Anjo de Bruijckere (36) wist al op jonge leeftijd dat ze geen moeder wilde worden. Het gevoel was zó sterk, dat ze zich op haar 29e liet steriliseren.
‘Maanden keek ik uit naar het moment. De angst, de twijfel en het maandelijks hopen dat ik ondanks mijn anticonceptie niet tóch per ongeluk zwanger zou zijn… Ik verlangde zo naar het moment dat dit voorbij was. Pas toen de sterilisatie erop zat, voelde het alsof ik was zoals ik moest zijn.’
‘Mijn schoolperiode heb ik als heel naar ervaren. Er ging geen dag voorbij dat ik niet huilend naar school ging, ik heb me er nooit thuis gevoeld. Ik was geen depressief kind, ik zat niet in een hoekje en werd ook niet gepest, maar het gevoel om naar school te moeten gaan, stond me zo tegen dat ik er altijd met een knoop in mijn maag naartoe ging. Vooral het gevoel van het ergens aan moeten voldoen en het missen van mijn vrijheid, vond ik erg. Waar dat precies aan lag, weet ik niet, maar kennelijk had ik toen al sterk de behoefte om alles op mijn eigen manier doen.’
‘Ik was niet het typische meisje-meisje. Ik ben opgegroeid op een boerderij in Zeeuws-Vlaanderen, speelde graag buiten en heb heel wat uurtjes naast mijn vader op de tractor doorgebracht. Als ik binnen was, speelde ik met mijn zus wel vadertje-en-moedertje, maar ik heb eigenlijk nooit veel met meisjesspeelgoed gehad. Toch was het niet zo dat ik toen al wist dat ik nooit moeder wilde worden.’
Angst voor zwangerschap
‘Vanaf het moment dat ik op mijn twintigste verkering kreeg, was ik doodsbang om per ongeluk zwanger te raken. Het was zelfs zo erg dat ik elke maand in spanning toeleefde naar het moment dat ik ongesteld moest worden. En pas als het zover was, kon ik opgelucht ademhalen. Ik slikte de pil en gebruikte condooms, dus eigenlijk kon er niet zo veel misgaan, maar de verhalen over vrouwen die ondanks het slikken van de pil tóch zwanger raakten, maakten me heel onzeker en bang. Zwanger worden was een grote angst voor me, maar de angst om abortus te moeten plegen, was misschien nog wel groter. Eigenlijk leefde ik dus altijd in angst. Volgens de huisarts was de beste manier om uit te sluiten dat ik zwanger zou worden, géén seks hebben. Maar dat was natuurlijk geen echte optie.’
Verantwoording afleggen
‘Hoe ouder ik werd, hoe duidelijker het werd waar mijn angst vandaan kwam. Niet alleen wilde ik niet zwanger worden, ik wist en voelde heel sterk dat ik geen kinderen wilde. Vriendinnen om me heen raakten zwanger en werden lyrisch van babykleertjes en draagdoeken, ik deelde dat gevoel totaal niet. Eigenlijk keek ik er ook helemaal niet raar van op, want ik heb deep down denk ik altijd al geweten dat het moederschap niets voor mij was.’
‘Wat ik wel lastig vond, waren de oordelen van anderen. Mensen die zeiden dat ik spijt zou krijgen als ik geen moeder zou worden, of dat ik echt wel zou bijdraaien. Als je zwanger bent, hoef je nooit verantwoording af te leggen. Maar als je geen kinderen wil, vinden mensen het heel normaal om je om uitleg te vragen.’
‘Daar werd ik altijd een beetje opstandig van. Mensen wilden me ervan overtuigen dat ik wel kinderen zou moeten krijgen en dat maakte me boos, want ik wilde die argumenten niet horen. Mijn visie en gevoel zouden namelijk toch niet veranderen. Dat ik mijn keuze altijd moest – en soms nog steeds moet – verantwoorden, vind ik het lastigste. Het gaat eigenlijk niemand wat aan, maar het lijkt wel alsof het moederschap een soort gemeenschappelijk goed is waar we allemaal iets over mogen vinden.’
Lees ook:
Jacqueline had een bijna-doodervaring: ‘Ik zag mezelf van bovenaf liggen in bed’
Keuze voor sterilisatie
‘Veel mensen denken dat ik kinderen niet leuk vind of zelfs verafschuw, maar dat is echt niet zo. Ik heb een neefje en nichtje op wie ik dol ben en ik vind het geweldig om op ze te passen, maar vind het ook weer heel fijn als ze naar huis zijn. Aan mijn vrijheid hecht namelijk veel waarde. Ik wil spontaan op vakantie kunnen gaan, of zomaar uit kunnen slapen. Mijn vriend en ik zijn het er altijd voor de volle honderd procent over eens geweest dat we geen kinderen willen. We hebben twee katten en dat is voor ons genoeg.’
‘Als we bijvoorbeeld op kraamvisite waren geweest, zeiden we nadien allebei dat we zo blij waren dat wij zelf geen kinderen hadden. Het klinkt gek, maar er is nooit een moment geweest waarop we het echt besloten, het voelde gewoon heel logisch voor ons. En zo ontstond ook de keuze voor mijn sterilisatie. Ik was pas 29, maar wilde verlost worden van de constante angst en onzekerheid. Sterilisatie voelde voor mij als een oplossing die me veel rust zou geven. Mijn omgeving reageerde er gelukkig goed op. Ook mijn ouders waren er niet veroordelend of afkeurend over, hoewel het wel even slikken was dat ik ze écht geen kleinkinderen ging geven. Het is natuurlijk een definitieve keuze.
Tegengas
Gezien mijn leeftijd verwachtte ik flink wat tegengas van de huisarts. Daarom had ik me heel goed voorbereid op het gesprek en ik nam mezelf voor dat als ik geen verwijzing zou krijgen, ik er het volgende spreekuur weer zou zitten en het volgende spreekuur weer, net zolang tot ik wél een verwijzing zou krijgen om de sterilisatie te mogen laten doen. Ik twijfelde zelf namelijk geen seconde en voelde met alles dat dit de juiste keuze was. Gelukkig kreeg ik zonder probleem een verwijzing. Nadat ik mijn verhaal had gedaan, zei de huisarts: ‘Je bent er zo zeker van, dan kun je het ’t beste nu doen, zodat je er nog van kunt genieten, in plaats van veel later.’
Tekst: Anne-Flore Muller | Foto: Joost Hoving
Het hele verhaal lees je in VIVA-19-2021. Deze editie ligt vanaf 12 mei in de winkel.
Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
VIVA nieuwsbrief
Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?
Het bericht Anjo is bewust kinderloos: ‘Mijn sterilisatie voelt als een opluchting’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.