Josefien (36) had alles wat haar hartje 
begeerde: een leuke man en twee kinderen. 
Tot ze Joost ontmoette en hij haar veilige 
leventje totaal overhoop haalde.

‘Eén keer is het echt misgegaan. Na een interview dat korter duurde dan gepland, ben ik meteen doorgereden naar Joost. Toen ik na een hemels samenzijn mijn kleren bij elkaar raapte en mijn telefoon pakte, bleek dat die nog uitstond. Dat doe ik altijd bij interviews. Ik had vier gemiste oproepen, van Niels en van de crèche. Mijn hart stond stil en het zweet brak me uit: Keet!’

Doe even normaal

‘Als iemand mij vroeger zou hebben verteld dat ik ooit een gezin en een minnaar zou hebben, zou ik die persoon recht in zijn gezicht hebben uitgelachen. Want het stond voor mij al jong vast dat ik minstens drie kinderen zou krijgen, met een leuke man natuurlijk. Die laatste kwam al snel. Ik ontmoette Niels in de kroeg en in no-time woonden we samen. Het liefst had ik toen meteen al de pil in de prullenbak gegooid, maar Niels vond ons vrije leventje veel te leuk om al op te geven. Om ons heen zagen we dat de impact van kinderen best groot is. Steeds meer vrienden kregen kinderen en ik zag leuke types veranderen in ontzettende truttenbollen. Maar de kleintjes vond ik 
wel allerliefst en natuurlijk zouden wij niet vertrutten en in al die bekende valkuilen trappen. Uiteindelijk brak de dag aan waarop Niels zei: oké, we gaan ervoor.’

Explosie van liefde

‘Ik was bijna direct zwanger. Moos werd geboren en ik was overweldigd door de explosie van liefde die vrijkwam. Wat een cadeau! Wel was ik licht teleurgesteld in Niels. Een kind brengt gewoon veel werk met zich mee en op de een of andere manier deed ik altijd het meeste. Of dat nou ging om koken, schoonmaken, ’s avonds thuisblijven of Moos naar de crèche brengen. Moos 
was nog geen twee toen ik er op de geijkte manier, via zijn telefoon, achter kwam dat Niels een affaire had. In één keer werd het kleed onder ons mooie leven weggerukt. Ik voelde me verschrikkelijk belazerd. Dat hij dít kon doen! Het tastte mijn zelfvertrouwen behoorlijk aan. De ruzies waren niet van de lucht, maar Niels beloofde beterschap en ik besloot hem te vergeven. Voor één misstap zou ik ons huwelijk en ons gezin niet opgeven. Maar het was wel een grote barst in onze relatie. Naast de kleinere barstjes die er al zaten van al die keren dat ik er alleen voor stond met Moos. Intussen verlangde ik erg naar een tweede kind, 
bijna net zo sterk als ik naar een eerste had verlangd. Maar zo makkelijk als ik zwanger werd van Moos, zo moeilijk ging het nu. 
Pas toen Moos in groep één zat, was het eindelijk zover. Ik was zielsgelukkig.’

Bijzondere klik

‘Ik was zes maanden zwanger van Keet toen ik Joost ontmoette via mijn werk. Achttien jaar ouder, gescheiden, zijn twee kinderen studeerden al. We zaten samen in een werkgroepje en toen hij vroeg of ik na afloop nog even koffie met hem wilde drinken 
in een cafeetje verderop, zag ik daar geen kwaad in. Ik bedoel, ik was zwánger. Dat 
we een klik hadden, was wel duidelijk. 
We hadden precies hetzelfde gevoel voor humor, deelden dezelfde interesses en 
wat me vooral opviel, was dat hij oprecht geïnteresseerd was in mij. Het voelde zo vertrouwd met hem dat ik mezelf dingen hoorde vertellen die zelfs mijn beste vriendinnen niet van me weten. Het was echt bijzonder. Maar toen Niels ’s avonds vroeg hoe mijn dag was geweest, vertelde ik hem er niet over. Terugkijkend zie ik dat ik die dag niet een keer, maar twee keer een foute afslag heb genomen.’

Beste versie van mezelf

‘Keet werd geboren en net als bij de geboorte van Moos werd ik overspoeld door liefde. 
Al was het ook pittig omdat ik er, ondanks de afspraken die ik vooraf met Niels had gemaakt, tóch weer grotendeels alleen voor stond. En met nu twee kleintjes. Niels deed het hoognodige, maar ik vond hem vaak afwezig, letterlijk en figuurlijk. Ik was hondsmoe. Al die tijd zat Joost nog ergens in mijn achterhoofd en toen Keet zes maanden was, kreeg ik plotseling een berichtje van hem via Messenger. Al snel vlogen de berichtjes over en weer, vol grapjes en spitsvondigheden. Daar werd ik zó blij van! Ineens was ik niet meer de moeie moeke, maar weer de ontzettend, buitengewoon leuke Joos. Mezelf op z’n leukst, zeg maar. In eerste instantie waren de berichten 
nog onschuldig, maar al snel sloop er iets flirterigs in. Joost zag mij duidelijk vooral als vróuw, waar Niels mij vooral als moeder zag. Terwijl ik toch echt liever als een leuke, 
sexy en begeerlijke vrouw word gezien. Door Joosts aandacht bloeide ik op. De lucht was blauwer en de zon leek elke dag te schijnen, speciaal voor mij. Vooral op mijn werk vlogen de berichten over en weer. Inmiddels waren we ook aan het mailen geslagen. Hele epistels met onze gedachten en gevoelens vonden hun weg. Ik mailde al mijn zielenroerselen en hij deelde de zijne met mij. We vertelden elkaar alles wat ons bezighield, hadden zielscontact. Heel anders dan mijn relatie met Niels, met wie ik de ‘BV Thuis’ draaiende hield. Nooit eerder voelde ik 
me zo begeerd, geliefd en gezien. En het mooiste was nog wel dat ik daardoor voor iedereen de allerleukste versie van mezelf was geworden. Ik wist dat ik me op glad ijs begaf, maar ik leek wel een verslaafde. Ik kon er gewoon niet mee stoppen, al wist 
ik diep in mijn hart dondersgoed dat dit helemaal niets goeds zou brengen.’

Dit artikel kun je verder lezen in VIVA Mama 5, deze ligt nu in de winkel. Je kunt ‘m ook bestellen via onderstaande link:

»BESTEL VIVA MAMA ONLINE«

Tekst: Christien Jansen | Beeld: iStock

Het bericht Josefien: ‘Nooit eerder voelde ik me zo begeerd’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Wat er (bijna) net zo opwindend is als seks? Ernaar kijken. Zeker als je dat sámen doet.

Body talk

Soms is het best lastig om je stoutste fantasieën te delen met je (bed)partner. De oplossing? Met z’n tweeën steamy beelden kijken. Dan hoef je niet te zeggen wat je opwindt, maar reageer je als je iets ziet. Door een beetje te kreunen of ‘Dat lijkt me wel wat’ in de oor van de ander 
te fluisteren, geef je een duidelijke hint dat you’re into it.

Geil met stijl

Veel porno is door en vooral ook vóór mannen gemaakt. Schrikt dit je af? Zoek dan een film speciaal gemaakt voor koppels. Of kijk porna: ‘vrouwvriendelijke’ porno.

Fetisj onbekend

Hoe weet je nou of je iets wél – of juist niét – geil vindt, als je het nog niet kent? Misschien hebben jij en/of je (bed)partner wel een fetisj waarvan je nog niet eerder gehoord had. Sekstapes zijn 
dé manier om samen op ontdekkingstocht te gaan. Dus: hallo internet! Grote kans dat het jullie fantasie prikkelt.

La casa de porn

Maar goed, hoe doe je dat: luchtig informeren of de ander openstaat voor een avondje seks kijken? Als je dat niet op de man (of vrouw) af durft te vragen, kun je ook een appje, kaart of mailtje sturen. 
Het fijne is: als porno niks 
voor jullie blijkt te zijn, ga je gewoon verder met het nieuwe seizoen van La casa de papel. Don’t push it.

Kinky voorspel

Een van de redenen waarom mensen graag porno kijken, 
is om in the mood te komen. En met wie kan dat beter dan met degene met wie je tussen de lakens wilt duiken? Let er wel op dat je de ander laat merken dat hij/zij belangrijker is dan wat er op het scherm gebeurt. Dat die beelden een toevoeging zijn om het (nog) leuker te maken tussen jullie en niet iets wat je nodig hebt om opgewonden te raken.

Deze lessen tussen de lakens komt uit VIVA-31-2019. Dit nummer ligt t/m 6 augustus in de winkel of kun je hier online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Beeld: Stocksy

Het bericht Partners in porn: bijna net zo opwindend als seks verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Er is een heuse wildgroei aan coaches ontstaan de afgelopen jaren. Van menstruatiecoach tot opruimcoach; het lijkt wel alsof we helemaal niets meer zelf kunnen. Als ik aan een coach denk, dan denk ik aan Marjan. Een knappe blonde vrouw met zachte fluisterstem en een onuitwisbare glimlach op haar gezicht. Marjan was in haar vorige leven een succesvolle zakenvrouw, maar kocht vlak voor de crisis een prachtige woonboerderij onder de rook van Amsterdam waar ze een andere invulling aan haar leven gaf: koppels met relatieproblemen uit de penarie coachen. Ze was zelf door schade en schande wijs geworden en wilde haar ervaringen delen voor een paar honderd euro per uur. Slim, want when the shit hits the fan, grijp je álles aan om je relatie te redden. En zo kwam het dat ik op een zaterdagochtend op de zolder van Marjan, tussen de kaarsen, wierook, gebatikte doeken en vier andere probleemgevallen in lotushouding tegenover mijn partner zat. Na de gezamenlijke ademhalingsoefening waar Marjan zelf luidruchtig aan meedeed, vroeg ze om een hand op het geslachtsdeel van je partner te leggen en elkaars energiestromen te voelen. Ik kon mijn lachen amper inhouden, beet op mijn tong en zocht bijval bij mijn vriend die met gesloten ogen en uitgestreken gezicht leek op te gaan in de energiestromen. Marjan heeft onze relatie niet kunnen redden. Daar was zwaarder geschut voor nodig. Iemand met meer deskundigheid dan ervaring. Maar waar vind je die? Nu iedereen zichzelf tegenwoordig coach noemt, maar er maar weinig echt kúnnen coachen, is het zoeken naar een speld in een hooiberg. VIVA helpt je een handje (maar écht!). Hoe? Koop snel de nieuwe VIVA.

Debby Gerritsen
Hoofdredacteur VIVA

Volg Debby ook op social media:
Instagram | Twitter

Deze editorial is afkomstig uit VIVA 32-2019. Deze editie ligt vanaf 7 augustus in de winkel. Je kunt de editie ook hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Hoofdredacteur Debby: ‘Er is een heuse wildgroei aan coaches ontstaan de afgelopen jaren’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Voor VIVA duikt Tatum Dagelet maandelijks tussen de lakens met leuke mannelijke BN’ers. Deze keer doet zij dat met Pepijn Lanen.  Check de video!

Het interview met Pepijn lees je in VIVA 32, die van 7 t/m 13 augustus in de winkel ligt. Online bestellen kan hier:

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Het bericht VIDEO: Pepijn Lanen: ‘Mijn vrouw is beter dan ik’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Therapie, antidepressiva: wat Zoraya (24) ook probeert, ze voelt een continue leegte. Dus denkt ze aan euthanasie en draagt ze een officiële penning waarop staat dat ze niet gereanimeerd wil worden. Tekst: Vivienne Groenewoud | Foto’s: Dirk-Jan van Dijk ‘Toen ik klein was, bezochten we weleens het graf van mijn overleden tante. De kindergraven vielen mij op door de teddybeertjes en de engeltjes die daar vaak lagen. Als ik dan zag hoe jong die kinderen waren gestorven, dacht ik: waarom liggen zij daar en sta ik hier? Ik vond het oneerlijk. Die kinderen wilden waarschijnlijk heel graag leven, maar gingen dood. Ik, die het leven nooit echt leuk vond, mocht wel blijven. 
Ik was altijd al een wat teruggetrokken kind, maar de echte psychische problemen begonnen rond mijn dertiende. Ik werd extreem gepest. Doordat ik klein en stil was, zagen klasgenoten in mij een gemakkelijk slachtoffer. Vanaf dat moment voelde het leven onveilig. Op school, maar ook thuis, waar vaak spanning was. Er was veel ruzie en onbegrip van iedereen, tegen iedereen. Dat was uiteraard moeilijk voor alle partijen. Mijn huis was geen thuis. Ik vroeg me vaak af waarom ik er was, en wat het nut van alles was, maar daar praatte ik eigenlijk met niemand over. In het eerste jaar van de middelbare school ben ik gaan snijden. Ik voelde me doorlopend rot en het pesten ging ook daar gewoon door. In groep acht was ik gothic geworden, ik droeg alleen nog maar zwarte kleren in de hoop dat ik op die manier niet zou opvallen en mensen me met rust zouden laten. Maar daardoor kreeg ik vaak de opmerking: ‘Hey, emo! Ga je snijden!’ Op die manier ben ik op het idee gekomen. Het snijden hielp. Het was afleiding van het pesten en van de leegte die ik in me voelde. En dat was ook het verslavende eraan. Sommige mensen automutileren om zichzelf met fysieke pijn af te leiden van hun mentale pijn. Ik deed het omdat ik gewoon íets wilde voelen. De beste omschrijving die ik kan geven is dat ik − ook nu nog − een continue leegheid ervaar. Ik voel meestal gewoon helemaal niets, maar ik heb ook periodes met een ‘normale’ depressie, wat inhoudt dat ik echt nergens zin meer in heb. Douchen is dan al te veel en ik kom dan amper mijn bed nog uit.’ Depressieve gevoelens ‘Op school was een loket van jeugdzorg en ik praatte weleens met die mensen. Helaas hebben die achter mijn rug om mijn ouders gebeld voor een gesprek. Toen kwam ook het zelfbeschadigen aan de orde. Maar dat was ook meteen de laatste keer. Ik heb mijn ouders dit lang verweten, snapte niet waarom ze geen verdere hulp voor me zochten. Met de kennis van nu weet ik dat het onmacht was van mijn ouders, en geen onwil om me te laten helpen. Ze wisten gewoon niet wat ze met me aan moesten. Toch doet het pijn, nog steeds. Omdat we maar bleven botsen, hebben mijn ouders en ik vorig jaar met wederzijds instemmen het contact verbroken. Ik worstelde mijzelf mijn schooltijd door, met 
één doel voor ogen: mijn diploma halen en zo snel mogelijk op mezelf gaan wonen. Ik dacht destijds nog dat mijn depressieve gevoelens aan het pesten en mijn thuissituatie lagen. Dat ik uiteindelijk wel gelukkig zou kunnen worden. 
Mensen hebben vaak een stereotype beeld van depressie, maar ook ik ken heus momenten van blijdschap. Van liefde, zoals ik bijvoorbeeld had toen ik op mijn zeventiende mijn vriend Stein leerde kennen door een bijbaantje dat ik had in een horecazaak. Alleen vervagen die gevoelens bij mij enorm snel, waarna het gevoel van leegte dubbel zo hard weer binnenkomt. Toen ik net achttien was, gingen Stein en ik samenwonen en dacht ik: vanaf nu word ik gelukkig! Eindelijk kon ik mijn leven inrichten zoals ik wilde. Alle omstandigheden om gelukkig te worden waren er, maar mijn gevoel werkte niet mee. Na een paar maanden aanmodderen ben ik ingestort. Ik heb alles, dacht ik, waarom voel ik me nu nog steeds niet gelukkig? Ik kon alleen maar huilen en zat als een klein kind bij Stein op schoot. Hij heeft me gerustgesteld en getroost, gezegd dat we het samen zouden gaan doen. 
Ik dacht destijds nog dat ik me beter zou gaan voelen als ik netjes therapie zou volgen, maar dat bleek iets te optimistisch. Alsof ik ergens voelde dat ik mezelf voor de gek hield, heb ik vrijwel tegelijk met mijn aanmelding voor therapie een uitvaartverzekering afgesloten. Een uitvaartverzekering keert pas twee jaar na het afsluiten uit als je omkomt door zelfdoding. Op die manier dekte ik mezelf in. Mijn gedachte was: als ik de verzekering tegelijk afsluit met het starten van mijn therapie, heb ik twee sporen lopen. Ik denk dat ik toen al onbewust het gevoel had: als ik me niet beter ga voelen, dan kan ik niet meer verder leven.’ Bitterzoete gedachte ‘Na een jaar therapie die bestond uit gesprekken met een psycholoog voelde ik me nog niets beter. Toen kreeg ik antidepressiva voorgeschreven. In vier jaar tijd heb ik werkelijk elk type antidepressiva geprobeerd. Helaas zonder effect. Nooit was er iets wat mij het gevoel gaf: als dit het leven is, dan kan ik het wel. Wil ik het wel. Op wat voor manier 
ik het ook probeer, ik kán niet gelukkig zijn. Antidepressiva, therapieën… niets slaat aan. Ik heb 
al meer dan een dozijn verschillende medicijnen geprobeerd. Maar het enige wat ik ervan merk, zijn de bijwerkingen. Een droge mond, wisselende eetlust en het verdwijnen van mijn innerlijke ‘rem’. Zonder antidepressiva kon ik mezelf nog tegenhouden om me te snijden, maar door de medicatie verdween die drempel. Dus nee, dat was ook niet echt een verbetering. 
Drie jaar geleden besloot ik een ’reanimeer mij niet’-penning te gaan dragen. Dat kwam voort uit het idee dat het raar zou zijn als ik gereanimeerd zou worden, terwijl ik het leven eigenlijk niet wil. Actief een einde maken aan mijn leven was destijds nog niet iets wat ik overwoog, maar als me iets zou overkomen dat me het leven zou kosten, dan wilde ik ook dat het klaar was. Doordat je alleen een ‘reanimeer mij niet’-penning kunt bestellen als je lid wordt van de NVVE, hoorde ik over euthanasie op psychische grondslag. Met die gedachte leef ik nu al een hele tijd. Als ik alles heb gedaan wat ik kan doen, qua behandelingen en medicatie en 
er komt geen verlichting of acceptatie, ga ik een aanvraag indienen bij de Levenseindekliniek. Het is geen stap die ik zomaar zal zetten, want dan moet ik mijn vriend en mijn katten loslaten en van hen hou ik heel veel. 
De gedachte aan euthanasie vind ik bitterzoet. Bitter door het afscheid. Zoet door het verlangen naar de rust.

Het bericht Zoraya: ‘Ik ben klaar met het leven’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Waarom moest Pepijn Lanen (37) als jongetje 
zingen in het kerkkoor? Tussen de lakens 
ontdekt Tatum 
de ongekende kanten van 
Faberyayo van de jeugd. Tekst: Tatum Dagelet | Foto’s: Rachel Schraven | Met dank aan Hyatt Regency Amsterdam Pepijn Lanen. Rappende gymnasiast met elfjesuitstraling, gouden tand en een milde Jezus-look. Waar komt hij vandaan en op welke eigenzinnige planeet leeft hij? Ik wil dit mysterie van contrasten voor eens en voor altijd oplossen. En dus ga ik een poging wagen de vage Faberyayo te doorgronden. In bed. Omringd door teddyberen, net zoals in zijn videoclip Alleen met jou. Ben jij een knuffelbeer? ‘Ja, I love knuffelen. Vind je dat gek om 
te horen?’ Zullen we even knuffelen? ‘Je moet het niet zo uitspreken, dan wordt het wel raar.’ Heb je weleens met iemand anders in bed gelegen tijdens je huidige relatie? ‘Nou, ik speelde een rolletje in de romantische komedie Hartenstraat. Met Bracha van Doesburgh. We moesten zoenen met elkaar.’ Hoe vond je vrouw dat? ‘Niet heel leuk, maar ze ging ook niet zeggen dat het niet mocht. Als het omgekeerd was? Dan had het niet gemogen van mij. Ik heb daar toch een beetje ambigue gevoelens bij.’ Was het met tong? ‘Het was zonder tong. Maar toch was het gek. Ik dacht dat we vooraf wel geïnstrueerd zouden worden hoe we dat moesten doen, zo’n zoen. Maar dat gebeurde helemaal niet. Sowieso vond ik het heel gek allemaal. Ik vraag me af hoe dat gaat met die hele heftige lichamelijke scènes in films. Hoe je je daar dan over moet voelen.’ Wil je nog vaker in films spelen of is het hiermee gedaan? ‘Nee, het lijkt me superleuk om in meer films te spelen. Ik zou ‘m alleen dan ook zelf willen verzinnen.’ Jij bent heel goed in het schrijven van teksten en verhalen. ‘Ik probeer dingen te maken of te verzinnen die er nog niet zijn. En als je dat doet, moet je ook de beste zijn, vind ik. Ik ben goed in dingen doen die alleen ik kan doen. Dat werkt een stuk fijner.’ En je hebt veel fantasie. In jouw nieuwe roman Het wapen van Sjeng leven mensen in de onderwaterwereld. ‘Ja, daar wonen ze met z’n allen. Daar roken ze sigaretten en maken een kampvuur. De hoofdpersoon voelt zich een beetje verloren, die weet niet zo goed wat z’n plaats is in de wereld. Ik hoop dat de lezer de uiteindelijke boodschap, dat je je leven niet moet laten leiden door angst, eruit haalt.’ Jij lijkt me juist een persoon die last heeft van angstaanvallen. ‘Een beetje. Hoe weet je dat? Een keer liep ik op straat langs een soort vuilnishoop. Het zag er ineens heel raar uit en ik dacht: jeetje, wat ben ik stoned. Terwijl ik al jaren geen wiet had gerookt, ik had alleen te veel koffie gedronken. Ik werd daar zo paniekerig van. Al het geluid kwam extra hard binnen, ik had helemaal klamme handen. Die dag had ik een fotoshoot, ik vond het echt moeilijk om mijn zonnebril af te zetten. Af en toe heb ik zo’n moment dat ik ineens helemaal in het ‘nu’ ben, terwijl ik daarvoor met mijn gedachten een beetje afgedwaald was. Op dat moment triggerde dat een heel gek schrikmoment. Inmiddels kan ik mezelf beter inschatten als ik me ergens raar over voel. Dan weet ik dat het maar een gevoel is, en niet iets wat is gebaseerd op iets concreets. Mijn kinderen maken daar ook een groot verschil in. Als ik naar ze kijk, weet ik ineens weer: het gaat om hen, niet om hoe ík me voel.’ Welke angsten heb je momenteel? ‘Het klimaat en geopolitiek zijn twee toch wel onuitputtelijke bronnen van ongemakkelijke gevoelens op dagelijkse basis. Ik heb het gevoel dat… Dat er een bepaald soort kentering moet komen. Het is nu alsof je met allemaal mensen thuis bent terwijl iedereen voor een bepaalde tijd op een feest moet zijn. En dat jij je jas al aan hebt, maar dat de rest nog aan het kletsen is.’ Jeetje. Heb je misschien een jeugdtrauma overgehouden aan een gelovige opvoeding? Of aan dat christelijk gymnasium ofzo? ‘Nee, mijn ouders zijn helemaal niet gelovig. En die school was ook niet praktiserend christelijk. Maar mijn basisschool, de Kathedrale Koorschool, vond ik niet zo leuk. Vooral vanwege de vrijheidsinperking: op zondag moesten we zingen in het kerkkoor. Op die leeftijd wil je in het weekend televisiekijken of andere dingen doen. Maar goed, omdat ik toch elke week in de kerk was, heb ik wel geprobeerd om open te staan voor het geloof, me er een voorstelling bij te maken. Maar er gebeurde niks bij me. Het is altijd een soort onecht iets voor me geweest. Nog steeds. Toch heeft die school me op een of andere manier wel goed gedaan ergens.’ Je zangcarrière is daar begonnen? ‘Ik denk dat als ik niet op die school had gezeten, ik het misschien helemaal niet leuk had gevonden om op te treden voor mensen.’ Het hielp je jouw podiumvrees te overwinnen? ‘Ja, of misschien is het meer zoals bij een allergie: dat je er resistent tegen wordt.’ En je bent daar niet misbruikt door 
een priester? ‘Nee, dat was wel leuk geweest voor het verhaal hè? Wel hoorde ik tien jaar geleden dat een persoon die bij dat koor betrokken was, een pedo bleek. Toch wel lijp.’

Het bericht Tatum in bed met Pepijn Lanen: ‘Ik ben goed in dingen die alleen ik kan doen’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Géza Weisz (32) is acteur en dj en schrijft in VIVA elke week over zijn leven.

Er lijkt geen vuiltje aan de lucht te zijn als ik de gulp van mijn jeans openrits en mijn jonkheer tevoorschijn haal. Ik richt, zoals gebruikelijk, op het vliegje in de pot. Maar nog voor ik de kans krijg om iets te doen, komen er drie kakelende, kortgewiekte dames het toilet binnengestormd. ‘Uhm… dit is de mannen’, zeg ik verschrikt. ‘Nee hoor, dit is een genderneutrale wc’, antwoordt een van de vrouwen, terwijl ze een hokje ingaat. De andere twee toveren make-up uit hun handtas en beginnen uitgebreid hun neus te poederen. Ik probeer me te herpakken en doe alsof ik niet door heb dat deze gluiperds ondertussen naar mijn geslachtsorgaan zitten te loeren.

‘Mijn kleine vriend geeft geen gehoor en kruipt steeds verder in zijn schulp. Wanhopig kijk ik de inmiddels volgeplamuurde vrouwen aan’

Ik maak mijn hand nog wat groter om de boel te camoufleren en knijp m’n ogen dicht terwijl ik me concentreer op het geluid van een stromende kraan. Mijn kleine vriend geeft geen gehoor en kruipt steeds verder in zijn schulp. Wanhopig kijk ik de inmiddels volgeplamuurde vrouwen aan. ‘Trek je van ons niets aan hoor’, roept er eentje lachend naar me. Ik sluit mijn ogen nu helemaal en probeer te denken aan een enorme waterval. Hoe erg ik ook mijn best doe, er komt geen druppel uit. Gegeneerd maak ik mijn broek dicht, was mijn handen naast de gluurders en vlucht 
het toilet uit.

‘Het is ridicuul dat mannen meer verdienen dan vrouwen, puur op basis van hun snikkel. Het is echter een groot misverstand om te denken dat mannen en vrouwen hetzelfde zijn. Wij zijn compleet anders’

In mijn vorige column nam ik het op voor de vrouw en opperde ik dat het hoog tijd wordt dat de rechten van mannen en vrouwen helemaal gelijk getrokken worden. Het is ridicuul dat mannen meer verdienen dan vrouwen, puur op basis van hun snikkel. Het is echter een groot misverstand om te denken dat mannen en vrouwen hetzelfde zijn. Wij zijn compleet anders. Er zijn bepaalde dingen die we niet van elkaar willen of hoeven weten. Toen mijn vriendin mij laatst vroeg waarom het naar brand rook op de wc – ik had na het poepen een lucifer afgestoken – wilde ik de romantiek niet bederven. En speelde ik verbaasd mee dat ik het ook rook en geen idee had waar het vandaan kon komen.

‘De gedachte dat er straks overal genderneutrale wc’s komen en er dus ook vrouwen op me staan te wachten, zou voor mij een reden zijn om nooit meer de deur uit te durven’

Ik ben zo iemand die zich niet prettig voelt bij moeten kakken op openbare toiletten. Wanneer ik hoor dat er nog anderen zijn, blijf ik vaak net zo lang wachten totdat iedereen weg is. En als er wel nog iemand staat te wachten, dan kom ik met dichtgeknepen neus het hokje uit en roep ik theatraal dat er iemand vóór mij waarschijnlijk iets verkeerds gegeten heeft. De gedachte dat er straks overal genderneutrale wc’s komen en er dus ook vrouwen op me staan te wachten, zou voor mij een reden zijn om nooit meer de deur uit te durven.

Géza’s column komt uit VIVA-2019-32. Dit nummer ligt t/m 13 augustus in de winkel of kun je hier online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Foto: Rachel Schraven

Het bericht Géza schrijft: ‘Ik doe alsof ik niet door heb dat deze gluiperds naar mijn geslachtsorgaan loeren’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Kiki van Vlijmen (31) verhuisde twee jaar geleden naar de 
hoofdstad van Georgië voor het werk van haar man. Ze ziet elke maand nieuwe trendy tentjes opduiken en geniet tegelijkertijd van de prachtige ligging en stokoude cultuur.

Waarom Tbilisi?

‘We hoppen een beetje rond door het werk van mijn man bij een grote internationale containerrederij. We blijven gemiddeld drie jaar in een land en dan gaan we weer verder. Na een tijd in Latijns-Amerika kwamen we hier wonen. Het is een fantastische stad die ontzettend snel ontwikkelingen doormaakt. Elke maand komen er nieuwe tentjes en voorzieningen bij. Het centrum is prachtig door zijn oude gebouwen met sfeervolle balkonnetjes van hout. Ik vind het fijn dat veel op loopafstand is. Je kunt de hele dag door de stad slenteren zonder je te vervelen. De cultuur en natuur hebben al onze verwachtingen overtroffen.’

Wat is typisch voor de Georgiërs?

‘Ze zijn heel trots op hun land en hun cultuur. Ze houden eindeloze supras, waarbij er aan lange tafels met familie en vrienden urenlang wordt gegeten en gedronken. De tamada (‘toast-master’) voorziet de gasten keer op keer van een toost op het goede leven, waarbij de Georgische wijnen rijkelijk vloeien.’

Waar hangen de hippe locals uit?

‘Fabrika is op dit moment de hotspot. Dit complex was tijdens de Sovjet-onderdrukking een naaifabriek. Nu is het een hotel en restaurant met een groot binnenplein waaraan diverse kleine ondernemers zitten. Je vindt er kunst, kleding en gezellige barretjes. 
In het weekend worden op het plein vaak evenementen georganiseerd en blijft iedereen lekker lang op de verschillende terrassen hangen om te eten en te drinken.’

Kiki’s beste tips:

Goed om te (w)eten Barbarestan: ‘Voor het beste lokale eten. Je zit hier aan lange tafels, omringd door families die uren blijven hangen. Probeer de khachapuri, brood gevuld met kaas en heel geschikt om te delen. Een ander typisch lokaal gerecht is khinkali: met vlees gevulde knoedel van pastadeeg. Probeer ook badrijani nigvzit: met walnoot en knoflook gevulde auberginebroodjes.’
D. Agmashenebeli Ave 132

Drinken & dansen bij g.Vino: ‘Dé hotspot om biologische Georgische wijnen te leren kennen. Omdat de namen van de lokale druiven je waarschijnlijk niets zeggen, is dit de plek om kennis op te doen voor de rest van je verblijf.’ gvinotbilisi.com

Lekker wakker worden bij Soulmate coffee café: ‘Ontbijt als een local met de beste koffie en een broodje to go. Hippe koffiesoorten als flat white en latte macchiato zijn populairder aan het worden, maar de Georgiër drinkt nog altijd het liefst een zwart bakkie. De thee is hier trouwens ook lekker.’
30a Vazha Pshavela Ave

Komt dat zien Sioni kathedraal: ‘Als je op zaterdag in de binnenstad bent, loop dan even langs deze kerk. De beroemde Georgiaanse koorzang tijdens de kerkdiensten is prachtig en al van verre te horen. Overweldigend mooi.’
3 Sioni St

Topshops Chaos concept store: ‘Hier vind je een mix van streetstyle van lokale designers en fancy merken. Georgische ontwerpers zijn steeds meer hot and happening en hier krijgen ze de ruimte hun collectie te verkopen. Er heerst een chille vibe, mede door de skate ramp midden in de winkel.’
14 Merab Kostava St

Meer tips van Kiki? Check VIVA 32! De editie ligt nu in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Tekst: Eva Dusch | Beeld: Getty Images

Het bericht Van trendy tentjes naar stokoude cultuur: dit zijn de beste tips voor Georgië verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Toen Naomi (26) en haar ex uit elkaar gingen, duurde het niet lang voordat ze financieel in de problemen raakte. Nu komt ze op een wel heel bijzondere manier rond. ‘Om te beginnen wil ik duidelijk zeggen: ik ben géén prostituee. Als geldmeesteres zal ik nooit fysiek contact hebben met mijn slaven. Ze hoeven niet eens te weten hoe ik er in het echt uitzie, waar ik woon of wat mijn echte naam is. Een groot deel van de opwinding zit ’m juist in het mysterie rondom mijn echte identiteit, in de spanning van het onbekende. Bij mij zijn mijn slaafjes altijd in onbekend gebied. 
Als ik een reden moet geven waarom ik dit werk ben gaan doen, moet ik altijd denken aan een quote van Charles Darwin die ik ooit in een managementboek las: ‘Het is niet de sterkste of intelligentste van een soort die overleeft. Het is degene die zich het best kan aanpassen aan veranderingen.’ Eigenlijk begint mijn verhaal met die quote.’ Ervandoor met een ander ‘Ik was bedrijfskunde gaan studeren omdat het me een goede basis leek, maar merkte al snel dat het niets voor mij was. Ik besloot een jaar voor een uitzendbureau te gaan werken en zo verschillende branches te proberen. 
Dat ging prima totdat mijn leven in één klap veranderde. Bart, met wie ik samenwoonde, ging ervandoor met een ander en liet me achter in ons huis. Ineens draaide ik alleen op voor alle vaste lasten van onze huurwoning in de vrije sector: € 600 extra per maand. Ik had geen idee waar ik dat geld vandaan moest halen. Maar ik vertikte het, zeker na zo te zijn belazerd, ook nog eens ergens drie hoog- achter te gaan wonen. Als in een roes kocht ik bij een postorderbedrijf een joekel van een nieuwe tv en een stereo en met mijn creditcard schafte ik maar meteen een nieuwe boxspring aan zodat ik niet meer in het bed hoefde te liggen waarin ik met hem had geslapen. In één klap stond ik zwaar in het rood. En toen had ik de huur nog niet eens betaald. Ik broedde op manieren om extra geld te verdienen. Omdat ik best bedreven ben in het ontwerpen van websites besloot ik een advertentie te zetten op een soort Marktplaats waar je diensten kunt aanbieden. Ik knutselde een tekstje in elkaar en googelde ‘diensten aanbieden online’. In de zoekresultaten zag ik een aantal bruikbare sites. Maar waar mijn blik naartoe werd gezogen, was sexjobs.nl, de ‘erotische Marktplaats’ van Nederland. Uit nieuwsgierigheid besloot ik een blik te werpen op wat daar zoal gaande was. Ik zag een hoop ranzigs voorbijkomen, maar van de BDSM-sectie werd ik nieuwsgierig. Ik heb daar altijd interesse voor gehad, en heb met een vroeger vriendje zelfs weleens wat geëxperimenteerd.’ Financiële sm ‘Gniffelend las ik diverse advertenties van meesteressen die zichzelf de markt in prezen, totdat ik iets tegenkwam wat ik niet kende. Er stond iets als: ‘Geniet jij van een extra luxe leven en zoek je een man die erop kickt dat voor jou te betalen? Dan wil ik jouw geldslaaf zijn.’ Omdat ik geen idee had wat het concept precies inhield, googelde ik ‘geldslaaf’. Ik had nog nooit van het fenomeen gehoord, maar ik moest toegeven: het klonk goed. Erg goed. 
Ik leerde dat een geldslaaf iemand is die zich financieel ondergeschikt maakt aan een vrouw. Het is eigenlijk een soort financiële sm. Ook kwam ik advertenties tegen van geldmeesteressen op zoek naar een slaaf. Soms boden ze de mogelijkheid om te betalen per iDEAL, creditcard of automatische incasso en een paar meesteressen accepteerden zelfs cryptomunten. Op de site van een Engelse money misstress zag ik een man notabene smeken om een paar peperdure schoenen voor haar te ‘mogen’ kopen. Het klonk me allemaal als muziek in de oren. Dit was de ideale bijbaan. Ik besloot er serieus werk van te maken en deed grondig research. Zo las ik dat het belangrijk is een contract op te stellen. Sommige geldslaven kicken op een soort spel waarin chantage een grote rol speelt, en het 
is natuurlijk niet de bedoeling dat je vroeg 
of laat een aanklacht aan je broek krijgt. Verder was ik benieuwd naar waar nou precies de kick in zit. Inmiddels ben ik erachter dat de meeste geldslaven niet fysiek masochistisch zijn. Geldslavernij is een vorm van vernedering, maar dan in financiële vorm. Het ‘voordeel’ voor de slaaf in kwestie is dat hij de vernedering niet alleen op het moment zelf ervaart, maar ook later. Bijvoorbeeld bij het checken van zijn bankafschriften of als hij zelf krap moet leven ten koste van zijn meesteres.’ #cashpig ‘Ik ontwierp een prachtige website voor mijn nieuwe side hustle. Het leukste onderdeel vond ik het verzinnen van de teksten. Ik had ontdekt dat er een heel apart vocabulaire bestaat voor de sm-scene. Ik zat me te verkneukelen terwijl ik teksten typte als: ‘Welkom op mijn website, nederige slaaf. Let op: alles draait hier om mij. Ik ben jouw prinses. En jij? Jij bent niets meer dan een wandelende spaarpot… ‘ Onder het kopje ‘diensten’ schreef ik vervolgens: ‘halfjaarlijks of jaarlijks contract, online sessies, opsturen van cadeaus, contant geld of cadeaubonnen en online vernederingen.’ Ook schreef ik wat er zou gebeuren als mijn slaven me niet zouden gehoorzamen. Ik wilde namelijk een foto van ze in een compromitterende pose die ik eventueel online zou kunnen plaatsen. Natuurlijk zou ik dat nooit doen. Ik ben er niet op uit om levens te vernielen. Maar dat hoeven zij niet te weten. Toen mijn website af was, meldde ik me aan bij diverse social media onder mijn schuilnaam en spamde mijn site kwistig in het rond, voorzien van hashtags als #dom, #domination en #cashpig. En toen kreeg ik een mail. Tot aan dat moment had het hele gebeuren zich natuurlijk alleen nog maar in mijn fantasie afgespeeld, maar nu moest ik aan de bak. En ik moet zeggen: het viel me mee. Ik verwachtte toch een beetje een ranzig mannetje met allerlei smerige praatjes, maar zijn mail was eigenlijk heel normaal. Leuk, zelfs. De man die zichzelf Jack noemde, schreef dat hij sterke onderdanige gevoelens heeft, ervan geniet om te zien hoe een vrouw zijn geld afhandig maakt en er een kick van krijgt als zij hem weet te bespelen. Met andere woorden: niets maakt hem zo gelukkig als kaalgeplukt worden. Hij leek me de ideale kandidaat.’

Het bericht Naomi: ‘Niets maakt hem zo gelukkig als kaalgeplukt worden door mij’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Wat te doen in een druilerig herfstweekend? Welnu, sowieso je krachten sparen voor Lowlands. En even genieten van het moment: geen barbecues waar je heen moet, geen bikini’s die gewassen moeten worden, geen zand in de handdoeken. Gewoon jij, op de bank, met een goed boek… OF met VIVA natuurlijk! Want nondeju, wat hebben we een fijne aanbieding: 26x VIVA + een eigen cadeau!

Bij een VIVA abonnement van 26 nummers kies je nu je eigen cadeau. Je kunt daarbij kiezen uit de Rianne S Classique Vibe Pride Purple of de Cheetah bum-bag van My Jewellery. Klik op onderstaande afbeelding.

En stiekem klinkt dat toch als muziek in de oren? Op de bank lezen over de female empowerment, bijzondere artiesten, de mooiste verhalen en de beste columns. Dat alles in een hartstikke vrolijk jasje, dus hallo regenweekend!

Het bericht Heerlijk het weekend door met VIVA: kies nu je eigen cadeau bij een abonnement verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Niets is fijner dan een lekker koud biertje. Wij hebben de beste hotspots voor je op een rij gezet.

1. Bier-boulen

Voor een Duits biertje in de zon moet je in Breda bij de oude visafslag aan de haven zijn. Daar start vanaf deze maand het pop-upconcept De biertuin Breda, waar ze, naast bier, ook voor jeu de boules-banen en evenementen zorgen, zoals een wekelijkse silent disco.

2. Mosselman

Zeven dagen per week geopend voor bierpullen vol gerstenat: Biergarten Rotterdam. 
Leuk: heel augustus is het hustle your mussle-maand. Kok Freek Dekker kookt mosselen en serveert ze rechtstreeks van de barbecue.

3. Pizza’s & pullen

Strijk neer aan een van de 26 picknicktafels bij Veltins biergarten in Utrecht. Met vuurkorven, een grote pizza-oven, Duitse lekkernijen (bratwurst en flammkuchen) en vijftien verschillende soorten Duitse bieren geniet je aan de Oudegracht optimaal van een zwoele zomeravond. Bij slecht weer is er ook een indoorgedeelte.

What We Like is afkomstig uit VIVA 32-2019. Deze editie ligt t/m 13 augustus in de winkel of kun je hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Beeld: Biergarten

Het bericht Zin in een pilsje? 3x biergarten verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

VIVA-journalist Fleur Meijer (37) schrijft over wat haar zoal bezighoudt.

Omdat het restaurant ‘helemaal top’ zou zijn en ‘superlekkere gerechtjes’ zou serveren, werd er onder het mom van ‘lekker met de meiden’ een appgroep aangemaakt, een reservering beklonken en vervolgens door zes van de acht meiden weer afgezegd. Zoals dat gaat. Gelukkig zijn twee meiden niet voor één gat te vangen. Dus enthousiasmeerde ik vriendin B. en werden de Kameel en bovenbuurman Pieterke ook overgehaald. Zo kwam het dat we dan toch, vijf man sterk, stipt om acht uur opgewekt hongerig het restaurant binnenstapten. Het was ingericht conform alle wetten van urban chic, compleet met wandkleden aan het plafond. De tafeltjes waren klein en bezet met mensen die hard boven de dampende playlist uit probeerden te praten.

‘Oh ja, dat is natuurlijk ook zo, dacht ik. In een beetje urban horeca spreekt men tegenwoordig geen Dutch meer’

Het ragfijne elfje achter de bar was zo verdiept in het beeldscherm van de kassa dat ze ons niet opmerkte. ‘Hai!’ riep ik op een gegeven moment maar. Ze keek verstoord op. ‘We hebben gereserveerd!’ schreeuwde ik, de akoestiek trotserend. Haar hertenogen keken me niet-begrijpend aan. ‘I don’t speak Dutch,’ zei ze. Oh ja, dat is natuurlijk ook zo, dacht ik. In een beetje urban horeca spreekt men tegenwoordig geen Dutch meer. Na mijn luide ‘We have a reservation!’ werd er naar een tafel achterin gewezen, recht voor de open keuken waar een ruim beknotte kok een hand rijst uit een plastic bak op een sushimatje smeet. Hij keek boos. De Kameel ook. Ik wist wel waarom. 
De Kameel is nogal sensitief als het om akoestiek gaat. ‘Ach joh,’ deed ik, ‘als het eten maar lekker is, toch?’

‘Om elf uur verlieten vijf mensen oogrollend het restaurant en maakten de balans op. Zes happen lauw eten in drie uur tijd, voor zestig euro per persoon. Mooie, ronde getallen wel. Net als die nul euro fooi’

We hadden na tien minuten trouwens best zin in wat te drinken. ‘Mogen wij wat bestellen?’ riep vriendin B. dus maar tegen een langslopende ober. ‘Nee. Vraag mijn collega even als je wilt’, zei hij. En warempel: de collega die we even later letterlijk aan zijn jasje trokken, was inderdaad genegen onze drankjes op te nemen. ‘En mogen we ook de kaart zien?’ Ja, die zou hij nog brengen. Een kwartier later kwam er een dienblad. En oh ja, de kaart. Die zou zijn collega nog even brengen. ‘Zijn jullie bekend met het concept?’ vroeg de collega een halfuur later. Er volgde een college over shared dining, dat alleen ik verstond want ik zat het dichtstbij. ‘Ik heb geen zin meer om allemaal dingen uit te zoeken, doe gewoon maar wat,’ riep Pieterke halverwege mijn vertaling. De rest knikte gretig. ‘Doe maar een verrassingsmenu,’ zei ik. Dit moest overlegd worden met de keuken, maar gelukkig waren ze zo groots om hiermee akkoord te gaan. Er waren al bijna twee flessen leeg toen er twee kleine bordjes op tafel werden gezet. ‘Ceviche met dingetjes,’ vertaalde ik. We namen alle vijf onze lepel ter hand en namen een hap. ‘Op!’ Om elf uur verlieten vijf mensen oogrollend het restaurant en maakten de balans op. Zes happen lauw eten in drie uur tijd, voor zestig euro per persoon. Mooie, ronde getallen wel. Net als die nul euro fooi.

Het bericht Fleur Meijer: ‘We hebben gereserveerd!’ schreeuwde ik, de akoestiek en dampende playlist trotserend’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Fan van badminton? Je kunt ook buiten de camping je racket oppakken! En er is ook een leuk nieuw zusje om kennis mee te maken: airbadminton.

Gaat Als een ra(c)ket

Battledore and shuttlecock, jeu de longue plume, poona, hanetsuki: het zijn allemaal benamingen voor op badminton lijkende spellen die al eeuwen in verschillende landen werden gespeeld. Het kreeg z’n officiële naam doordat het spel in 1873 fanatiek op het landgoed 
van een Britse hertog in, jawel, Badminton werd gespeeld. Dat wij het vooral kennen van de camping of het strand, komt doordat in Nederland in 1953 de eerste speelgoed-badmintonsetjes werden geïntroduceerd, die massaal ons land veroverden. Maar het is lullig om badminton alleen af te doen als vakantie-activiteit. Het is namelijk niet alleen een unieke sport – want de enige sport met een shuttle – maar ook nog eens de snelste racketsport ter wereld. Er kunnen snelheden van 300 km per uur worden gehaald en dat is sneller dan met tennis. Kijk op badminton.nl/verenigingen waar je het bij jou in de buurt kunt spelen.

Nieuw: 
airbadminton

Om de sport een popula-riteitsboost te geven, zijn badmintonbonden wereldwijd al een paar jaar bezig met de ontwikkeling van een nieuwe vorm van badminton: airbadminton. Om goed te kunnen badmintonnen en geen last te hebben van de wind, moet je het namelijk officieel binnen spelen. Airbadminton speelt in op de behoefte om het ook buiten te kunnen spelen. Het spel heeft iets andere regels gekregen, een ander veld en vooral ook een zwaardere shuttle, die wel tegen een windstootje kan. Badminton Nederland is al vanaf mei bezig met de introductie van deze sport. Geïntrigeerd? Op het Badminton Festival, deze zomer nog in Tilburg, Almere en Nijmegen, worden er clinics gegeven en kun je 
dus kennismaken met Airbadminton. Kijk op badminton.nl/evenementen voor meer info.

Wat doet het met je?

Een racket en shuttle die weinig wegen, dat doet toch niet zo veel? Wel dus! Ten eerste is het een van de hoogste calorieverbranders binnen de sport: circa 500 per uur. Je rent heel het veld over en smasht de ene na de andere shuttle over het net, dus je conditie gaat zienderogen vooruit. Ook gebruik je heel je lichaam, wat ervoor zorgt dat je spieren steviger worden en je lijf mooi toned, en je reactievermogen wordt scherper omdat je constant moet reageren op de slag van de tegenstander. Extra leuk: badminton is een heel sociale sport, omdat je het minimaal met één persoon speelt. Je krijgt er dus zo een groep nieuwe vrienden bij. En dát is dan weer goed voor je omdat mensen met een goede sociale kring zich gezonder en gelukkiger voelen.

Lovegame

Badminton heeft een paar bijzondere fans. Zo spelen Vladimir Poetin, Bill Gates en Leonardo DiCaprio graag een potje (niet mét elkaar, voor zover wij weten). Twee jaar geleden speelden tennissers Rafael Nadal en Venus Williams tegen elkaar, en beiden moesten toegeven dat het behoorlijk pittig was. Maar de grootste fans zijn acteurskoppel Rebecca Romijn en Jerry O’Connell. Ze verklapten dat badminton hun geheim is om de passie in hun relatie vlammend te houden. Romijn: ‘We spelen weleens vier uur per dag.’ Doe er je voordeel mee!

Het bericht VIVA-Fit: Shuttle buzz verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Vlees, vis, zuivel. Je hebt het allemaal niet nodig voor deze door en door vegan gerechten. Honderd procent plantaardig, honderd procent vol smaak.

Productie: Kimberly Palmaccio | Tekst: Henry Firth & Ian Theasby | Foto’s: lizzie mayson

Voor 2 personen

25 ml sojasaus • 130 ml water • ½ tl gember-poeder • ½ tl knoflookpoeder • 2½ el bruine basterdsuiker • 1 el maizena • 250 g shiitakes of wilde paddenstoelen • 150 g panko (Japans paneermeel) Voor het beslag: 200 ml plantaardige melk • 115 g tarwebloem • 2 tl knoflookpoeder • 2 tl uienpoeder • snufje zout

Bereidingswijze

Verhit de oven op 200 °C. Doe de sojasaus, 100 ml water, de gember- en knoflook-poeder en suiker in een hete klein (steel)pan en verwarm alles totdat de suiker is opgelost. Roer de maizena en resterende 30 ml water met een vork in een kommetje door elkaar totdat er geen klontjes meer in zitten. Schenk het maizenapapje in de pan, draai het vuur hoger en breng de saus al roerend aan de kook. Draai het vuur laag en laat de saus 2-3 min. koken, roer veel, totdat hij stroperig en kleverig wordt. Schenk de teriyakisaus in een kom en zet weg. Doe alle ingrediënten voor het beslag in een kom en roer ze door elkaar. Snijd grote paddenstoelen doormidden en schep ze allemaal door het beslag totdat ze er rondom mee bedekt zijn. Schep het panko in een grote kom. Rol de paddenstoelen er één voor één door, leg ze op een bakplaat bedekt met bakpapier en bak ze 18-20 min. in de oven totdat ze goudbruin en krokant zijn. Haal ze uit de oven, leg ze op een schaal en serveer ze met de teriyakisaus.

Benieuwd naar de andere recepten? Die staan in VIVA-32. Dit nummer ligt t/m 13 augustus in de winkel of kun je hier online bestellen.

Het bericht Honderd procent plantaardig, honderd procent vol smaak: Shiitake teriyaki-dippers verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

We belden even met Sanne Franssen, want: het cabaretduo De Fransse Eijkel (dat ze vormt met Christian van Eijkelenburg) staat in september in de theaters met show nummer twee: Subtropique.

Voor de mensen die jou nog niet kennen: hoe is het om Sanne Franssen te zijn?

‘Ha! Dat is leuk. Ik ben een duizendpoot. Sinds mijn afstuderen aan de Frank Sanders Akademie ben ik fulltime aan het werk. Tijdens mijn studententijd woonde ik met Christian in het Frank Sanders-huis. We maakten continu grappen. Aan de keukentafel, met een bord spaghetti voor de neus, bespraken we onze dromen. We maakten een voorstelling voor het Amsterdams Kleinkunst Festival, waarmee we de publieksprijs wonnen. Toen is het balletje gaan rollen.’

Waar gaat jullie nieuwe voorstelling over?

‘Het verhaal speelt zich af in een subtropisch zwemparadijs. We doen herkenbare sketches. Denk: irritaties op het strand die we helemaal uitvergroten. We werken samen met Paul Groot, van Koefnoen, die ons helpt met teksten aanscherpen. Dat is supervet en leerzaam.’

Wat maakt jullie uniek?

‘We maken geen stand up-comedy. We maken alles theatraler, met gekke dansjes en absurdistische muziekjes. We lipsyncen ook. Vorig jaar hadden we een act met de stemmen van Tommy en Annika. Het publiek vond dat erg leuk. Daar ligt onze kracht, merken we.’

Zijn er vaak bloopers?

‘Zo af en toe. We hoeven elkaar maar één blik te geven en weten precies wat de ander denkt. We voelen elkaar heel erg aan. Dat maakt de voorstelling tegelijkertijd ook goed. Soms zit er iemand in de zaal – vaak een vrouw – die zo hard moet lachen, en zo veel geluiden maakt dat het lijkt alsof diegene stikt. Dan kunnen we onszelf vaak niet bedwingen, maar we spelen natuurlijk wel gewoon door. Vorig jaar had ik mijn grootste blooper. Ik had een visserspak aan en had maar tien seconden om mezelf om te kleden in de coulissen. Omdat ik zo hard zweette, lukte dat voor geen meter en stond ik als een bezetene dat ding uit te trekken. Uiteindelijk strompelde ik half aangekleed het podium op. Maar ach, grappig was het wel.’

Even bellen met’ is afkomstig uit VIVA 32-2019. Deze editie ligt t/m 13 augustus in de winkel of kun je hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Beeld: ANP

Het bericht Sanne Franssen: ‘Uiteindelijk strompelde ik half aangekleed het podium op’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Ongesteld én in the mood? Deze dingen wil je weten over seks tijdens je maandelijkse stonden. Feiten vs. fabels.

Liever spuiten dan slikken

Neem je weleens een pijnstiller tegen je PMS-klachten? Wij hebben een gezond en lekker alternatief: een orgasme. Bij een hoogtepunt komen geluksstofjes als endorfine, dopamine en serotonine vrij die klachten als krampen helpen verminderen. Helaas niet voor alle vrouwen: klaarkomen heeft niet bij iedereen hetzelfde anti-pijneffect.

Oh baby, baby

‘Ongesteld zijn is het ideale anticonceptiemiddel.’ Dat bakerpraatje helpen we hierbij dus voor eens en altijd de wereld uit. Oké, de kans ís aanzienlijk kleiner, maar tijdens je menstruatie kun je hartstikke zwanger raken. #Hoedan? Nou, niet iedere vrouw heeft dezelfde cyclus. Als je ovuleert (aka je vruchtbare dagen hebt) rond dit moment van je cyclus, kun je gewoon ongepland zwanger worden. Dus: doe het veilig als je geen risico wilt lopen de komende negen maanden helemaal niet meer ongesteld 
te worden.

Blij dat ik glij

Niet fijn voor je net verschoonde bed, wel voor jou. Bloed is, hoe je het ook wendt of keert, nou eenmaal een op en top natuurlijk glijmiddel. Wil je de zaak zo onbevlekt mogelijk houden? Leg dan wat handdoeken klaar en kies voor een standje waarbij jij 
op je rug ligt.

Dat komt goed uit

Sommige onderzoekers stellen dat vrouwen tijdens hun menstruatie eerder tot een hoogtepunt kunnen komen. Volgens vruchtbaarheidsarts Jaime Knopman treden er ‘in die tijd van de maand’ hormonale veranderingen op in je lichaam die kunnen bijdragen aan het vermogen om een orgasme te krijgen. You go, girl.

Zie ginds komt de soa

Als je de status van je (bed)partner niet weet, is het altijd een goed idee om een condoom/beflapje te gebruiken. En tijdens je  period al helemaal. Want als je menstrueert, staat je baarmoederhals verder 
open. En dat vergroot de 
kans om een infectie te
krijgen. Het bloed maakt het ook nog eens makkelijker om soa’s te verspreiden. Double trouble dus.

Deze lessen tussen de lakens komt uit VIVA-29-2019. Dit nummer ligt t/m 23 juli in de winkel of kun je hier online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Tekst: Milou Deelen | Foto: Stocksy

Het bericht Bloedgeile bedgeheimen: seks tijdens de maandelijkse stonden verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Ze is binnenkort te zien in de romantische komedie F*ck de liefde. Iets wat je actrice Bo Maerten trouwens nooit hardop zal horen zeggen. Een gesprek met VIVA over de man op wie ze tot over haar oren verliefd is, dansen tot zes uur ’s ochtends én waarom ze niet zo nodig naar Hollywood hoeft. Tekst: Jill Waas | Foto’s: Rossi & Blake Wie speel jij in F*ck de liefde? ‘Lisa, een vrouw van tegen de dertig, die in scheiding ligt en met vriendinnen op vakantie gaat naar naar Curaçao (gespeeld door Nicolette van Dam en Nienke Plas, red.). Ze wil zichzelf weer beter leren kennen, zonder mannen om zich heen. Maar dan ontmoet ze een man (Thijs Römer, red.), die het tegenovergestelde is van haarzelf. Ze vindt hem eerst heel irritant. Maar naarmate de tijd vordert ontstaat er toch een liefde, want het blijft natuurlijk een romantische komedie.’ Klinkt als een volwassen rol. ‘Ja klopt, het is voor het eerst dat ik wat ouder ben gecast. Ik ben nu bijna 27, maar word toch nog vaak als ‘vriendinnetje van’ of pubermeisje gevraagd. Ik heb een lastige leeftijd, zit qua rollen tussen tiener en vrouw in. Of ik word gevraagd als het sexy meisje. Dat heeft vaak letterlijk niet veel om het lijf, en is voor mij dus niet boeiend. Laten we hopen dat deze film een opstapje is naar meer volwassen rollen.’ Je zei eerder in VIVA dat je niet wilt worden neergezet als seksbom. Zeg je om die reden vaak ‘nee’? ‘Ik heb dat gezegd na Wolf. Ik was superblij dat ik in die film mocht spelen, maar ik was natuurlijk niet veel meer dan het meisje met wie de hoofdpersoon seks had. Daarna werd ik vaak gevraagd voor rollen met veel naakt of met seks. Toen heb ik er bewust voor gekozen om dat niet zomaar meer te doen. Gelukkig zijn we inmiddels een paar jaar verder en ben ik daar nu een beetje vanaf.’ Ben je happy met hoe je carrière loopt? ‘Ik zou het liefst aan één stuk door willen gaan en dat lukt nog niet altijd. Afgelopen jaar heb ik gelukkig veel gewerkt. Nadat 
ik mijn studie kunst- en cultuurwetenschappen had afgerond, ben ik constant bezig geweest. Maar na deze zomer is mijn agenda best wel weer leeg, dus van mij zou er een meer constante flow in mogen zitten. Het lijkt me heel leuk om een vaste rol in een serie te hebben. Ik heb in het verleden Tessa en Celblok H gedaan. Dat is heel tof, want dan kun je langer met je personage bezig zijn en een betere band opbouwen met de rest van de cast en met de crew.’ Wat doe je als je geen acteerwerk hebt? Sta je dan achter de bar? ‘Nee, dat heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Ik doe soms campagnes en modeshoots tussendoor, of ik probeer zelf werk te creëren. Ik ben nu bijvoorbeeld bezig voor Jeugdtheaterschool Rabarber in Den Haag. Die maken een korte film voor en met pubers, en ik werk daaraan mee als een soort producent. Wat ik ook vaak doe als ik weet dat ik een bepaalde periode vrij ben: alvast een lange reis boeken. Zo ben ik het afgelopen jaar met mijn vriend naar Mexico geweest, en het jaar daarvoor naar Brazilië.’ Je hebt een vriend. F*ck de liefde is voor jou dus niet van toepassing? ‘Nee, integendeel. Ik ben nu drie jaar samen met David en nog steeds megaverliefd op hem. Hij is 35, dus dat scheelt acht, negen jaar. Maar het werkt juist heel goed. Ik heb nog nooit een vriendje gehad dat even oud was. Wat ik wel merk, is dat hij een veel stabieler leven heeft. David werkt al twaalf jaar bij hetzelfde bedrijf – concertpromotor Mojo – en weet precies hoe zijn werkschema eruitziet, terwijl bij mij elke dag anders is. Maar die stabiliteit thuis vind ik juist heel fijn. En bovendien vind ik hem zo grappig, lief en sexy. Dát is waar ik naar kijk, daarna pas naar leeftijd.’

Het bericht Bo Maerten: ‘Het sexy meisje spelen is voor mij niet boeiend’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Voor de rubriek Poezenalbum in VIVA zijn we weer op zoek naar vrouwen die (anoniem!) open zijn over hun seksleven en hun verhaal willen delen. Wie durft?

Of je nu in een relatie zit of single bent, een torenhoog libido hebt of nooit zin in seks, blij bent met je lijf of juist wacht met je uitkleden tot het licht uit is: we zoeken jou! De vragen die je voorgeschoteld krijgt variëren van ‘hoe vaak heb je seks’ en ‘waar schaam(de) je je voor in bed?’ tot ‘wat is je meest memorabele keer ooit?’.

Lijkt het je leuk om voor deze rubriek geïnterviewd te worden? Stuur dan een mail naar poezenalbum@viva.nl met een korte toelichting en we nemen zsm contact met je op!

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief.

Het bericht OPROEP: wie durft er (anoniem!) over seks te praten? verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Monica was 22 toen ze een geheime relatie kreeg met haar 26 jaar oudere baas Bill. Hij was getrouwd en bepaalde of en wanneer ze elkaar zagen. Monica werd tegen beter weten in verliefd maar trok, zoals dat vaak gaat bij secret love affairs, aan het kortste eind. Ze luchtte haar hart bij goede vriendin Linda, die een verrader bleek te zijn en stiekem geluidsopnames maakte die ze aan een speciaal onderzoeksteam gaf. Want, o ja, Bill was president van de VS. Monica zat in de val. Ze werd onder druk verhoord. Alle – met name seksuele – details van de affaire lagen op straat en ze werd in binnen- en buitenlandse media massaal geslutshamed. In The Clinton affair, nu te zien op NPO, zie je een gedetailleerde reconstructie in vijf delen. Het is fascinerend maar vooral beangstigend om te zien hoe de 22-jarige Monica harteloos werd geslachtofferd in een slepende politieke strijd. Haar moeder werd destijds gedwongen tegen haar eigen dochter te getuigen. Daarover zegt ze in de documentaire: ‘Het was vreselijk om machteloos toe te kijken hoe mijn dochter op de slachtbank werd gelegd.’ Ik moest aan Monica’s moeder denken toen ik het stalking-dossier las. Daarin staat het beklemmende verhaal van de 24-jarige studente Laura Korsman. Laura werd gestalkt door haar ex. Vrienden, familie, buren en zelfs de politie konden niets doen en moesten machteloos toekijken terwijl het gruwelijk verkeerd afliep. Hoe kon dit gebeuren? Maar vooral: wat kunnen we eraan doen? VIVA’s Kimberly dook in het onderwerp en ontdekte wat stalking met een leven doet.

Debby Gerritsen
Hoofdredacteur VIVA

Volg Debby ook op social media:
Instagram | Twitter

Deze editorial is afkomstig uit VIVA 32-2019. Deze editie ligt vanaf 7 augustus in de winkel. Je kunt de editie ook hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Hoofdredacteur Debby: ‘Iedereen moest machteloos toekijken terwijl het gruwelijk verkeerd afliep’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Het had een onvergetelijke familievakantie in Sri Lanka moeten worden voor Loïs van den Bosch (23), haar ouders en jongere broer. Maar alles veranderde toen hun taxibusje werd geramd door een vrachtwagen. Tekst: Eline Doldersum | Foto: Dirk-Jan van Dijk ‘Het laatste wat ik me kan herinneren, is een keiharde knal. Mijn hoofd deed pijn en mijn armen zaten onder de schrammen. Voorzichtig keek ik om me heen. Ons busje stond horizontaal op de weg. De ruiten waren kapot en overal lagen spullen. Mijn vader en mijn broertje Timo hingen bebloed en bewusteloos met hun hoofd in de passagiersstoel. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik wist meteen dat het foute boel was. Gelukkig hoorde ik mijn moeder, die achterin het busje zat, heel hard mijn naam schreeuwen waardoor ik wist dat zij nog bij bewustzijn was. Ik heb mezelf losgemaakt en de deur van het busje opengegooid. Ik zakte door mijn benen en heb minutenlang alleen maar geschreeuwd.’ Droomvakantie ‘Maandenlang hadden we uitgekeken naar deze bijzondere vakantie. Om het dertig-jarige huwelijk van onze ouders te vieren, zouden we twee weken rondtrekken door 
Sri Lanka en nog een paar dagen op de Malediven verblijven. Het was voor het eerst in jaren dat we weer met z’n vieren op vakantie gingen, daarom was het extra speciaal om zo’n mooie reis als gezin te maken. Helemaal omdat Timo en ik het steeds beter met elkaar konden vinden. Vroeger was hij vooral het irritante puberbroertje dat altijd de afstandsbediening uit mijn handen griste. Of ‘s ochtends vroeg zijn Hollandse muziek aanzette terwijl ik een énorm ochtendhumeur heb. Het afgelopen jaar werd dat minder. Timo kreeg een baan en werd een stuk volwassener. We zochten elkaar steeds vaker op. Hij belde mij als hij ergens mee zat en in het weekend konden we úren samen foute programma’s kijken als Love island en Ex on the beach. Tijdens de vakantie waren we ook continu samen. We deelden een kamer en organiseerden alle excursies. We bezochten een lokale vissersmarkt, aaiden een kudde olifanten en vaarden langs een apeneiland. Het was zo indrukwekkend allemaal. Op de dag van het ongeluk stapten we na een bezoek aan een specerijentuin in ons taxibusje voor de volgende stop: een lunch in een klein dorpje verderop. Timo en ik waren druk bezig met onze telefoon en mijn ouders bekeken hun foto’s op de camera. Daardoor zagen we geen van allen dat een vrachtwagen recht op ons af kwam rijden. Onze chauffeur probeerde uit te wijken, maar belandde horizontaal op de weg waardoor de vrachtwagen onze taxi keihard van de zijkant ramde. Precies op de plek waar mijn vader en Timo zaten. In no time stonden tientallen Sri Lankanen naast ons taxibusje. Voorzichtig haalden ze mijn vader en Timo uit de bus. Papa’s rechterarm bungelde langs zijn lichaam en er zat bijna geen vel meer op. Hij kwam langzaam bij bewustzijn, maar Timo was nog steeds bewusteloos. Hij hapte naar adem, had een flinke wond op zijn hoofd en uit zijn oren en neus stroomde bloed. Ook de taxichauffeur was er ernstig aan toe. Dat mijn moeder en ik maar een paar schrammen hadden, was een wonder.’ Slecht nieuws ‘In een klein streekziekenhuis werd mijn vader meteen geopereerd. Als ze zijn arm niet zouden amputeren, zou hij langzaam overlijden. Timo kreeg intussen bloed toegediend. Hij had door de wond op zijn hoofd zo veel bloed verloren dat hij bijna geen bloeddruk meer had. Ze waren er allebei heel slecht aan toe. Gek genoeg was ik op dat moment heel kalm. Ik had enorm veel adrenaline in mijn lijf en er moest zo veel geregeld worden dat ik geen tijd had om na te denken. Mijn moeder belde onze familie in Nederland en ik ging met een chauffeur terug naar de plek van het ongeluk om onze spullen te halen. Zonder onze paspoorten en papieren waren we nergens. Intussen was overal politie. Ze hielpen mij met het verzamelen van al onze spullen. Aangezien ze in dat kleine ziekenhuis niets meer voor ons konden betekenen, werden mijn vader en Timo overgebracht naar een privékliniek in Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka. Daar kregen we meteen slecht nieuws. Op een scan was te zien dat de klap Timo direct had geraakt op zijn hersenstam, waardoor hij klinisch gezien al was overleden. Waarschijnlijk zou hij de avond niet halen. Met mijn vader ging het niet veel beter. Hij was aan één oog blind geworden, had drie gebroken ribben, een botsplinter in zijn hersenen en in zijn gezicht was vrijwel alles gebroken. Ze hebben hem meteen in coma gebracht. Hij was er zo slecht aan toe dat we er volgens artsen rekening mee moesten houden dat ook hij het niet zou halen. Mijn moeder en ik waren compleet lamgeslagen. Het was allemaal zo onwerkelijk. We beseften totaal niet wat er allemaal gebeurde. Diezelfde avond hebben we in een soort roes afscheid genomen van Timo. We hebben uren tegen hem gepraat, berichten van zijn vrienden voorgelezen en hem nog even in zijn ziekenhuisbed naar papa gereden. Die nacht om tien voor half vier is Timo overleden. Alleen. Het ziekenhuis heeft ons die nacht nog gebeld omdat het slechter ging met Timo, maar zelfs de verpleegsters hadden niet verwacht dat het zó snel zou gaan. Ondanks het verdriet gaf het ons rust dat Timo geen pijn meer had.’ Aanslagen ‘Mijn oom en tante waren inmiddels naar Sri Lanka gevlogen om ons te ondersteunen. Ze regelden een appartement, hielden familie op de hoogte en zorgden dat het lichaam van Timo naar Nederland werd vervoerd. Ondertussen moesten mijn moeder en ik naar de politie voor een autopsierapport en naar de rechter om een verklaring af te leggen over het ongeluk. Dat was afschuwelijk. We zaten in een klein zaaltje met een kooi vol gevangenen. Vijf 
uur lang. In diezelfde periode werden in Colombo ook verschillende aanslagen gepleegd in hotels en kerken. Het was één grote chaos. De stad ging op slot. Winkels waren dicht, er was niemand op straat en overal was politie. We hebben ons een week lang opgesloten in ons appartement. Geleefd op water en een beetje brood dat we nog hadden. Alleen voor een bezoek aan m’n vader gingen we met de taxi even de deur uit. We vulden de dagen met het regelen van de crematie van Timo, bellen met familie in Nederland en een beetje netflixen. Via een bericht op Facebook heb ik iedereen op de hoogte gesteld van het ongeluk. We werden overspoeld met verontruste berichtjes. Dit was de makkelijkste manier om iedereen te vertellen wat er was gebeurd. Mijn moeder heeft zich in die tijd heel onveilig gevoeld in Colombo. Ze was bang dat ze niet meer thuis zou komen. Ik had dat veel minder. De grimmige sfeer was niet prettig, maar ik was er niet echt mee bezig. Ik maakte me veel meer zorgen om de gezondheid van mijn vader dan om mijn eigen veiligheid. Gelukkig ging het – tegen alle verwachtingen in – steeds beter met hem. Na ruim tweeënhalve week kwam hij heel langzaam bij. Het moment waarop hij zijn ogen opende, zal ik nooit meer vergeten. Ik werd misselijk, kon niet meer op mijn benen staan en alleen nog maar huilen. Alles kwam eruit. Ik was zó opgelucht dat hij nog leefde.’

Het bericht Een droomvakantie die een 
nachtmerrie werd: ‘We vertrokken met z’n vieren en kwamen met z’n tweeën terug’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.