Emily (36) verloor haar vierenhalve maand oude zoontje aan wiegendood. ‘Als ik een baby zie van die leeftijd, overvalt het verdriet me.’ ‘Als ik jongetjes van een jaar of vijf zie spelen, denk ik aan Tygo. Zo oud zou hij nu geweest zijn. Ik zal me altijd blijven afvragen wie hij zou zijn geworden. Ook al weet ik dat er geen antwoord komt. Hij is voor altijd vierenhalve maand oud. Tygo maakte Michiel en mij voor het eerst ouders. De zwangerschap, de bevalling, zijn eerste maanden: alles verliep vlekkeloos. Natuurlijk, het was even wennen. De korte nachten, de gigantische verantwoordelijkheid voor zo’n klein mensje. Maar Tygo was een makkelijk jochie. Dus ging ik na mijn verlof met een gerust hart weer aan het werk.’ ‘Op werkdagen bracht ik Tygo naar een gastouder. De bewuste dag bleef ik wat langer hangen dan normaal. Zijn gastouder was op vakantie geweest. We kletsten wat bij. Trots vertelde ik hoe Tygo inmiddels beide kanten op kon draaien, van rug naar buik en andersom. Best vroeg voor zijn leeftijd. Terwijl ik het vertelde, deed hij het voor, alsof hij wist dat we het erover hadden. Dat is de laatste keer dat ik hem bij bewustzijn heb gezien.’ Lees ook: Els Visser (30): ‘Uit het niets sloeg een vloedgolf iedereen van boord’ Wachten op nieuws ‘Ik was nog geen vijf minuten op mijn werk toen de gastouder belde. ‘Tygo wordt gereanimeerd,’ hoorde ik haar zeggen. Ik snapte er niets van. Hoe bedoel je? Ik heb hem net nog gezien. Spelend in de box. Gezond en wel. Ze was heel even naar een andere ruimte gelopen. Toen ze terugkwam, lag Tygo op zijn buikje. Levenloos. Maar dat hoorde ik pas later. Wat er precies gebeurd was, vroeg ik me toen niet af. Het enige wat ik dacht: ik moet naar hem toe, zo snel mogelijk. In het huis van de gastouder waren overal mensen: politie, ambulancepersoneel, een trauma-arts die met een helikopter was ingevlogen. Ze stonden om Tygo heen. Hij werd nog steeds gereanimeerd. In de tuin wachtte ik op nieuws. Het was warm die dag. Een van de agenten zei af en toe iets tegen me, misschien om de tijd te doden, maar ik had geen zin om te praten.’ ‘Hoe komt Tygo uit de reanimatie? Die vraag dreunde door mijn hoofd. Na wat voelde als een eeuwigheid, kwam de verlossing. Er was een hartslag. Het was alles wat ik wilde horen. Uiteindelijk heeft hij nog vier dagen aan de beademing gelegen op de kinder-IC. ‘Ik denk dat hij het wel gaat redden,’ zei de trauma-arts op de eerste dag nog tegen ons. Aan die woorden klampte ik me vast, op het naïeve af. In mijn hoofd bestond maar één scenario: straks nemen we hem mee naar huis en is alles weer goed. Maar met elk onderzoek zag het er slechter uit. Het zou niet goed komen. Nooit meer. De reanimatie had twintig minuten geduurd: er was te veel hersenschade.’ Keuzes maken ‘Het ziekenhuis uitlopen nadat hij was overleden, was als ontwaken uit een waas. Vier dagen lang hadden we in een bubbel geleefd. Nu zag ik mensen op straat met elkaar kletsen. Auto’s voorbijrijden. Ineens kwam dat besef: het leven heeft niet voor iedereen stilgestaan. Mijn schoonouders reden ons naar huis. Michiel, Tygo en ik samen op de achterbank. Een absurde situatie, en toch voelde het normaal. Na vier dagen van chaos en hectiek in het ziekenhuis, omringd door artsen en snoeren en piepende apparaten, was Tygo nu weer waar hij hoorde: bij papa en mama. Thuis hebben we hem zelf gewassen en zijn mooiste kleren aangetrokken. Heel bewust met z’n tweeën: het was het laatste wat wij als ouders voor hem konden doen. ‘Hij heeft nog een week op zijn eigen kamer gelegen. Het klinkt misschien gek, maar hij bleef mooi. Zelf schoot ik in de regelmodus. Zijn uitvaart moest en zou de allermooiste worden. We moesten tientallen keuzes maken. Een mandje of een kistje? Wie gaat er spreken? Welke muziek willen we horen? Het werd Baby Bach en Baby Mozart: de muziek die we in de auto grijs hadden gedraaid. Het was enorm druk tijdens de uitvaart. Er waren mensen die nog niet aan het kraambezoek waren toegekomen. Zij zagen hem daar voor het eerst en het laatst.’
Het bericht Emily (36) over de wiegendood van haar zoontje: ‘Hij had hier gewoon nog moeten zijn’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.