bibian Mentel ben ik zeker niet.
‘Mevrouw Faber?’ Even later lig ik op de behandeltafel terwijl een man met een klein apparaatje over mijn borst beweegt en naar een scherm vol vlekken kijkt. ‘En?’ vraag ik weer.
‘Het is een fibroadenoom,’ zegt hij. ‘Een onschuldige opeenhoping van klier- en bindweefsel. Niets aan de hand.’
Ik huppel zo ongeveer het ziekenhuis uit en app iedereen die ik de afgelopen dagen heb gebeld over de borstentoestand. Bij een bloemenkraam koop ik zo’n giga bos gele tulpen dat ik ze thuis over drie vazen moet verdelen.
VIVA nieuwsbrief
Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?
Het bericht Floor Faber: ‘Ze plet mijn borsten in een soort van enorm tosti-ijzer’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.