Carolien Spoor: ‘Wie komt er nou op kraambezoek met een hond?’

Kijk, Otis moet haar niet vlak voor vertrek onderspugen, maar Viva Mama-columniste en actrice Carolien Karthaus-Spoor heeft wel meer rust in haar donder nu ze moeder is.

Interview Marlies Jansen | Fotografie Kee & Kee

‘Oh shóót.’ Carolien schiet overeind vanuit haar relaxte kleermakerszit op de bank – pantersloffen aan haar voeten. Ze is gestopt met kauwen: ‘Hier zit alcohol in. Zo’n bonbon is hoop ik niet zó erg als je borstvoeding geeft?’

Neu, er zitten hooguit een paar druppels in.

‘Ik ben zo blij dat ik van dat panische af ben. Ik vond dat een gedoe – dat je overal op moet letten als je zwanger bent.’

Ik las dat je zwangerschapsboeken uit het raam gooide omdat je gek werd van de verschillende meningen. Vind je dat na de bevalling niet nog veel erger?

‘Valt mee. Het lukt me aardig af te gaan op mijn intuïtie. Wel vond ik het heftig toen ik voor het eerst met Otis in de draagdoek naar buiten ging en dat trots liet zien op Instagram. De volgende dag stonden er minstens honderd reacties onder: die doek was verkeerd geknoopt, zijn nekje zat niet goed, dit was niet goed, en dat ook niet. Ik schreef dat de kraamhulp mij had geholpen, dus dat het in orde moest zijn. Zeiden ze: ‘Die kraamhulp spoort niet.’ Idioot gewoon.’

En dan ga je je nog verdedigen ook.

‘Het raakt me toch. Ik word aangesproken op mijn moederschap en ik wil dat zo goed mogelijk doen. Het is allemaal spannend, nieuw en zwaar. Jon en ik hebben ervoor gekozen Otis gewoon aan de wereld te laten zien, ook op social media. Hij maakt deel uit van ons leven. Maar door dit soort voorvallen denk ik dat ik geen foto’s meer moet posten waarover iemand iets kan zeggen. Ik vind het moeilijk te dealen met al die goedbedoelde adviezen die er soms nogal rot uitkomen.’

Hoe doe je dat?

‘Als Jon die reacties ziet, zegt hij: ‘Liefje, láát het. Je doet het hartstikke goed. Je bent een geboren moeder.’ Onze eerste vakantie met Otis – ook zoiets. Ik had last van zo’n rare bewijsdrang: wij kunnen heus wel uit eten met een kind. Alsof er niets is veranderd. Begon Otis in dat restaurant een beetje te huilen, het zweet parelde meteen op mijn voorhoofd. Gelukkig raak ik nu niet meer zo snel in paniek. Ik word steeds relaxter.’

Wat zag je nog meer niet aankomen?

‘Jon en ik hebben nooit onder stoelen of banken gestoken dat we een gezin wilden. Ik ben altijd dol geweest op kinderen en heb vroeger veel opgepast. Toch verrast het me hoe natuurlijk het voelt moeder te zijn, en hoe makkelijk ik erin ben. Vanaf het begin nemen we Otis mee naar afspraken of etentjes. Al is het best een heisa met wat je allemaal mee moet zeulen. Daarmee kom ik op wat me tegenvalt: ik was altijd goed in timemanagement, maar dat kost me nu moeite. Zo vergeet ik dat ik moet kolven als ik Otis zelf niet kan voeden. Soms is het tussen afspraken door: ‘Shit,  ik heb hier geen tijd voor ingepland.’ Zit ik ergens in een auto – mhèp, mhèp, mhèp. (doet het geluid van de elektrische kolf na). En wil ik de deur uit voor een koffieafspraak, spuugt Otis zichzelf en mij onder en moet ik alles verschonen. Dan ben ik tien minuten te laat. Vroeger was ik dan snel van mijn à propos, inmiddels kan ik het meer loslaten.’

Iedereen begrijpt toch als je daardoor iets later bent?

‘Het is grappig: daarin zie ik verschil tussen vrienden met en zonder kinderen. Voor de groep zonder is het óók wennen dat wij een kind hebben. Vrij snel na  Otis’ geboorte kwamen vrienden eten.  Ze brachten hun hond mee. Dat was mij te veel, wij hebben zelf geen dieren en dan is een hond best heftig als je net een baby hebt. Ik zat op een gegeven moment huilend op de bank. Overigens doet Otis zelf nergens moeilijk over. Op feestjes slaapt hij gewoon door het lawaai heen.’

Het hele interview met Carolien lees je in VIVA Mama 8. De editie ligt nu in de winkel of kan je hieronder online bestellen.