VIVA-journalist Fleur Meijer (37) schrijft over wat haar zoal bezighoudt.
‘Weet je. Waar het uiteindelijk op neerkomt, is dat je diep bij jezelf naar binnen gaat en het daar héél stil laat worden.’
Ik knikte langzaam. Dat leek me het beste. Ze was volstrekt make-uploos met blonde uitgroei in een rommelknot en droeg een zwart T-shirt en zwarte joggingbroek. Net als ik. Toch leken we in het geheel niet op elkaar. Ik wist ook vrij zeker dat haar joggingbroek niet knelde. Die van mij wel. ‘Heb je al eerder yoga gedaan?’
‘Nee,’ zei ik. ‘Eigenlijk niet.’ Ah, daar had je de serene yogi-glimlach. Die had ik ook al niet. Het was dan ook een onnozel antwoord. Maar goed, het zijn nu eenmaal geen eenvoudige tijden om toe te geven dat je nog nooit aan yoga hebt gedaan. Wel had ik eens een proefabonnement van een maand genomen bij een yogaschool. Ik ben er nooit geweest. Zo ben ik. Of nee, zo wás ik. Dit keer werd het anders.
‘Ik hees mijn broek op en volgde. Zwijgend werden er ondermatten, matten, dekentjes en rare, roze schuimblokken gepakt. Ik deed hetzelfde en hees mijn broek op’
‘Doe wat je kunt, haal goed adem en denk aan het stil worden,’ zei ze. ‘Dan komt het helemaal goed.’
Denken aan stil worden. Got it. Ze deed de deur van de zaal open en liep zwierig naar binnen, de yoga- schaapjes in haar kielzog. Ik hees mijn broek op en volgde. Zwijgend werden er ondermatten, matten, dekentjes en rare, roze schuimblokken gepakt. Ik deed hetzelfde en hees mijn broek op. ‘Nieuw hier?’ Ze was slank en grijs, type pianolerares met aquarelhobby. ‘Ja,’ zei ik. ‘Kom maar naast mij,’ zei ze moederlijk, haar yogabedje opmakend. Ik hees mijn broek op en deed haar na. ‘Is het moeilijk, yoga?’ vroeg ik. ‘Nee hoor,’ zei ze. ‘Het is vooral heel fijn. Je komt helemaal tot rust.’ Daarop vulde de ruimte zich met het zalvende geluid van klankschalen. En ik zag dat iedereen als bij toverslag zat, kleermakerszit, handpalmen rustend op de knieën, wijsvinger en duim tegen elkaar. Ik deed hetzelfde en wilde mijn broek ophijsen, maar dat kon niet meer.
‘Dat ik inmiddels bijna halfnaakt op de mat zat en jezus, ook steeds die borsten in de weg, bloedirritant’
Gewoon goed luisteren, ademhalen en denk aan stil worden, dacht ik. Dan komt het helemaal goed. ‘Oooooohhhmm,’ hoorde ik mezelf even later zeggen. Ik dacht intussen aan stil worden en dat mijn broek aan het afzakken was. ‘Haaaahhhmmm,’ deed ik met de zaal mee, mijn vingertoppen lafjes strekkend naar mijn tenen. Ik keek opzij en zag hoe de pianolerares soepeltjes met haar vingers om haar hielen zat gevouwen. Ik dacht aan stil worden, maar vooral aan die kutbroek. Dat ik inmiddels bijna halfnaakt op de mat zat en jezus, ook steeds die borsten in de weg, bloedirritant. ‘Ga naar binnen, naar je kern, je core, verken het, laat het zijn,’ hoorde ik boven de klankschalen uit. Ik ging languit liggen en hees mijn broek op. Ik bleef liggen, terwijl de pianolerares inmiddels lag gevouwen als een vogeltje in een ei. Ik dacht intussen aan hoe het deze keer anders moet, aan doorzetten, aan broeken, aan sportbeha’s en een kern vol schaamte om te verkennen.
Om me heen was het stil.
Deze blog van Fleur komt uit VIVA-29-2019. Dit nummer ligt t/m 23 juli in de winkel of kun je hier online bestellen.
»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«
Het bericht Fleur Meijer: ‘Ik dacht aan stil worden, maar vooral aan die kutbroek’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.