Een voorbije vakantie is normaal gesproken al voldoende om me in mineur te brengen, maar toen daar ook nog mijn oma’s crematie bij kwam, op mijn verjaardag nota bene, was het ineens wel heel erg herfst. En kutweer, ook dat. Toch moet je door hè, zoals dat heet. Ik had nergens zin in, dus door met wat precies, wist ik even niet. De nacht ervoor was ik nog doorgezakt met vriendinnen om mijn verjaardag toch een soort van te vieren. Leuk geprobeerd, maar het hielp alleen op de nacht zelf. Nu had ik er nog een kater bij waar ik niet aan mocht toegeven. Dus ik zei maar weer eens tegen mezelf dat ik ervoor zou tekenen, zo’n mooie leeftijd. Dat ze nu niet meer lijdt en dat rouw uiteindelijk een egoïstisch concept is: had ik niet vooral verdriet om mezelf en de dingen die voorbij gaan? Nee, zeventien jaar geleden, toen mijn vader stierf: dát was pas erg.
Even uitzoomen en emotioneel zindelijk worden, kortom. En ga gewoon wat dóen vandaag. Oké, oké. Het was nu in elk geval droog. ‘Zullen we zo de stad in?’ zei ik tegen de Kameel. Hij keek naar buiten. De appelboom, een baby nog, stond krom van de wind. ‘Om wat te doen?’ ‘Gewoon. Dingen. Dingen kijken. Weet ik veel.’ In elke andere omstandigheid had de Kameel me nu veel plezier gewenst met m’n dingen en dingen kijken, maar hij wist dat hij geen keus had. Even later liepen we door de stad. Overal goedgeklede mensen met uitpuilende fietskratten vol zelfvoldane zaterdagse boodschappen. Artisinale broden, biologische melk, hier en daar al een pompoen. Ik begon een tirade over dat het hier al net zo irritant yupperig begon te worden als in Amsterdam. En de huizenprijzen maar stijgen, omdat die lui Haarlem nu begonnen te annexeren met hun stomvervelende eenheidsworst. ‘Ja, ja’, zei de Kameel. ‘Ik wil nieuwe nachtlampjes’, zei ik. We kwamen langs een nieuwe woonwinkel, waar zo op het eerste oog erg leuke dingen te koop waren.
Op het tweede oog ook, maar toch moest ik zuchten van al die oud gemaakte nieuwe koffers, gouden ananassen, industriële boekenkasten, plantenwanden en fluwelen banken op de grijze gietvloer. ‘Ach kijk, ze hebben zelfs oude prenten uit biologieboeken opnieuw uitgeprint. Kun je lekker doen alsof je je hele inrichting heel eclectisch bijeen hebt gezocht op broccantemarkten. Terwijl je daar eigenlijk te lui voor bent. Lekker origineel ook, zo met z’n allen.’ ‘Ja, ja’, zei de Kameel. ‘Wil je nog naar nachtlampjes kijken?’ ‘Nee’, zei ik. We liepen weer naar buiten, en ik keek naar alle mensen die dingen deden en die dat allemaal leuk leken te vinden. Het begon weer te waaien. ‘Zullen we anders gewoon naar huis?’ zei de Kameel. ‘Je hoeft vandaag helemaal niets te doen, en je hoeft vandaag ook helemaal niets leuk te vinden.’ ‘Nee’, zei ik, en ik slikte. ‘Laten we gaan.’ Onderweg zag ik de zon door het wolkendek breken. Ook al zo origineel, dacht ik. Maar het was zo.
VIVA-journalist Fleur Meijer (35) schrijft over haar dagelijkse strubbelingen. Elke week lees je Fleurs column in VIVA.
Lees meer columns van Fleur:
Arbeid
Roest
Leuk
Molenplas
Gilles de la courgettesoep
Dronken
Carb lover
Kastje des doods
Throner
Eekhoorn
Spijt
Slager
Oma
Whatsapp
Verdriet
Het bericht Fleurs column: ‘Even uitzoomen en emotioneel zindelijk worden’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.