In 2010 won hij ‘X factor’. Toch brak hij hier nooit écht door. Met ‘Nu wij niet meer praten’ heeft Jaap Reesema (36) eindelijk succes in eigen land. En dan kreeg hij laatst ook nog een derde zoon. ‘Ik zou me vaker moeten realiseren wat een topleven ik heb.’ Het was in Nederland lange tijd redelijk stil rond je, maar nu heb je een gigantische hit met Nu wij niet meer praten. Hoe is dat? ‘Heel tof. Op nummer 1 in de top 40 staan, is legendarisch. Dat is waar ik het voor doe. Na drie hits in België, wilde ik het toch weer in Nederland proberen. Nadat ik X factor won, heb ik allerlei muziek gemaakt en daarna heb ik redelijk snel internationaal succes gehad als schrijver en zanger. Maar dat deed ik wel onder de Engelse vertaling van mijn naam: Jake Reese. Anders dan wat ik oorspronkelijk voor ogen had: dat ik Jaap Reesema als artiest zou zijn. Na het succes in België onder mijn eigen naam, wilde ik het toch weer als Jaap Reesema in Nederland proberen.’ Na je winst in X factor verdween je vrij snel naar de achtergrond. ‘Tuurlijk voelde dat als falen en dat was niet leuk. Maar zo gaat het bij elke talentenjacht: je staat een jaar in the picture en daarna is er een volgende winnaar. Ik was me daar wel van bewust, maar op straat vroegen mensen steeds: ‘Waar blijf je nou? Ik hoor niks van je.’ Ze beseften niet dat ik bezig was met een nieuw album, maar dat ik niet meer dezelfde kansen kreeg om dat te promoten als het jaar daarvoor. Het was een zoektocht. Maar ik ben duizend procent blij dat ik mee heb gedaan, het was hartstikke leuk en daardoor ben ik ook waar ik nu ben.’ Mis je het optreden in deze tijden? ‘Jazeker, maar ik ben nooit iemand geweest die het leuk vond om vijf keer per week op te treden. Dat deed ik wel, maar ik werd er niet gelukkig van. Ik vind het saai dat het altijd hetzelfde is. Omdat ik ook met het schrijven van muziek voor anderen geld verdien, kan ik tegenwoordig andere keuzes maken. Ik zeg alleen ‘ja’ tegen mooie optredens met mijn band en ben begonnen met podcasts maken. Het leuke daaraan vind ik dat het altijd anders is.’ Je maakt de Zelfspodcast met Sander Schimmelpenninck, waarin jullie je leven en de wereld doornemen. Heb je zelf zelfspot? ‘Heel veel. Ik heb tijdens mijn studie bij het Rotterdamsch Studenten Corps (RSC) gezeten, waar je elkaar constant moet afzeiken. Best vermoeiend, maar daardoor heb ik wel zelfspot ontwikkeld. Sander en ik zijn allebei kleine mannetjes, dat compenseren we met onze grote bek. We halen onszelf constant naar beneden, zeggen dat we kneusjes zijn die maar wat aanrommelen. Ik vind het leuk dat we onszelf niet serieus nemen. Terwijl we het heel goed doen: per aflevering hebben we 150.000 luisteraars.’ Lees ook: Özcan Akyol: ‘Ik heb veel angsten om alles kwijt te raken’ De kritiek die je kreeg nadat je in de podcast vervelende opmerkingen had gemaakt over Yolanthe Cabau bezorgde je slapeloze nachten. Hoe belangrijk is de mening van anderen voor je? ‘Daar had ik wel echt buikpijn van, ja. Ik vind het heel erg als iemand ergens mee zit om iets wat ik heb gezegd. Dat is niet wie ik ben en wie ik wil zijn. Kijk, ik vind dat ik in de kroeg tegen vrienden kan grappen dat iemand een dikzak is. Alleen in het openbaar iemands uiterlijk afvallen, waar diegene niet bij is, dat vond ik heel zwak van mezelf. Ik vergat op dat moment even dat er veel mensen naar luisteren en ik dus niet alles kan zeggen. Aan de andere kant wil ik ook niet meedoen aan de vertrutting dat je niets meer mag zeggen. Dat trek ik slecht. Overigens lees ik vrijwel nooit recensies en reacties, zeker niet als die anoniem zijn. Alhoewel ik het supergrappig vind als een anoniem-account reageert dat Sander en ik ‘walgelijke mannetjes zijn.’ Maar als iemand iets rots zegt na een optreden, dan kan ik onder de deken kruipen.’ Je straalt bijna iets braafs uit, begrijp je dat? ‘Jazeker. Ik bén op een bepaalde manier ook braaf. Ik vind het gezinsleven heel lekker, ben veel met de kids en dat vind ik prima. Voor de pers ben ik misschien saai, omdat ik geen heel gekke dingen doe. Maar saai is mijn leven zeker niet, sleur ken ik niet, omdat ik een onregelmatig leven heb. Elke week ziet er anders uit door mijn werk dat altijd anders is: de ene keer ben ik bij Tonny Media, het mediabedrijf dat is ontstaan uit de Zelfspodcast, het andere moment ben ik in de studio muziek aan het schrijven. Als ik elke dag op een kantoor op de Zuidas zou moeten zitten, zou ik gek worden.’ Deze rubriek heet Leuke man, vind je jezelf een leuke man? ‘Ik zou mezelf niet omschrijven als een leuke man. Of nou, laat ik het zou zeggen: voor mijn vrouw, kinderen en vrienden ben ik leuk. Ik ben heel zorgzaam en lief, heel actief, ik ben een gangmaker: ik heb altijd leuke plannen. Dan regel ik als verrassing bijvoorbeeld een romantisch weekend weg voor Kim, mijn vrouw, en mij. Maar ik heb ook moodswings. Bij mij zijn het hoge pieken en wat diepere dalen. Ik heb extreem goede dagen en dagen dat ik denk: wat ben ik in godsnaam aan het doen? Is dit alles? Dan zie ik het even niet meer helder. Dat klinkt misschien wat zwaarder dan het is, maar ik heb het mijn hele leven al en hoe ouder ik word, hoe makkelijker ik eruit kom.’ Wat vind je minder leuk aan jezelf? ‘Dat ik niet snel tevreden ben, ik kijk altijd waar het beter is. Bij mensen die heel veel succes in de muziek hebben, denk ik: kak, waarom ik niet? Maar als ik dan kijk naar mijn eigen leven, naar alles wat ik heb en doe, heb ik een topleven. Dat zou ik me vaker moet realiseren, dat doe ik te weinig.’
Het bericht Jaap Reesema: ‘Bij mij zijn het hoge pieken en wat diepere dalen’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.