VIVA drinkt elke week een drankje met een leuke man. Deze week staan we aan de bar met Matteo van der Grijn (35), die nu op de planken staat in ‘Indecent proposal’ en vanaf december te zien is in de nieuwe Net5-serie ‘De mannen van dokter Anne.
Interview Marloes Teerenstra Foto’s Anke van der Meer
In één klap werd ie bekend, zes jaar geleden, toen hij de hoofdrol kreeg in de musical ‘Soldaat van Oranje’. Matteo kwam in een achtbaan terecht, ook privé. Twee dagen voordat de voor- stelling in première ging, werd zijn dochter geboren. Kort daarna verloor hij zijn moeder en werd hij voor de tweede keer vader. Vorig jaar trouwde hij in Italië met grote liefde Marye. Kortom, veelbewogen jaren.
Hoe gaat het nu?
“Ik ben gelukkig. Overdag repeteren, ’s avonds spelen en dan thuiskomen in m’n huissie in Amsterdam-Noord, wetende dat daar het belangrijkste op me wacht: m’n gezin. In de jaren die zo’n gekkenhuis waren, leerde ik relativeren. Focussen op dingen die écht belangrijk zijn. Af en toe moet ik mezelf ertoe dwingen, hoor, want ik ben een type dat kan panieken over totaal nutteloze dingen. ‘Kom op jongen, er zijn wel ergere dingen in de wereld,’ zei mijn moeder altijd. Nu is het mijn vrouw die me eraan herinnert. Piekeren is ook onzin. Leef.”
Sinds december 2012 is dat motto zeker nog sterker geworden?
“Absoluut, maar dat duurde even. Het was een rare tijd. Ik wist niet wat ik moest doen. Rouwen om je moeder, hoe doe je dat? Ik speelde toen in ‘Soldaat’. Die drie uur op toneel moest ik gewoon gaan en kon ik nergens anders aan denken. En toen werd Jack geboren. Ik heb het zwaar gehad, heel zwaar. Met mijn moeder deelde ik alles. Ze was mijn maatje, hield me met beide benen op de grond. Toen dat wegviel… dat is niet te beschrijven. Ik was blij dat ik na een halfjaar voelde dat ik er weer was.”
In hoeverre ben je veranderd na die nachtmerrie?
“Ik had altijd zo’n houding van: niemand maakt me wat, ik ben onsterfelijk. Toen ik kinderen kreeg, maar zeker na de dood van m’n moeder, kwam ik daar wel op terug. Ik ben nu angstiger, want het kan vandaag over zijn. En ik mag niet dood. Ik wil Tara en Jack beschermen, dingen leren. In elk geval tot ze dertig zijn.”
Probeer je daarom de gezondste versie van jezelf te worden?
“Het is tegenstrijdig; ik ben bang geworden voor de dood, maar ondertussen rook en drink ik nog én leef ik als een bourgondiër. (lachend) Ik doe niet mee aan de healthy hype. Na een voorstelling heb ik altijd zin in een stuk kaas. In de bus neem ik een crackertje, paar biertjes of een flesje wijn. Dat ontspant. Ik denk dat zo’n ‘gezellig’ leven heel belangrijk is. Mensen die alles afhouden, leven verkrampt, toch? Ja, nu ben ik aan het goedlullen dat ik alles van mezelf mag, haha.”
Komt vast door je Italiaanse roots.
“Ja, daar ben ik tot m’n twintigste opgegroeid. In een prachtige streek in de middle of nowhere. Mijn opa (Ton Lensink, alias TiTa Tovenaar, red.) woonde in een vallei ernaast. Onze dichtstbijzijnde buurman acht kilometer verderop. Gaaf hoor, om daar op te groeien. Ik weet nog dat er geen stromend water was. Dat ik in de winter als klein mannetje bij het bevroren beekje stond, en mijn vader het ijs kapot sloeg. ‘Zo jongen, hier kun je je wassen.’ Nu is alle luxe er wel: elektriciteit, tv, badkamer. Zodra de theaterproducties zijn afgelopen, ga ik er weer naartoe.”
Tot eind januari sta je in het theater, binnenkort zien we je op tv. Wat geeft de doorslag bij een rol, waardoor je denkt: dít wil ik?
“De klik met de regisseur. Ik wil me veilig voelen, niet bang zijn om fouten te maken. Tot nu toe heb ik die mazzel altijd gehad. Ik heb alleen maar in producties gezeten die ik leuk vond en nooit m’n ziel aan de duivel verkocht. Met name na ‘Soldaat’ ging het een beetje lopen.”
Is dat niet een understatement?
“Hoofdrollen in een film liggen absoluut niet voor me klaar. Ik ben blijkbaar nog niet bekend genoeg om een film te kunnen dragen. Daar baal ik van, want ik wil graag laten zien wat ik waard ben. Ik word vaak gecast voor rolletjes in de leuk uitziende, ideale schoonzoonhoek, maar dat vind ik niet interessant. Ik wil een mooie karakterrol, waarvoor ik mijn hoofd kaalscheer, een grote baard laat staan en twintig kilo aankom. Rollen kun je maken.”
De hoofdrol in een film is next?
“Die kans hoop ik te krijgen. ‘Maar dan moet je óók je agenda durven vrijhouden,’ zei een collega laatst. ‘En zeggen dat je komend seizoen geen theater gaat doen.’ Ik heb die raad ter harte genomen, en hou komend jaar dus zes maanden vrij om te kijken wat er op m’n pad komt.”
Wat als de telefoon niet rinkelt?
(lachend) “Tara en Jack zullen altijd te eten krijgen. Als er niks komt, kan ik het overbruggen. Maar spannend is het wel. Ik heb soms van die momenten dat ik denk: poeh, zou ’t wel goed komen? Dat moet ik loslaten, er komt altijd wel iets.”
Wat zou je nog meer willen doen?
“Met mijn vrouw en kids in een oud Volkswagenbusje door Amerika toeren, in een paar maanden van oost naar west. En dan per dag zien waar we blijven tukken. Daar hebben we nooit eerder de kans voor gehad, want Marye was zeven maanden nadat we elkaar hadden ontmoet zwanger. Onze kinderwens stond op nummer één. Dus hoe fantastisch is het om deze reis over drie jaar met z’n vieren te maken?”
Dit artikel is afkomstig uit VIVA 48. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:
»Bestel VIVA online | Klik hier «
Het bericht Matteo van der Grijn: ‘Piekeren is onzin. Leef’ verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.