Caroliens column: ‘Welkom bij de hysterische moederclub,’ hoor ik een duiveltje fluisteren’

Drie voicemailberichten. Of ik zo spoedig mogelijk wil terugbellen naar de crèche, anders gaat ons plekje naar een van de tachtig andere mensen op de wachtlijst. Toen ik nog zwanger was, kreeg ik meerdere malen per week de vraag of ik de baby al had ingeschreven voor een kinderdagverblijf.  Wat een bullshit, dacht ik. Het zal toch niet zo zijn dat je tijdens de bevruchting al moet nadenken over potentiële opvang? Wel dus. Zeker als je huis in Amsterdam staat.

Lichtelijk in paniek door de tijdsdruk bezocht ik daarom hoogzwanger vier crèches op één dag. ‘Als er maar eentje plek heeft, ben ik al blij,’ hoorde ik mezelf zeggen. Bij locatie twee liepen Jon en ik euforisch naar buiten: een prachtige binnentuin, grote en ruime kamers met passief speelgoed (die term moest ik even googelen) en elke dag biologische maaltijden bereid door een chef: als het zou kunnen ging ik er zelf naartoe. Conclusie: Otis moest en zou naar dit kinderdagverblijf. Voor het eerst voelde ik de vechtlust in mij naar boven komen om tot mijn laatste snik het beste van het beste voor mijn zoontje te fixen. ‘Welkom bij de hysterische moederclub,’ hoor ik een duiveltje fluisteren. Ik snap ineens waarom vriendin E wekenlang zelfgebakken taart naar de basisschool van haar keuze bracht om te bewerkstelligen dat haar dochter daar werd toegelaten. Omdat de crèche een suikervrije policy heeft, leek me dat geen goed idee.

‘Welkom bij de hysterische moederclub,’ hoor ik een duiveltje fluisteren’

Du moment dat Otis werd geboren – ik lag nog praktisch op de operatietafel – hing ik aan de lijn om mijn zoon officieel in te schrijven. Een week later werd ik gebeld: ‘U staat op de wachtlijst mevrouw, hopelijk komt er snel een plekje voor Otis vrij.’ Ik werd licht in mijn hoofd en het begon een beetje te duizelen. Zodra ik een ‘nee’ verkocht krijg, wil ik namelijk alles op alles zetten om het toch voor elkaar te krijgen. De vrouw van de planning omkopen, bijvoorbeeld. Of een gezin wegpesten naar een andere buurt zodat ze niet onder de juiste postcode vallen.
Net toen ik de hoop had opgegeven, zag ik drie gemiste oproepen van een onbekend nummer op mijn scherm. ‘Gefeliciteerd mevrouw, Otis heeft vanaf januari een plekje op onze opvang.’ Alsof ik de loterij had gewonnen rende ik euforisch naar Jon om het goede nieuws te vertellen. ‘Dan moeten we binnenkort ook maar naar een basisschool gaan kijken,’ grapte hij.
Mijn glimlach verdween. Hij had gelijk.  Mijn nieuwe queeste begint nu.

Actrice Carolien Karthaus-Spoor (29) is moeder van Otis (4 maanden).

Lees ook Caroliens eerdere columns:

Uitzet gezocht
Horrorverhalen
Rust
Pads
Jengelen