Lianne Sanders (32) is bezig met haar derde boek. Haar moeder is ziek terwijl ze haar vader al is verloren en ze schrijft in VIVA over dat proces.
Ik zit met m’n knieën opgetrokken in m’n vensterbank naar voorbijrijdende auto’s te kijken, als ik een berichtje krijg van een vriendin. ‘Ik hoop dat jij en je familie nog heel veel mooie momenten gaan beleven in 2021’. Ja, dit soort dingen krijg je, als een ouder doodgaat. Dan moet je ineens mooie momenten gaan beleven. Als ik nog niet gestrest was, zou ik het ervan worden.
Ik ben tweeëndertig jaar, woon in een piepkleine studio (zonder balkon, dit leed dik ik graag even aan) naast de Magere Brug in Amsterdam, werk als journalist, ben single en verloor zeven jaar geleden mijn vader aan kanker. Een paar maanden geleden hoorde ik dat mijn moeder ook kanker heeft, waar niets meer aan te doen is.
Toen m’n moeder me vertelde dat ze heel erg ziek was, zat ik op m’n hurken op een pleintje in Amsterdam. Of nou ja – de volgorde was anders. Ik liep vrolijk na een afspraak over een pleintje naar m’n studio, toen ik m’n telefoon aanzette en zag dat ik drie gemiste oproepen van m’n moeder had. Lichtelijk ongerust belde ik haar terug en toen zei ze: ‘Ik heb vanochtend een echo gehad waaruit is gebleken dat er iets goed mis is.’ En daarna zakte ik door m’n hoeven. Midden op dat plein.
En dan word je de volgende dag gewoon weer wakker, hè. En die dag erna ook en dat terwijl je eigenlijk wil gillen en huilen tegelijk. Dat werkt ook wel, voor even, maar daarna moet je toch een manier vinden om met de situatie om te gaan.
Waar ik ondertussen wel achter ben, is dat jezelf forceren het de laatste maanden ongelooflijk gezellig en liefdevol te houden, onbegonnen werk is. Mooie momenten zijn fijn, maar ze overkomen je eerder dan dat je ze creëert.
Waar ik me de dag van het slechte nieuws nog voornam om nooit meer geïrriteerd tegen mijn moeder te doen, bleek dit in de praktijk een stuk lastiger. Zo maakt mijn moeder altijd halve kopjes thee. Dan kun je twee keer met een zakje doen, dan mors je niet als je ermee loopt, in haar ogen is niets logischer. Maar ik denk vooral: het is na twee slokken op, dus gooi dat glas gewoon vol. Na haar slechte nieuws dacht ik: die halve kopjes maken niets meer uit, het gaat erom dat ik überhaupt nog een kop thee met haar kan drinken. Maar na een aantal slapeloze nachten van de stress en keer op keer naar de keuken lopen om mijn kopje bij te vullen, stond ik op een ochtend toch te schreeuwen ‘of ze alsjeblieft voor één keer in haar leven mijn glas HELEMAAL KON VULLEN!’ Geen mooi moment.
Omgaan met een zieke ouder en een aankomend rouwproces, ik vind het behoorlijk ingewikkeld. Maar ik doe wat ik kan. En ik zal jullie de komende tijd op een eerlijke manier in dat proces meenemen.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief
Foto: Deborah Bos
Het bericht Lianne verloor haar vader aan kanker en nu is haar moeder ongeneeslijk ziek: ‘Huilen helpt maar even’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.