Chrissy Teigen verloor onlangs haar zoontje kort na de bevalling. Een bericht dat Beppy (35) raakt: haar zoontje Danté overleed toen ze 36 weken zwanger was.
‘In oktober 2014 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Het was nogal een schok, was zeker niet gepland. Sterker nog: mijn ‘vriend’ Ivo en ik waren pas zo’n vijf weken aan het daten. Bovendien had ik een drukke baan en woonde ik in het centrum van Rotterdam op driehoog zonder lift. Hij reageerde ontzettend nuchter en lief. Hij zou me supporten, wat ik ook zou besluiten. Maar met geen één haar op mijn hoofd dacht ik erover na om de zwangerschap te beëindigen. Het voelde direct als mijn baby. Ivo en ik besloten er dan ook samen voor te gaan. Na een tijdje maakten we onze relatie officieel, ik verhuisde uit de stad naar een nieuwbouwwijk en hij kwam bij me wonen.’
Lees ook:
Derde kind van Chrissy Teigen en John Legend kort na de geboorte overleden
En het hartje?
‘Ik had een fijne zwangerschap: ik voelde me fysiek hartstikke goed. Toen we te horen kregen dat we een zoontje kregen, waren we ontzettend blij. Tijdens de zwangerschap maakten we alles gereed voor zijn komst en ik keek uit naar mijn verlof. Met 36 weken had ik eindelijk m’n laatste werkdag en mijn collega’s hadden er een feestje van gemaakt. Het was een heel gezellige dag en ik werd overladen met lieve cadeautjes. Ik weet nog dat ik mijn vervangster aan het inwerken was achter mijn computer en dat ik op dat moment nog een harde schop voelde van m’n zoontje.
Ik herinner het me omdat ik hard ‘au!’ riep en zij zei: ‘Nou, kleine jongen, nog heel even geduld. Je moeder moet nog wat uitleggen, daarna is ze van jou.’ Omdat hij dwars in mijn buik lag, had ik die middag na mijn laatste werkdag nog een echo bij de verloskundige. Ivo ging mee. De verloskundige pakte het echoapparaat en ik ging liggen. Ze zag dat het hoofdje naar beneden lag: hij was gedraaid, dus dat was goed. Toen vroeg ik zelf: ‘En het hartje?’
Geen hartslag
Ik vond dat-ie er raar bij lag. Ze haalde het echoapparaat eraf en ging het hartje zoeken om te beluisteren, maar ze kon geen hartslag vinden. Ze zei: ‘Ik doe meestal alleen kleine baby’s, het hartje is lastiger te vinden.’ Ik vond dat raar, het is juist andersom: bij kleine baby’s duurt het soms langer om het hartje te vinden. Ondertussen kon ze het hartje nog steeds niet vinden. Ik zei direct: ‘Bel het ziekenhuis maar, we gaan nú die kant op.’
Ivo en ik renden naar de auto en reden plankgas naar het ziekenhuis. Ons bezoek was al aangekondigd en ik werd een kamer binnengebracht. Daar keek een assistent, maar ook zij kon geen hartslag vinden. Ik riep overstuur: ‘Ik wil nú een echte dokter!’ Uiteindelijk kwam er een gynaecoloog. Ze zocht hopeloos naar de hartslag, maar zei toen: ‘Mevrouw, er is geen hartslag, uw zoon is overleden.’
Falen
‘Ik dacht alleen maar: dit kán niet waar zijn. Tegelijkertijd zag ik in haar ogen dat het echt zo was. ‘Maar ik ga vandaag met verlof! Ik heb alle tijd!’ riep ik. Dat mijn zoontje levenloos in mijn buik lag, kon ik niet verkroppen. Het voelde als falen. Ik dacht: wat heeft mijn lichaam me aangedaan? Ivo huilde ook, maar was vooral met mij bezig. Na de eerste tranen kwam direct de regelaar in mij naar boven. Wat gaan we nu doen? Ik dacht: mijn overleden zoontje zit in mijn buik, zo heeft hij geen rust – hij moet eruit.
‘Ik dacht: mijn overleden zoontje zit in mijn buik, zo heeft hij geen rust, hij moet eruit’
Maar medisch gezien had ik geen spoed, want er viel geen baby meer te redden. Toch wilde ik zo snel mogelijk bevallen. Ik zei: ‘Dan maar een keizersnee.’ Maar dat deden ze niet: het is een operatie en in dit geval onnodig. Medisch gezien was er geen obstakel om natuurlijk te bevallen. In verband met het verwerkingsproces moest ik eerst naar huis. Daar mocht ik wachten totdat ik de volgende ochtend zou worden ingeleid.
Natuurlijke bevalling
Zo razendsnel als we naar het ziekenhuis reden, zo sloom en verslagen reden we terug. We zijn eerst naar mijn schoonmoeder gegaan – mijn ouders zijn voor mijn twintigste allebei overleden. M’n schoonmoeder deed heel vrolijk open en ik riep huilend: ‘De baby is dood!’ Ze stortte compleet in. Al onze directe familie kwam naar het huis van m’n schoonmoeder. Vanuit daar hebben we alle vrienden, verdere familie en mijn baas geïnformeerd.
De nacht die volgde deed ik geen oog dicht en heb ik alleen maar gegoogeld over hoe en wat. Ondanks het verdriet dacht ik wel: ik ga die bevalling gewoon doen, want dat is het enige wat ik nog echt voor hem kan doen. Hem met alle liefde op de wereld zetten. Die zaterdagochtend gingen we naar het ziekenhuis voor de bevalling. Een ingeleide bevalling van een overleden kindje verloopt hetzelfde als een ingeleide bevalling van een levend kindje. De doktoren en verpleegkundigen stuurden wel meer aan op pijnbestrijding dan bij een ‘normale’ bevalling.
‘Ik wilde geen pijnbestrijding: liever de pijn in mijn lijf dan in mijn hart’
Omdat de baby al overleden is, zitten er geen risico’s meer aan en lijd je dus onnodig veel. Maar ik weigerde in eerste instantie pijnbestrijding: ik voelde liever de lichamelijke pijn dan de pijn in mijn hart. Uiteindelijk konden ze het niet meer aanzien en gaven ze me, uiteraard wel met mijn toestemming, alsnog een ruggenprik. Ik beviel op een normale kraamafdeling. Ik was niet alleen op de afdeling; ik hoorde ook een andere zwangere vrouw schreeuwen van de pijn – en vervolgens het gehuil van haar baby. Dat was heel confronterend. Uiteindelijk is Danté geboren op zondagochtend 17 mei 2015 om 10.35 uur.’
Lees ook:
Persen zonder verloskundige? Dit zijn de 3 nieuwste hypes rondom bevallingen
Alleen maar liefde
‘Toen hij geboren was, voelde ik alleen maar liefde. Het was hetzelfde gevoel als bij een ‘normale’ geboorte. Ik voelde een ongelooflijke oerkracht en trots en ik werd overvallen door een enorme liefde. Ivo huilde en zei: ‘Wat een mooie bos haar heeft-ie!’ Danté was prachtig. Hij was zacht, hij had zijn normale kleur en hij had een normale lichaamstemperatuur. Omdat hij geen bloedsomloop meer had, voelde zijn lijfje wel wat wiebelig. De verpleegkundige waste hem, kleedde hem aan en deed ’m een mutsje op. Hij was onmiskenbaar ons kind.
‘Toen hij geboren was, voelde ik alleen maar liefde. Net als bij een ‘normale’ geboorte’
Het personeel in het ziekenhuis ging er heel respectvol mee om. Ze hadden een zwarte zwaluw op de deur geplakt, zodat al het personeel dat in de loop van de dag aan hun dienst begon, wist dat onze baby overleden was en niet jubelend de kamer in zou komen. Ze vroegen naar zijn naam, gaven ’m allemaal complimentjes en praatten tegen hem. Hij mocht in het ziekenhuis bij ons op de kamer blijven. We kozen ervoor om ’m te laten onderzoeken, om te weten wat de doodsoorzaak was. Er kwam niks uit, zijn overlijden was pure pech. De kans op herhaling zou net zo groot zijn als bij ieder ander stel zonder doodgeboren kindje.’
Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar onze magazine-shop om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je alle edities van VIVA ook los kunt bestellen. Ook kun je het artikel hier via Blendle lezen. Maar nog leuker is het om VIVA magazine te bestellen, dat kan via de button hieronder. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
Tekst: Karin Broeren | Beeld: Dirk-Jan van Dijk Tekst:
»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«
Het bericht Beppy (35): ‘Ik was net met verlof, maar toen klopte zijn hartje niet meer’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.