Ruben Hein (35) heeft een drukke tijd achter de rug. Hij won Wie is de mol? en maakte een nieuw album. Een gesprek over piekeren, het instant BN’er-schap en bijzondere hobby’s. Tekst Fleur Meijer Foto’s Maaike van Haaster Meedoen aan Wie is de mol? staat garant voor instant BN’er-schap. Heb jij dat ook gemerkt? ‘Op straat word ik continu aangesproken, dat is nieuw voor me. Voordat bekend was wie had gewonnen en wie de mol was, zat ik ’s ochtends vroeg op de fiets – nog helemaal in de slaapkreukels – toen er een auto langzaam naast me kwam rijden. Het raam ging naar beneden en een wildvreemde man schreeuwde keihard: ‘JAAA! JIJ BENT ’T! GEEF MAAR TOE!’ Ik viel bijna van mijn fiets. Ah, dacht ik toen, dít is dus die gekte waar ze het over hadden.’ Hoe was het om mee te doen aan het spel zelf? Lange stilte, Ruben zoekt zichtbaar naar woorden. ‘Laat ik het zo zeggen: het is fantastisch, maar ook heftig. Je wordt dag en nacht geleefd, het spel heeft nooit een pauze, alles is een verrassing. Maar het was een ervaring die ik nooit had willen missen. Wat kan ik verder zeggen? Ga vooral eens naar Georgië. Wat een schitterend land.’ Laten we het maar over je nieuwe album hebben. ‘Mijn album. Ja, dat is uit! Ik ben echt ontzettend blij dat het er is. Vijf jaar na het vorige, dus dat duurde wel even. Niet dat ik heb stilgezeten, ik heb kinderen gekregen, om maar eens wat te noemen. En ik heb anderhalf jaar bij de Britse band Fink gespeeld. Ik was al fan van ze, dus toen ik de kans kreeg om met ze door Europa te toeren, heb ik die met beide handen aangegrepen. Geweldige tijd. En vooral ook ontzettend veel van geleerd. Zij werken anders dan ik en lieten me daarom opnieuw naar mijn eigen muziek kijken. Ik ging me afvragen: wat wil ik? Hoe ga ik verder? Ik wilde daarna even tijd nemen voor deze plaat. Het was een soort ontdekkingstocht.’ Je hebt je daarvoor helemaal alleen teruggetrokken, begreep ik. ‘Ik kon voor een paar schrijfsessies terecht in een huisje van vrienden. Op het platteland, zonder wifi. Dat had ik nodig, die totale afzondering. Geen kinderen van de crèche halen, geen boodschappen, niks. Gewoon net zo lang blijven zitten tot er iets komt. En dan is het schrijven, proberen, schrappen, schaven, pielen. Of ik stond heel erg lang uit het raam te staren, dat hoort er ook bij. Het was niet altijd even makkelijk: ik kan erg piekeren en twijfelen over mijn muziek. Vroeger trok ik me in het maakproces veel aan van de mening van anderen. Liet ik tussendoor steeds dingen horen: ‘Hé, wat vind je hiervan?’ Dat heb ik deze keer eens niet gedaan. Deze plaat was een soort les om beter naar mezelf te leren luisteren. Naar wat ík wil. Dat is goed gelukt, vind ik. Ik ben nu een stuk zekerder van wie ik ben als muzikant. De onbevangenheid en de bevlogenheid van toen ik vijftien was, zijn weer terug, zo voelt het.’
Het bericht Ruben Hein: ‘Ik ben nu een stuk zekerder van wie ik ben als muzikant’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.