Een leugentje om bestwil komt in elke relatie voor, maar wat als je partner álles bij elkaar verzint? Eva (40) had drie jaar lang een relatie met iemand die een pathologische leugenaar bleek. ‘Zijn leven was één groot verzinsel.’ Hij toverde de ene leugen na de ander uit de hoge hoed. ‘Natuurlijk ben ik achteraf op zoek gegaan naar de alarmbellen, naar de rode vlaggen die me hadden moeten vertellen dat Lorenzo alles bij elkaar loog. Ik fronste vaak mijn wenkbrauwen als ik naar zijn verhalen luisterde. Het bleef alleen bij een vaag onderbuikgevoel. Alles was te subtiel en te plausibel om hem echt van een leugen te kunnen beschuldigen. En als ik dat dan al wel deed, kwam er altijd een nóg logischer verhaal voor in de plaats. Keer op keer dacht ik: waarom zou hij hierover liegen? Ik bleek naïef, want hij loog werkelijk over álles. Ik ontmoette Lorenzo toen ik via een uitzendbureau bij een schoonmaakbedrijf aan het werk kon. Hij had daar een leidinggevende functie en omdat hij alle uitzendkrachten naar de verschillende locaties bracht, liepen we elkaar regelmatig tegen het lijf. Hij was charmant, grappig, had een vlotte babbel en oogde heel volwassen. Het leek alsof hij zijn leven perfect op de rit had. En dat vond ik ook zo aantrekkelijk aan hem, want mijn eigen leven was juist een totale chaos. Ik was gestopt met mijn opleiding, zat niet goed in mijn vel en ook mijn thuissituatie was niet optimaal. Desondanks klikte het meteen tussen ons en we hadden al snel de grootste lol. Stiekem keek ik tegen hem op. Hij had een goeie baan, een auto en hij nam me overal mee naartoe. Waar we eerst goeie vrienden waren, groeide dit langzaam uit tot meer. Hij droeg me op handen en ik genoot intens van dat gevoel. Diep vanbinnen kon ik gewoon niet geloven dat deze man iets in míj zag. Ik zag hem als een veilige, betrouwbare haven. Een man met wie ik een toekomst wilde opbouwen.’ Opvliegend karakter ‘Al na een paar maanden besloten we te gaan samenwonen en vanaf dat moment waren we vrijwel 24/7 samen. Hij was heel open en kwetsbaar over zijn verleden, waardoor ik het gevoel had dat ik hem als geen ander kende. Zo vertelde hij me al snel dat hij zijn familie amper zag en alleen nog sporadisch contact had met zijn broer. Daarnaast had hij een dochtertje uit een eerdere, stukgelopen relatie. Maar zijn ex hield het meisje bij hem weg, waardoor hij haar al maanden niet had gezien. Het verdriet in zijn ogen was zo intens, dat ik echt met hem te doen had. Ik vond het vooral heel dapper dat hij dit al zo vroeg in onze relatie durfde te vertellen. Dat bewees zijn eerlijkheid, dacht ik. De eerste maanden was ik heel dankbaar en trots dat ik Lorenzo mijn vriend mocht noemen, maar al snel was er steeds vaker gedoe. Hij werkte veel, maar toch hadden we altijd te weinig geld. Dan kwam de huurbaas weer langs om te vragen waar de huur bleef, terwijl hij beweerde die allang te hebben betaald. Als bewijs toonde hij dan de bankafschriften. En daar viel eigenlijk nooit iets tegen in te brengen. Hij had het écht betaald. Naast het gedoe om geld kwam ook zijn opvliegende karakter naar boven. Ik weet niet meer waarom, maar op een dag prikte ik hem voor de grap in zijn rug. Hij draaide zich razendsnel om en haalde naar me uit. Ik schrok, maar bedaarde al snel toen hij me geëmotioneerd de reden achter zijn heftige reactie vertelde. Hij had namelijk gediend in het leger en op missie in Joegoslavië had iemand van achteren een pistool in zijn nek geduwd. Zijn reactie kwam dus voort uit een flashback. Ik geloofde hem, waarom zou je dit verzinnen? De verhalen over zijn tijd in het leger waren ook logisch. Hij vertelde alles zo beeldend en gedetailleerd dat het wel moest kloppen. Er was geen enkele reden voor twijfel.’ Argwaan wegwuiven ‘Mijn familie en vrienden zag ik inmiddels een stuk minder. Lorenzo was heel beschermend en dat werd steeds extremer. Zelf dacht ik dat ik gewoon weinig tijd had om mijn sociale leven op gang te houden. Ik werkte veel, was smoorverliefd en had net een eigen huis. Achteraf zie ik pas hoe hij me langzaam steeds verder afzonderde van alles en iedereen. Ik kreeg steeds minder privacy en als er al iemand belde, zette hij het telefoontje meteen op de speaker. Op de momenten dat ik mijn ouders graag wilde zien, stak hij daar subtiel een stokje voor. Hij was heel intelligent en welbespraakt, waardoor ik zijn intenties nooit in twijfel trok. Als ik terugkijk, weet ik dat hij constant bang was dat zijn leugens uit-kwamen. Mijn familie en vrienden vielen minder makkelijk voor zijn praatjes, waardoor hij ze het liefst op afstand hield. Toch kreeg ook ik langzaam argwaan. Ik vond regelmatig bonnetjes van restaurantbezoeken in een andere stad. Als ik hem ernaar vroeg, ontkende hij glashard. Hij had altijd een overtuigende verklaring, waardoor ik steeds vaker aan mijn eigen beoordelingsvermogen begon te twijfelen. Hij beschuldigde me van jaloezie. En ik gaf hem gelijk, want ik was toch gewoon paranoïde aan het worden? Diep vanbinnen wist ik op dat moment écht wel dat er iets niet klopte, maar hij wist me keer op keer weer te overtuigen met zijn woorden.’ De verzonnen dochter ‘Doordat we financieel niet zo lekker gingen, nam Lorenzo een extra baantje. Dit betekende wel dat hij vaak ’s avonds en ’s nachts moest werken en dat ik hem nog maar weinig zag. Soms kwam hij midden in de nacht thuis, sliep kort en verdween weer voordat de ochtend aanbrak. Van het geld dat hij hiermee verdiende, zag ik niet veel, maar op dat moment had ik wel iets anders aan mijn hoofd. Ik was inmiddels zwanger en vanwege de enorme misselijkheid die me tot de zevende maand teisterde, kon ik niet werken. Ik zat vaak alleen thuis en zag ondertussen dat Lorenzo het steeds moeilijker kreeg met het gemis van zijn dochter. Dus besloot ik te proberen om het contact tussen de twee te herstellen. Ik nam stiekem contact op met zijn broer en vroeg hem me te helpen. Hij keek me aan alsof hij water zag branden. ‘Lorenzo heeft helemaal geen dochter.’ Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Waarom zou je in hemelsnaam verzinnen dat je een kind hebt en dit al na een paar weken vertellen aan je kersverse vriendin? Ik kon het niet geloven en dus probeerde ik hem ermee te confronteren. Maar die kans gaf hij me niet. Hij werd onmiddellijk vijandig en beschuldigde me opnieuw van paranoïde gedrag. Ik was verbijsterd, want hij draaide álles om. Opeens was ik de leugenaar en was ik in zijn verleden aan het graven om hem zwart te maken.
Het bericht Eva (40): ‘Zelfs zijn eigen kind had hij verzonnen’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.