Alles zo extreem duurzaam doen dat je er uiteindelijk aan onderdoor gaat. Dat heeft een naam: ecorexia. Veronica (36): ‘Ik móést en zou de aarde van de ondergang redden.’
Tekst: Kimberly Palmaccio | Foto: Dirk-Jan van Dijk
‘Op mijn dertiende besloot ik vegetariër te worden. Thuis aten we al biologisch, maar toen ik besefte hoeveel dierenleed er in de wereld was, schrapte ik vis en vlees resoluut van mijn menu. Mijn omgeving begreep er weinig van, de meesten kenden de definitie van vegetarisch eten niet eens. ‘O, ben je vegetarisch? Dan neem je toch gewoon een stuk vis!’ Op school werd ik ook niet begrepen en veel gepest. Nadat ik een afgrijselijk filmpje over dierproeven had gezien, besloot ik geen deodorant en mascara meer te dragen. Klasgenootjes noemden me ‘het stinkende meisje zonder make-up’. Ik wilde wel dierproefvrije cosmetica gebruiken, maar dat was in de jaren ’90 zo ongeveer onvindbaar. En als het er al was, was het veel te duur. Ik gaf mijn geld liever uit aan computeren. Ik was echt een nerd, zat in de zomervakantie tot drie uur ’s nachts spelletjes te spelen en verdiepte me in programmeren. Niet veel later bouwde ik een website. Omdat ik een tegengeluid aan alle pestende en ‘milieuvervuilende’ klasgenoten wilde geven, zette ik zokanhetook.net online, een site met informatie over een bewust en duurzaam leven. Je zou kunnen zeggen dat ik gewoon anders was dan anderen. In plaats van me bezig te houden met jongens, vond ik het milieu veel interessanter. Al sloeg ik er toen nog niet in door. Totdat ik op mijn 24e mijn net zo milieubewuste vriend leerde kennen. Toen we gingen samenwonen, nam mijn bewuste levensstijl extreme vormen aan.’
Schuldgevoel over de thermostaat
‘Twee jaar later kochten mijn vriend en ik een huis. Naast onze vaste lasten was biologisch eten de grootste kostenpost. De energiekosten probeerden we zo laag mogelijk te houden: de thermostaat ging op maximaal 18 graden, ’s nachts ging-ie uit. Ik lag liever met een dikke pyjama en kruik in bed dan dat het een beetje warm was in huis en kreeg een enorm schuldgevoel als ik de thermostaat ook maar iets hoger zette. Ik móést en zou de aarde van de ondergang redden. Omdat we twee inkomens hadden, konden we ook meer geld uitgeven aan duurzame producten. Ik begon alle dagelijkse gebruiksvoorwerpen te vervangen. Geen huishoudfolie meer, maar een doek van bijenwas die je met elastiek om je bakje avondeten kon klemmen. En geen plastic balpennen, maar pennen met houten omhulsel. Verzorgingsproducten kocht ik bij de biologische winkel, ik gebruikte een Fairphone, een fairtrade geproduceerde telefoon met recyclebare onderdelen, en waste met een ecologische wasmagneet. Die magneet klem je aan de binnenkant van je wasmachine. Hij bevat geen chemicaliën en is oorspronkelijk bedoeld voor astronauten die hun kleding in de ruimte wassen. We wilden absoluut geen regulier wasmiddel in huis halen. Dus deze magneet, die levenslang meegaat, leek de uitkomst.
‘Ik kocht een wasmagneet en alleen nog maar pennen met een houten omhulsel’
Helaas werkte het niet zo goed als gehoopt: hardnekkige vlekken en zweetgeuren gingen er niet uit. Inmiddels maakte ik wel mijn eigen duurzame deodorant, maar zelfs dat hielp niet om mijn kleding fris te laten ruiken. Nieuwe kleding kopen was ook een crime. In duurzame winkels was het geen probleem: daar haalde ik mijn hennepjassen, bamboe-ondergoed en -handdoeken, maar in reguliere kledingwinkels was het de hel. Het liefst zette ik geen stap in dit soort winkels, maar soms moest ik natuurlijk wel. Al voordat ik naar binnen ging, kreeg ik schuldgevoelens. Ik zag er vreselijk tegenop: wat als ze geen ecologische kleding hadden? Wat als ik me wéér moest verantwoorden? Vaak hield ik een betoog over duurzaam leven. Ik ben een paar keer boos de winkel uitgelopen omdat een verkoper me niet begreep. Soms begreep ik mezelf niet eens. Het was bijvoorbeeld een bewuste keuze om geen rijbewijs te halen en geen auto te rijden. Maar aan de andere kant belde ik soms wel een taxi die dan voor mij twee keer op en neer reed: ’s ochtends om me te brengen, ’s avonds om me op te halen. Wat was dan duurzamer? Mijn hoofd draaide overuren. Ik raakte in de war van mijn eigen filosofie, maar voelde een continue drang om goed voor het milieu en de dieren te zorgen. Het zorgde voor stress en beheerste mijn leven.’
Met spoed naar het ziekenhuis
‘Toen ik 31 was, werd ik zwanger. We konden ons geluk niet op. Ik stond onder behandeling van een verloskundige. Maar omdat we ons kindje niet wilden blootstellen aan stralingen, besloten we geen echo’s of afwijkingsonderzoeken te doen. De bedoeling was om ons kind zo ecologisch mogelijk op te voeden, met biologische babyvoeding en wasbare luiers. Helaas liep het anders. Toen ik 22 weken zwanger was, werd ik ziek en kreeg hoge koorts. Opeens kreeg ik enorme buikkrampen die weeën bleken te zijn. Binnen een uur had ik persweeën. In het ziekenhuis beviel ik, veel te vroeg. Van blijkbaar niet één kindje, maar een tweeling. Allebei dood. Een afschuwelijke gebeurtenis, het verdriet was ondraaglijk. Misschien dat mijn bewuste levensstijl van invloed is geweest op de vroeggeboorte. Dat weet je nooit, maar ik neem mezelf niks kwalijk. Door het immense verdriet werden we minder streng. Sommige dagen waren zo emotioneel dat we blij waren dat we de dag hadden overleefd. Die hele duurzaamheid kon ons even gestolen worden. Na een periode van veel verdriet lukte het ons het drama een beetje te filteren en kreeg ik langzaamaan weer energie voor nieuwe dingen. Na het rouwproces besefte ik: mijn kinderwens is weg. Ik besloot mijn focus weer op duurzaamheid te leggen en stortte me op mijn bedrijf in ecologische kaarsen: Danielle Duurzaam. Het geld dat we oorspronkelijk opzij hadden gezet voor het kind, besteedden we nu aan duurzame dingen die we ons daarvoor niet konden veroorloven. Al snel vervielen we in het oude patroon.’
‘Misschien is mijn bewuste levensstijl van invloed geweest op het verlies van mijn baby’s. Dat weet je nooit’
Irritant vrolijk
‘Maar dit keer sloeg ik écht door. Ik liep alleen nog maar te mopperen. Ik had het continu koud, vond dat ik niks leuks had om aan te trekken en ergerde me aan de vieze was. Op mijn werk had ik de opmerking gekregen dat ik niet fris rook. Toen ik voor de zoveelste keer met een ecologische vlekkenspray mijn pas gewassen truien stond te boenen, besefte ik: ik sla door. Dit moet stoppen. Mijn bewuste levensstijl belemmerde en beperkte mijn leven, ik was niet meer gelukkig. Het maakte me chagrijnig en bezorgde me ongelooflijk veel stress. Ik wilde een inspiratiebron zijn, maar dat was ik al lang niet meer. Het moest anders. Ik zocht hulp in alternatieve geneeswijzen en maakte helende reizen. Maar wat me écht heeft geholpen, is Access Consciousness. Door de behandeling, die bestaat uit een zachte hoofdmassage, verdwenen de energetische blokkades in mijn hoofd. Ik kreeg tools aangereikt, leerde mijn obsessie te relativeren. Het was het meest bevrijdende wat ik ooit had gedaan. Na een aantal sessies keek ik heel anders tegen duurzaamheid aan: ecologisch leven kan op een leuke manier en hoeft niet alles te beperken. Diezelfde week kocht ik een niet-ecologische massagetafel: ik wilde zelf ook behandelingen geven. Pas later besefte ik dat ik iets had gekocht wat ‘milieuverwoestend’ zou zijn. Maar dat interesseerde me helemaal niks meer.
Voor mijn man is dat ondenkbaar. Hoewel we ontzettend veel van elkaar houden en onze relatie sterker is dan ooit, hebben we onlangs besloten te gaan latten. Onze meningen over duurzaamheid lopen gewoon te erg uiteen voor een harmonieus huishouden samen. Ik leef nog altijd bewust, maar het beheerst niet langer mijn leven. Ik vind het fijn om iets voor het milieu te kunnen betekenen, maar wil vooral gelukkig zijn. Mijn broer zei laatst dat ik irritant vrolijk was. En dat klopt. Ik kies nu echt voor mezelf en ga weer letterlijk fris en vrolijk door het leven.’
Dit artikel is afkomstig uit VIVA 4-2017. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:
»Bestel VIVA online | Klik hier «
Meer verhalen van Veronica? Neem dan eens een kijkje op haar blog.
Meer Magazine Viva
Het bericht Veronica: ‘Zelfs m’n ondergoed was van bamboe’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.