Hannah Hoekstra (32) spettert overál van het scherm af. Of ze nu speelt in een Hollywood-kaskraker, een Duitse krimi of in haar nieuwste film: het Vlaamse De Patrick. Toch blijft ze Nederland trouw. ‘Ik weet dat het gras niet groener is aan de overkant.’ Tekst Jill Waas | Foto’s Tom ten Seldam Hannah Hoekstra is met recht een van Nederlands grootste actrices te noemen. Ze heeft twee Gouden Kalveren op zak, won belangrijke prijzen op filmfestivals in het buitenland en kreeg vorige week de prestigieuze toneelprijs Theo d’Or uitgereikt voor haar rol in het toneelstuk People, places & things. De 32-jarige actrice blijft er zelf echter heel bescheiden onder. ‘Je kijkt niet naar jezelf in de zin van: wat heb ik toch een fantastische carrière, want je zit er middenin. Ik weet dat ik gezegend ben met de dingen die ik mag doen, en zo’n belangrijke prijs als de Theo d’Or winnen is een supergrote eer. Vroeger deden prijzen me niet zoveel, maar ik ben aan het leren om er tevreden over te zijn,’ vertelt ze. ‘Tegelijkertijd denk ik: de wereld staat in de fik, misschien staan we straks met zijn allen op een veld pompoenen te kweken omdat het allemaal ophoudt. Wie hecht er dan nog waarde aan een mooie acteercarrière? Het is dus goed om met beide benen op de grond te blijven, en dat lukt me gelukkig aardig.’ Hoe ben je in de Vlaamse film De Patrick beland? ‘Ik heb vorig jaar op Koningsdag auditie gedaan in Gent. Ik had zo’n goedkope FlixBus geboekt vanaf Amsterdam-Sloterdijk, bleek die eerst helemaal via het centrum van Antwerpen te rijden. Ik zat daar zenuwachtig voor de auditie hutjemutje in die bus, terwijl ik hippe collega’s op hun Insta Stories ‘Thalys life’ zag posten. Dat was dus geen succes. Maar eenmaal daar was de auditie fucking leuk, ik had een ontzettend goede klik met de regisseur en heb uiteindelijk de rol gekregen.’ Jij bent vrijwel de enige die niet naakt gaat op de naturistencamping waar de film zich afspeelt. Wilde je dat niet? ‘Jawel hoor, ik heb zeker ook in mijn blootje gelopen, alleen zitten die scènes niet in de film. Ik vond het wel verfrissend dat ik eens niet degene was die uit de kleren moest voor een film. (Lachend:) Dat hebben wel al zo vaak meegemaakt. Dit keer stond ik met allemaal blote piemels op de set. Prettig om te merken dat de rollen een keer omgekeerd zijn; dat het niet weer alleen maar de vrouwen zijn die hun tieten moeten laten zien. Uiteindelijk gaat het in De Patrick trouwens niet om het bloot, het naakt is bijzaak. Misschien dat je er de eerste twee minuten naar kijkt, daarna is het ook maar gewoon een kostuum.’ Was je zelf weleens op een naturistencamping geweest? ‘Ja, mijn ouders hebben me één jaar meegenomen. Die campings in Europa zijn heel mooi, midden in de natuur, en ik snap wel dat mijn hippie-ouders dachten: ach, wat maakt het uit dat je dan in je nakie moet. Maar ik was een jaar of twaalf, begon net borstjes en schaamhaar te krijgen en vond het vreselijk om mijn kleren uit te moeten trekken. Ik wilde naar een gewone camping waar je vriendjes en vriendinnetjes op het kampeerveldje maakt; ik heb de hele vakantie alleen maar bomen en bos gezien. Gelukkig beseften ze na één jaar dat het toch niet echt iets was voor een puber en zijn we nooit meer teruggegaan.’ Groeide je op in een echt hippie-gezin? ‘Mijn ouders waren denk ik wel een soort hippies. Het was bij ons thuis behoorlijk vrij. Dit vind ik zo waanzinnig leuk aan zelf ouder worden: ik kom er nu achter wat voor onwaarschijnlijk toffe mensen mijn ouders zijn. Terwijl ik als kind vaak heb gedacht: wat stom, ze werken me tegen, want mijn zusje en ik mochten geen Kindernet of TMF kijken – dat vonden mijn ouders pulp. Onze televisie had ook maar drie zenders, en niet eens een afstandsbediening. Met terugwerkende kracht ben ik er heel blij mee, want ik ging dan bijvoorbeeld tekenen, mijn hele kamer volplakken en in allerlei kleuren verven. Mijn ouders vonden het allemaal prima, mijn kamer was een knutselhol. Terwijl andere kinderen Kindernet keken, werd mijn creativiteit al op jonge leeftijd aangewakkerd.’ Was je als kind al veel bezig met toneelspelen? ‘Ieder kind speelt in de zandbak, maakt verhalen en speelt daarin een ridder of een draak. En in het proces van opgroeien en ouder worden, houden sommige mensen daarmee op. Ik heb het gevoel dat ik dat spel nooit heb opgegeven. Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik ooit bewust ben begonnen met toneelspelen. Het was nooit im frage of ik naar de toneelschool ging of niet, dat gebeurde gewoon. Ik heb als kind van alles uitgeprobeerd, zoals circusles, en ik wilde ook nog een tijd piloot worden. Ik ben super dankbaar dat ik een jeugd heb gehad waarin ik dingen kon uitzoeken. Dat het me nu hier heeft gebracht als actrice, vind ik te gek.’
Het bericht Hannah Hoekstra: ‘Mijn vrienden zijn mijn verkering’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.