Floor Faber: ‘De buurvrouw lacht, ook al begrijp ik niet wat er grappig is’

Het gevolg is dat ik vandaag keihard aan de slag moet, terwijl het heerlijk weer is en uit de tuinen vrolijke geluiden komen. Ik zit net lekker in een artikel als er wordt aangebeld. Voor de deur staat de buurvrouw, een zestiger, met een grijze helm van haar en een bril die haar ogen iets kikkerachtigs geven.

‘Hallo,’ zegt ze. ‘Ik ben Annemarie. Ik dacht steeds dat je je wel zou komen voorstellen, zo doen we dat in deze buurt, maar omdat je maar niet langskomt, kom ik jou voor de koffie uitnodigen. Zeg maar zoals Mohammed en de berg.’ Ze lacht, ook al begrijp ik niet goed wat er zo grappig is.

‘Eh, ik heb het een beetje druk. Ik ben aan het werk.’

‘Op zondag?’ vraagt ze ongelovig. ‘Dat is toch een rustdag. Nou, kom mee, Jan heeft de koffie al klaarstaan.’

Watje dat ik ben, pak ik mijn sleutels en loop achter haar aan. Zodra ik over haar drempel stap, zie ik dat de 21e eeuw zich hier nog niet heeft aangediend. Eikenhouten meubels, kleedjes op bijzettafeltjes, een kast vol kristallen beeldjes. Haar man zet net de gebloemde kopjes op de glazen salontafel. ‘Ga zitten.’ Ze wijst op de bank en neemt tegenover me plaats op een geborduurde stoel.

‘Vertel eens wat over jezelf.’

Nadat ik iets heb gezegd over mijn vorige woonplaats en mijn werk, vraagt ze: ‘Ben je gescheiden?’ Ik schud mijn hoofd. ‘En je hebt ook geen vriend? Dan mag je wel opschieten als je nog kinderen wilt.’ Ze wijst op een stel foto’s op een wankel kastje. ‘Wij hebben er drie en twee kleinkinderen. Heb je de andere buren al ontmoet?’

‘De buurvrouw en haar dochter.’

‘Oh die.’ Ze wisselt een blik met haar man. ‘Vreemde vrouw. Haar ex-man is een neger.’ Vervolgens vertelt ze me welke buren weleens bezoek hebben gekregen van de belastinginspecteur, wie er is vreemdgegaan en wie een autistisch kind heeft. De tweede kop koffie sla ik af.

De buurvrouw loopt met me mee naar de deur en zegt: ‘Dan komen we snel een keer gezellig bij jou langs.’

Alles liever dan dat.

Lees ook
Floor Faber: ‘Scherven brengen geluk,’ zegt mijn moeder’

Woensdag

Maandag toch maar weer Tinder op mijn telefoon gezet en ik heb alweer bijna een pijnlijke duim van het swipen. Eigenlijk heb ik zo’n hekel aan die opgepompte foto’s en bijdehante berichten. Veel liever kom ik iemand in real life tegen. Maar waar dan?

En dus chat ik met een Michiel die een fervent kitesurfer is en een hond heeft die Fred heet en met Lewis die prachtige bruine ogen heeft en volle zoenlippen. Om half twaalf ga ik naar bed. Ik staar naar het plafond en voel me erg alleen.

VIVA nieuwsbrief

Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?

Illustratie Frederique Matti