Elke week geven we je een kijkje in iemands liefdesleven in VIVA’s rubriek ‘De status’.
Annemarie (33) ontmoet de ware maar niet.
‘Mijn oma van 83 vindt het een prachtidee. Zij is veertig jaar ongelukkig getrouwd geweest en zegt: ‘Als ik nu jong zou zijn, zou ik het ook op die manier doen.’ Ze is een van de weinigen die me steunt. Anderen zien vooral beren op de weg en adviseren me nog even te wachten. Ze houden vast aan het ideaal: man, vrouw, kind. Zoals ik dat zelf ook lang voor ogen had. Maar de man die ik als vader van mijn kind zou willen, kom ik maar niet tegen. Wat ik wél steeds meer zie, zijn relaties die stuklopen als er kinderen zijn. Vechtscheidingen, getouwtrek over co-ouderschap en kinderen die daar de dupe van zijn. Net zoals ik zelf opgroeide bij een moeder die niets anders deed dan mijn vader zwartmaken. De enkele keer dat ik bij hem was, verwende hij me tot op het bot. Leuk, natuurlijk, vooral toen ik nog jong was. Maar echte liefde kon hij me niet geven. Misschien kon ik het ook niet ontvangen. Het feit dat hij destijds liever een abortus had gehad, kon ik niet naast me leerleggen.
Misschien komt het door mijn verleden dat het mij zo aanspreekt: je kinderwens van de liefde scheiden. Ik overweeg om voor een baby te gaan met een homostel, dat daar net zoals ik heel bewust voor kiest. Met duidelijke afspraken van tevoren, en niet pas wanneer het misloopt. Waarbij je zorgvuldig bouwt aan een diepe, levenslange vriendschap, in plaats van je keuzes te baseren op de vlinders die je wereld tijdelijk roze kleuren, maar o zo verneukeratief kunnen zijn.
Sinds ik dertig ben en De Ware maar niet ontmoet, trekt het. Het past ook wel bij mij om niet de geëffende paadjes te volgen. Via internet heb ik wat dates gehad met homostellen. Leuke mannen, die oprecht naar een kind verlangen. Vrijwel allemaal hebben ze hun zaken goed op de rit. Het is leuk om met hen te fantaseren. Met een partner heb ik dat nog nooit gedaan. Sowieso duurden mijn relaties nooit langer dan een jaar, ik heb kennelijk weinig talent voor vaste verkering. En mijn vriendjes deden meestal nogal vaag over kinderen. Zo van: ‘Ja, ooit, vast wel, het hoort er toch bij.’ Geen van hen wilde graag vader worden. Nu spreek ik mannen die net zo naar een kind verlangen als ik, die dat vuurtje bij mij zelfs nog opstoken. Als ik het op deze manier doe, heb ik het beste uit twee werelden: mijn vrijheid als ons kind bij de vaders is en vol voor het moederschap gaan op de dagen dat het bij mij is.
Toch is er iets wat mij tegenhoudt. Nee, niet de mening van anderen. Maar ergens in mij zit nog dat kleine meisje van vroeger, dat droomde van trouwen in een prinsessentrouwjurk. Dat zich nog vastklampt aan de illusie van ‘voor altijd en altijd’. Dat zich voorstelt hoe leuk het moet zijn om samen in bed te liggen, met je kind tussen je in, en dan met z’n tweeën apetrots op zo’n kleine te zijn. Daar kan toch niets tegenop. Ik geef mezelf dus nog een halfjaar. Om afscheid te nemen van die utopie. En dan, dan ga ik ervoor.’
Dit artikel is afkomstig uit VIVA 36-2017 Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:
»Bestel VIVA online | Klik hier «
Beeld: Sanoma Beeldbank
Het bericht Annemarie: ‘Geen van mijn vriendjes wilde graag vader worden’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.