Er lag een brief op de mat. Van de gemeente. Ik deed wat ik altijd doe als er een brief van de gemeente op de mat ligt: zuchten. De ervaring leert dat een brief van de gemeente in mijn geval meestal een parkeerboete betreft. Al zit er soms ook iets leuks bij, zoals een hartelijke uitnodiging voor een informatieavond over grondwater. Dat trof, want toevallig is grondwater een grote passie van me. Ik bleek geluk te hebben. Het was een brief van niemand minder dan de burgemeester.
‘Beste heer, mevrouw’, las ik. ‘U woont in een levendige wijk waar veel gebeurt. Leuke dingen, maar ook minder leuke.’ Een rake binnenkomer. Ik woon inderdaad in een levendige wijk waar veel dingen gebeuren. Dat heb je al snel in een wijk waar ook andere mensen wonen. Pin me er niet op vast, maar ik heb zo’n vermoeden dat er meer wijken in het land zijn waar er onverhoopt dingen gebeuren. Leuke en minder leuke. Je wilt het niet, maar ze gebeuren gewoon, die dingen.
Ik zag mezelf al patrouilleren door de wijk, de schrik van iedere buurtcrimineel
‘Ik heb zorgen over uw woonomgeving,’ ging de burgemeester verder. Zorgen? Dankzij mijn woonomgeving hangt de burgervader met de handen in het haar boven een whisky? Dat kon toch niet de bedoeling zijn. Ik keek door het raam naar buiten. De zon scheen, de knoppen aan de bomen konden elk moment openbarsten, overbuurman Elvis startte luidkeels zingend zijn brommer en mijn buurmeisje droeg een mandje knuffels en zwaaide naar hem. Geen tafereeltje dat een burgemeester uit zijn slaap zou houden, leek me. Maar dat is dus precies het probleem. Want: ‘Niet alles is zichtbaar, maar de wet wordt in uw buurt regelmatig overtreden. Dan kunt u denken aan illegale kamerverhuur, de brandveiligheid van woningen of criminaliteit zoals hennepteelt, illegaal gokken en drugshandel.’
Ik keek weer naar buiten. Er lag een kat op het dak van een auto, die uitgebreid geaaid werd door een langslopende puberjongen. Al die jaren dacht ik dat ik in een gewilde, gezellige volksbuurt woonde. Maar neen, schijn bedriegt. Ik woon in een favela met een vernislaag van schattige geveltjes. Nooit geweten. En zo’n burgemeester zal het wel weten, vanuit zijn royale ambtswoning in een wijk waar nooit eens dingen, leuke noch minder leuke, gebeuren.
De vraag was nu: hoe trekken we deze wijk vol schorriemorrie uit het slop? Hier had de burgemeester gelukkig ook zo z’n ideeën over. ‘Ik wil u vragen ons te helpen bij de aanpak. U kunt onze oren en ogen in de wijk zijn en melden wat u opvalt.’ Voor de volledigheid had de burgemeester er een kloeke folder met een hele rij kliknummers bij gedaan.
Ik zag mezelf al patrouilleren door de wijk. Cagney, Lacey, Law en Order ineen. De oren en ogen van de burgemeester, de schrik van iedere buurtcrimineel. Geen
illegale kamerverhuurder, brandonveilige woning, hennepteler, gokker of drugshandelaar zal nog langer veilig zijn, en in de buurt zullen voortaan alleen nog léuke dingen
gebeuren.
Maar ik ben daar gek, zeg. Ik zou er alleen maar zorgen over mijn
woonomgeving van krijgen.
VIVA-journalist Fleur Meijer (35) schrijft over haar dagelijkse strubbelingen. Elke week lees je Fleurs column in VIVA.
Lees meer columns van Fleur:
Hallo
Boodschappen
Nomen est omen
Stukje experience
Woorddiarree
Slijpen
Winaars van de nacht
Antwerpen
God en Elvis
Bedankt, rossige clown
Der club
Henk
Jazz
Weemoed
Schnapps und tabletten
Freelancen
Het bericht Fleurs column: Onverwachte post verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.