Ik weet dat het hartstikke modern is om als activist te boek te staan, maar helaas: aan mij heeft de wereld weer eens niets. Om te beginnen heb ik erge last van nuance, wat me al uitermate ongeschikt maakt voor het activistenvak. Daarbij zijn activisten net iets te vaak mensen die met uitgestreken smoelwerk de zin: ‘Ik kan niet tegen onrecht’ bezigen. Een zin waar ik op mijn beurt weer niet tegen kan, omdat ik dan altijd de neiging moet onderdrukken om heel hard te roepen: ‘Nou, dat is ook sterk: ik ben persoonlijk juist DOL op onrecht! Je kunt wel stellen dat het een grote passie van me is. Echt hoor, ik eet onrecht als ontbijt! Als het zou kunnen, roerde ik het elke ochtend door de yoghurt! Onrecht! Zalig! He-le-maal mijn ding.’ Dit om even aan te geven dat het goed nieuws is dat de social justice warriors van tegenwoordig het zonder mij moeten stellen.
Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik De Vrouwenzaak niet steun. Of dat ik De Strijd niet voer. Ik doe het alleen op mijn eigen manier. Thuis. Met als hoofdinzet: het huishouden.
Ja, en dit kun je ouderwets vinden, maar ook moderne feministen ontkomen niet aan het huishouden. En mocht dat wel zo zijn: ook goed, maar dan raak ik liever niets aan als ik bij je over de vloer kom. Nee, ik geloof zelfs dat je De Strijd júíst thuis moet voeren, en júíst om het huishouden. Want nu ik er oog voor heb, zie ik pas hoe dun het laagje emancipatie is waarmee De Man dit thema bedekt. En hoe gewiekst ze te werk gaan, dat ook.
Neem de Kameel. Op het eerste oog, zoals zo veel mannen, is hij een gedroomde makker in De Strijd. Ach, daar sjouwt hij weer voorbij met een volle wasmand. Kijk, daar staat hij weer nijver te vouwen volgens mijn neurotische twee-keer-door-de-lengte-drie-keer-door-de-breedte-regelementen. En zie ’m weer eens lekker tekeergaan met de Glassex! Wat een man! Jaren heb ik dat keer op keer gedacht. En hardop gezegd. Ik heb hem er zelfs ontelbare keren uitgebreid voor bedánkt. Tot ik me laatst ineens afvroeg: maar waaróm eigenlijk?
Voor mijn geestesoog verschenen in rap tempo diverse scènes.
– Een goedgeluimde Kameel, voorbijlopend met een volle wasmand: ‘Weet je wat het is? Ík ben de kurk waarop dit huishouden drijft.’
– Een zuchtende Kameel, de vaatwasser openend: ‘Anders ruim ík hem wel weer uit.’
– Een vermanende Kameel, vochtig lapje in de hand: ‘Kruimels. Ík zie dat soort dingen.
Verdomd. Wat slím. Als je jezelf maar uitgebreid genoeg feliciteert, gaan anderen vanzelf geloven dat je bijzondere daden verricht. Een staaltje zelf-marketing waar vrouwen nog eens wat aan hebben met het oog op De Strijd.
Dus je begrijpt, ik doe al de hele week niets anders dan minutieus verslag doen van al mijn huishoudelijke verrichtingen, variërend van het schillen der wortelen tot het dweilen der vloer, het schrobben der gootsteen en het ontkurken der wijn. Het lijkt het gewenste effect te hebben. En dat is maar goed ook: zo leuk is onrecht nou óók weer niet.
VIVA-journalist Fleur Meijer (35) schrijft over haar dagelijkse strubbelingen. Elke week lees je Fleurs column in VIVA.
Lees meer columns van Fleur:
Molenplas
Gilles de la courgettesoep
Dronken
Carb lover
Verdriet
Zindelijk worden
Escape room
Pop-a-holic
Haarlem
De kluts kwijt zijn
geboortekaartjesetiquette
waarneembare hersenactiviteit
O-o-o mannetjes
Het bericht Fleurs column: ‘Activisten bezigen mij net iets te vaak met uitgestreken smoelwerk de zin: ‘Ik kan niet tegen onrecht’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.