Tessa heeft spijt van haar schaamlipcorrectie: ‘Een orgasme is nu als een flatline’

Tessa (28) dacht door een simpele ingreep van haar te grote binnenste schaamlippen af te zijn. Inmiddels zou ze een moord doen voor haar ‘weelderige schaamlippen’: ‘Het allerergst vind ik dat ik ongevoelig lijk te zijn geworden voor seksuele prikkels.’

Tekst Vivienne Groenewoud

‘Daar lag ik dan. Op mijn bed, met alle gordijnen dicht. Een streep daglicht drong naar binnen en viel op het midden van mijn bed, ironisch genoeg als een spotlight voor datgene wat ik op het punt stond te doen. Ik slikte. Het leek wel alsof de afgelopen vijftien jaar wegvielen en ik weer dat meisje van dertien was dat zichzelf voor het eerst ‘daar’ ging bekijken met behulp van een zakspiegeltje. Nu lag ik weer in diezelfde houding op mijn bed. Twee dikke kussens in mijn rug, mijn benen gespreid. Ik focuste mijn blik op de handspiegel die ik tussen mijn benen hield. Mijn onderkant zag eruit als die van een baviaan. Het was niet alleen gezwollen tot abnormale proporties, maar ook knalrood, bloederig en met kartelige randen waar sprietjes hechting uit staken. Ik gooide de spiegel van me af om de tranen af te vegen die ik over mijn wangen voelde stromen.’

Rare kut

‘Als dertienjarig meisje was ik geboeid geweest door het roze en rode lijnenspel met de zachte plooien en flappen dat tussen mijn benen zat. Vooral toen ik merkte dat het me genot gaf mezelf daar aan te raken. Ik vond het spannend en intrigerend, maar raar vond ik mezelf nooit. Totdat ik vriendjes begon te krijgen. Het eerste vriendje met wie ik naar bed ging, was net als ik nog maagd. Hij had dus niet echt vergelijkingsmateriaal. Hoewel ik wel merkte dat mijn binnenste schaamlippen soms wat in de weg zaten – ik moest ze echt met mijn vingers spreiden om te zorgen dat hij bij me naar binnen kon dringen – had ik nog niet het idee dat dit iets afwijkends was. Daarbij: de eerste keer is altijd een hoop geklungel. Dit hoorde daar voor mijn gevoel ook gewoon bij. Dat vriendje zat bij mij op school, dus toen het uitging tussen ons zag ik hem nog bijna dagelijks. Toen hij na een paar maanden een nieuwe vriendin kreeg, maakte hij een keer terloops de opmerking dat hij nu pas besefte wat een ‘rare kut’ ik had. Dat kwam zo hard binnen. De herinnering aan mijn eerste keer, die ik tot  op dat moment had gekoesterd, werd van de ene op de andere seconde smerig en vies.’

‘Terloops merkte hij op dat hij nu pas besefte wat voor ‘rare kut’ ik had’

Kamelenteen

‘Natuurlijk wist ik wel dat mijn schaamlippen aan de grote kant waren, maar het feit dat een jongen dit überhaupt opviel en benoemde, was niet echt een boost voor mijn zelfvertrouwen. Toch deed ik het toen nog af als een rancuneuze opmerking van een gefrustreerde ex. Tenslotte had ik het uitgemaakt, en niet andersom. Maar toen een latere minnaar de ‘lollige’ opmerking maakte ‘of ik de klapdeuren even open kon doen’ tijdens de seks, begon ik me toch zorgen te maken. Daarbij kreeg ik sinds mijn twintigste ook fysiek steeds meer last van mijn grote schaamlippen. Ik was nogal fanatiek aan het hardlopen geslagen, en daarna voelden mijn schaamlippen soms echt stuk geschuurd. Het lichamelijke ongemak en de schaamte – als ik in bikini moest, deed ik altijd twee broekjes over elkaar aan omdat ik  me zo schaamde voor mijn enorme camel toe – begonnen een obsessie te worden.

Uren surfde ik op pornosites om te zien hoe het er bij andere vrouwen uitzag. Het klopte inderdaad: mijn schaamlippen waren behoorlijk groot, in vergelijking tot die van anderen. Niet dat ik per se zo’n pornopoesje wilde, waarbij je alleen maar een streep tussen de benen zag. Maar ook op sites waar amateurkoppels, nor-male mensen dus, hun filmpjes konden zetten, zag ik vagina’s die weliswaar erg divers waren, maar waarvan er geen een zulke lange flappen had als de mijne. Daarna googelde ik op ‘schaamlippen’. Eindelijk zag ik lippen die leken op die van mij, maar die stonden altijd op de ‘voorfoto’. Ik wilde de schaamlippen die stonden op de ‘na’-versie. Die waren netjes, glad en strak. Wat ik nodig had, bedacht ik, was een schaamlipcorrectie.’

‘Zeg, kun je de klapdeuren even openzetten?’

Diepvrieserwten

‘Ik maakte een afspraak bij mijn huisarts, die eerst wat lacherig reageerde. Alsof ik deze ingreep wilde omdat het ‘hip’ was. Uiteindelijk kreeg ik een doorverwijzing naar een gynaecoloog. Die reageerde een stuk begripvoller. Toch was ook dit een bevestiging: zie je wel, ik ben echt niet normaal. Daarna ging het snel: binnen een paar weken kon ik terecht voor een labiacorrectie. Toen ik de definitieve datum doorkreeg waarop de ingreep zou plaatsvinden, begon ik te huilen van opluchting. Alsof ik me op dat moment pas realiseerde hoe hoog het me al die tijd had gezeten.
De ingreep zelf viel me erg mee. Op aanraden  van de chirurg had ik gekozen voor een plaatselijke verdoving. Ik kon nog wel voelen dat er iets gebeurde daar beneden, maar ik had geen pijn. Die kwam pas ’s avonds opzetten, toen de verdoving uitgewerkt raakte. Hels was het. De dagen erna kwam ik alleen door met het slikken van het maximaal toegestane aantal pijnstillers en door te koelen met – lach niet – zakjes diepvrieserwten.

Vijf dagen later pas durfde ik voor het eerst te kijken hoe het eruitzag. Hoewel ik erop voorbereid was dat het definitieve eindresultaat nog niet zichtbaar zou zijn en het hele gebied nog flink gezwollen aanvoelde, schrok ik toch ontzettend van wat ik zag. Mijn hele linkerschaamlip leek wel in twee aparte stukken gescheurd, en de hechtingen staken er half uit. Het zag er bizar en eng uit, twee van die aparte stukken schaamlip. De andere schaamlip durfde ik niet eens goed te inspecteren. Ik belde direct de kliniek en een verpleegster vertelde me op een toon die geen ruimte liet voor gezeur dat het vaker voorkwam dat er een hechting openging. Ik moest maar goed blijven spoelen, zei ze. Dan zouden ze op de eerste controle wel verder zien. Eenmaal op de controle gaf mijn arts gelukkig toe dat het allemaal niet zo netjes was geheeld. Hij bood me aan om gratis een hersteloperatie te doen. Hiervoor moest ik de wond wel eerst laten helen, want die was ook nog eens flink  geïnfecteerd. Ik bleek een allergische reactie te hebben op de hechtingen die waren gebruikt. Dat schijnt heel sporadisch voor te komen, en natuurlijk was ik een van de ‘gelukkigen’.

Ik kocht een kinderzwembandje om op te zitten, want de pijn was nauwelijks te onderdrukken met pijnstillers of door te koelen. Ook naar de wc gaan was een regelrechte ramp. De urine beet in de gaten in mijn schaamlippen. En persen voor een grote boodschap was al helemaal afzien. Zes weken lang heb ik alleen in rokken zonder slipje kunnen lopen maar geloof me, ik heb me nog nooit zo weinig sexy gevoeld als toen. Wat een opluchting was het toen mijn wonden eindelijk waren geheeld en ik voor het eerst weer een broek aan kon trekken, al was het dan een (heel erge) baggy jeans.

‘Ik schrok ontzettend van wat ik zag’

Geamputeerd

‘Ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken om de hele lijdensweg nogmaals af te leggen, maar mijn schaamlippen waren zo ongeveer in vieren gedeeld. Als ik niet voor de rest van mijn leven een verminkte vagina wilde hebben, moest ik toch geloven aan een tweede ingreep. Ik was doodsbang dat de boel weer niet goed aan elkaar zou groeien, maar gelukkig verliep het genezingsproces nu beter. Ik denk omdat er ander hechtdraad werd gebruikt. Hoewel ‘beter’ in dit geval niets méér inhield dan dat ik niet maandenlang met open wonden rondliep. Want het eindresultaat echt mooi noemen? Dat kan ik nog steeds niet. In plaats van te grote schaamlippen, heb ik nu bijna niets meer over. Mijn binnenste schaamlippen zijn niet kleiner gemaakt, maar zo ongeveer geamputeerd.

Toch vind ik het allerergst dat ik ongevoelig lijk te zijn geworden voor seksuele prikkels. Ik heb  op dit moment geen relatie, maar heb wel al meerdere keren geprobeerd te masturberen. Ik kom dan wel tot een orgasme, maar ik voel er niets bij. Het is een soort flatline, anders kan ik het niet uitdrukken. En dat terwijl me van tevoren was beloofd dat ik zelfs meer gevoel zou hebben tijdens seks, omdat er geen sprake meer zou zijn van te veel frictie. Volgens mijn arts zijn mijn zenuwen nog verdoofd en komt het gevoel vanzelf weer terug, maar hoelang kan zoiets duren? En dan is er ook nog de psychische impact die dit alles heeft gehad. Steeds als ik mezelf daar bekijk, denk ik: dit ben ik niet. Als ik dit allemaal van tevoren had geweten, was ik er nooit aan begonnen. Ik had nooit gedacht dit nog eens te zeggen, maar inmiddels zou ik er een moord voor doen om mijn weelderige schaamlippen weer terug te hebben.’

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 25 2016.