Talloze vrouwen in Nederland hebben regelmatig te maken met huiselijk geweld. Zo ook Stephanie (35), die jarenlang werd mishandeld door haar ex-vriend. Tekst Mariëlle van der Weijden foto’s dirk-jan van dijk ‘Ik weet niet eens meer wat hij precies zei die dag, maar het was vast iets in de trant van dat ik niks waard was, of dat ik toch maar dom en lelijk was. Hij zat me continu uit te dagen, te wachten tot ik boos zou worden. Dat werd ik niet, ik was zijn dominante gedrag inmiddels wel gewend. Na een tijdje vroeg ik of ie niet beter even een blokje om kon gaan. Dat was voor hem kennelijk de druppel. Hij kreeg een waas voor zijn ogen, stormde op me af en trok het kussen waar ik op lag met een ruk onder me vandaan. Ik viel daardoor keihard op de grond. ‘Wie denk je wel niet dat je bent om zo tegen mij te praten, hoer?’ riep hij woest waarna hij mijn armen en benen hardhandig greep en me bont en blauw sloeg. Op de achtergrond hoorde ik de kinderen huilen. Hoewel ik mijn ledematen voelde kloppen en dik zag worden, waren mijn verdere emoties volledig uitgeschakeld. Ik leek wel dood vanbinnen. Op zulke momenten verkeer je in zo’n enorme roes, je hebt geen idee hoe groot de schade aan je lichaam is. Geen dokter Toen Rick heel even in de achtertuin stond, greep ik mijn kans en vluchtte ik samen met de kinderen naar de supermarkt om de hoek. Eenmaal daar lukte het me ineens niet meer om verder te lopen, zo veel pijn had ik. De kinderen waren enorm in paniek. Zelf voelde ik, buiten de lichamelijke pijn, eigenlijk helemaal niets. Plotseling stond Rick achter me. Hij was ons achterna gekomen, ineens leek hij zich te realiseren wat hij had aangericht. ‘O god, je moet naar de dokter. Dit kan echt niet. Het spijt me zo,’ kraamde hij uit. Maar naar de dokter wilde ik niet. Hoe moest ik dit verklaren? Ik kon moeilijk de waarheid vertellen, straks werden de kinderen nog bij ons weggehaald. Ik snapte niet hoe ik in deze situatie terecht was gekomen. Dit overkwam alleen anderen, dacht ik altijd. Werken met blauwe plekken Samen strompelden we naar huis. De tiran van een paar minuten geleden was nu ineens getransformeerd in een lieve, zorgzame man. Een man van wie niemand ooit zou verwachten dat hij in staat zou zijn tot zoiets. Hij pakte ijs uit de vriezer, zette thee voor me, zorgde ervoor dat het me aan niets ontbrak. Misschien was hij wel gewoon bang dat ik naar de politie zou stappen. De volgende dag stopte ik mezelf vol met pijnstillers. Ik moest en zou naar mijn werk. Als manager van een kledingwinkel werd van me verwacht dat ik er zou zijn. Het was bloedheet buiten. Lange mouwen waren geen optie, dus ging ik met blote armen de deur uit. Als iemand iets van mijn met blauwe plekken zou zeggen, verzon ik wel iets. Eenmaal op werk trok mijn assistente me meteen het kantoor in. Ze keek me doordringend aan en vroeg me wat er met me aan de hand was. Paniekerig stamelde ik dat ik van mijn fiets was gevallen. Het was het eerste wat in me opkwam. Natuurlijk geloofde ze het niet. Ze kende me langer dan vandaag. Het waren niet alleen de blauwe plekken die haar deden wantrouwen, maar ook het feit dat ik de afgelopen maanden was veranderd van een vrolijke, goedlachse vrouw in een stil, teruggetrokken muisje. Ze was de eerste die ik, na mijn moeder, zus en beste vriendinnen, alles vertelde. En hoewel iedereen zei dat ik bij hem weg moest gaan, bleef ik toch bij hem. Ik hield zielsveel van die man. Het zal binnenkort wel weer beter gaan, dacht ik altijd.’
Het bericht Stephanie werd mishandeld door haar vriend: ‘Blind van woede sleurde hij me uit bed’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.