Iedereen uit Carolines (28) familie heeft een succesvolle carrière. Zelf was ze ook hard op weg, totdat ze erachter kwam dat ze iets heel anders wilde met haar leven: helemaal niets.
Tekst: Vivienne Groenewoud | Beeld: Unsplash
‘‘Jij hebt om de een of andere reden het idee opgevat dat elke seconde van je leven leuk moet zijn. En god mag weten van wie je dat hebt, want zo hebben wij je niet opgevoed!’ Top. Weer zo’n oergezellig etentje met mijn ouders, dacht ik terwijl ik probeerde rustig te blijven. Ik zag de mensen in het restaurant al kijken en fluisteren. Mijn moeder sputterde nog wat verder. Ik luisterde niet eens meer, maar de woorden ‘egoïstisch’, ‘hedonistisch’ en ‘verwende millennial’ kwamen er in elk geval in voor. Op een bepaald moment hoorde ik alleen nog maar een pieptoon terwijl ik de mond van mijn moeder open en dicht zag gaan. Dat duurde totdat mijn vader mijn moeder tot kalmte maande. ‘Laten we het gezellig houden Agnes,’ bromde hij. Pa kon al nooit goed tegen ruzie, maar uit de zijdelingse blik die hij me toewierp kon ik opmaken dat hij het zelf misschien wel anders geformuleerd zou hebben, maar het ondertussen wel volledig met mijn moeder eens was.’
Bal van frustratie
‘Op dat moment voelde ik mezelf ook echt een mislukkeling. Niet om de redenen waarom mijn ouders dat vonden, maar omdat ik achtentwintig was en me nog steeds als een snotneus door hen liet toespreken. Ik ben – als je het hen vraagt – de schande van de familie. Zonder uitzondering heeft iedereen in mijn familie rechten gestudeerd en ze hebben allemaal een gedegen carrière als advocaat dan wel notaris. Het lag dus voor de hand dat ik net als mijn broer rechten zou gaan studeren. Nooit is mij gevraagd of dat ik dat wilde, maar omdat ik zelf ook niets beter kon bedenken, leek het me wel een goed idee. Met een rechtenstudie kun je tenslotte alle kanten uit. Nadat ik mijn studie had afgerond begon ik als advocaat-stagiair aan de de driejarige beroepsopleiding voor de advocatuur.
Waar ik mijn studie nog best leuk had gevonden – nou ja, voornamelijk het feesten met mijn studiegenoten – werd ik plotseling met volle kracht in het volwassen leven gelanceerd. Ik haatte het. Als ik dat tegen mijn huisgenootjes zei, keken ze me allemaal aan alsof ik gek was, omdat ik het ‘geluk’ had dat ik via de contacten van mijn ouders op een geweldige leerplek zat. Maar ik sleepte me elke dag met meer tegenzin naar kantoor. Ik hield het bijna een halfjaar vol, werd steeds ongelukkiger en elke dag voelde ik een soort opgekropte bal van frustratie in me groeien. Die werd groter en groter, totdat ik bijna uit elkaar barstte en die bal me op een dag deed zeggen: ‘Weten jullie wat? Ik stop hiermee!’ Ik pakte mijn spullen van mijn bureau, liep het pand uit en hoewel ik geen idee had wat ik nu moest gaan doen, voelde ik me beter dan ik in lange tijd had gedaan.’
Het hele interview lees je in VIVA’s Real Life Special: De zeven zonden. Deze speciale editie ligt vanaf 27 maart 2019 of bestel ‘m hieronder.
» VIVA SPECIAL BESTELLEN «
Het bericht Caroline: ‘Ik heb geen ambitie. Waarom accepteert niemand dat?’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.