Tatjana Almuli (29) weet wat een lange, eenzame en hobbelige weg het kan zijn om een eetstoornis de baas te worden. Om anderen te helpen, vertelt ze hoe het haar is gelukt.
Mijn verstoorde relatie met eten ontstond rond mijn elfde: regelmatig jatte ik een paar twee-euromunten uit mijn moeders portemonnee en ging naar de plaatselijke supermarkt. Daar kocht ik ribbelchips, goedkope brie die naar rubber smaakte en witte chocolade met nootjes. Ik voelde m’n hart in mijn keel kloppen wanneer ik naar mijn geheime eetplek fietste, een strookje groen langs de trambaan waar het gras woekerde en ik beschut zat. Op de achtergrond de razende metro’s, terwijl ik al het eten achter elkaar naar binnen schoof. Mijn buik raakte voller en mijn hoofd steeds leger.
Gevoelens
Ik ben altijd extreem gevoelig geweest en wist vaak niet wat ik met bepaalde gevoelens aan moest. Mijn jeugd was woelig, iets met een agressieve vader, gepest worden op school omdat ik dik ben, de vechtscheiding van mijn ouders en mijn moeder die na een kort ziekbed overleed toen ik zestien was. De perfecte ingrediënten voor eetstoornissen. Eten werd al vroeg een kompaan: het was er altijd en bood troost.
Het eten begon in eerste instantie vanuit een plezierig gevoel, maar al gauw werden die eetbuien vooral iets om mijn vervelende gevoel te verdoven en dempen. Later heb ik ook periodes gehad waarin ik me juist verloor in extreem diëten; ik at niet meer dan duizend calorieën op een dag en sportte tweemaal daags. Naast de verdovende functie van mijn eetstoornis, werd het ook een controleding. De obsessie met wel of niet eten en bewegen en de manier waarop mijn lichaam veranderde werd iets bekends.
Actuele cijfers
Het is onduidelijk hoeveel mensen in Nederland net zo’n verstoorde en gecompliceerde verhouding met eten en alles daaromheen hebben als ik jarenlang had. Naar schatting van het voedingscentrum lijden jaarlijks 200.000 mensen aan eetstoornissen. En volgens de Nederlandse GGZ is er een toename van mensen met eetstoornissen sinds de pandemie. Dat geloof ik direct, want dit is bij uitstek een tijd waarin mensen proberen controle terug te vinden en moeilijke gevoelens van angst en stress willen dempen. Ik vind het niet gek dat er weinig actuele cijfers bekend zijn van mensen met een eetstoornis.
Schaamte
Het is spannend om hulp te zoeken en er hangt veel schaamte rond dit thema. Het helpt niet mee dat veel mensen erg simplistisch denken over het hebben van een eetstoornis, de tendens lijkt: als je anorexia hebt moet je ‘gewoon’ meer gaan eten, als je een eetbuistoornis hebt juist minder eten, en meer bewegen. Als je dik bent en een eetstoornis hebt – zoals ik – en extreem bezig bent met afvallen, wordt daarvoor geapplaudisseerd terwijl jezelf uithongeren, ongeacht je gewicht, hartstikke schadelijk is.
Lees ook:
Mannen en een eetstoornis: ook een vent kan anorexia hebben
Geromantiseerd beeld
Volgens mij is het de hoogste tijd dat er meer realistische, openhartige verhalen over het hebben van een eetstoornis en ook over het herstel van een eetstoornis worden gedeeld. Juist zodat meer mensen hopelijk erkennen dat ze een probleem hebben en de hulp zoeken en krijgen die ze nodig hebben. Zelf heb ik deze verhalen gemist tijdens mijn eetstoornisherstel, want de weinige films, series en boeken over dit thema romantiseren eetstoornissen. Zoals To the bonedat ‘pro-ana porno’ werd genoemd op Twitter omdat het anorexia verheerlijkt en het clichébeeld van iemand met anorexia bevestigde: een extreem knap, heel dun meisje – terwijl de meeste eetstoornispatiënten een gemiddeld of bovengemiddeld gewicht hebben, aldus de Volkskrant.
Of in de boeken van Sally Rooney, zij wordt de stem van de millennials genoemd, waar het hebben van eetstoornisssen niet wordt benoemd, maar waar het altijd gaat over de uitstekende heupbotjes en sleutelbenen van de vrouwelijke hoofdpersonages. En waar ze nooit een volwaardige maaltijd eten en zich zelfs uithongeren wanneer ze zich slecht voelen. Maar juist door niet te benoemen dat dit problematisch gedrag is, wordt het genormaliseerd.
Het hele verhaal lees je in VIVA-17-2021. Deze editie ligt vanaf 28 april in de winkel.
Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!
VIVA nieuwsbrief
Iedere week de leukste nieuwsbrief van Nederland in je mailbox?
Tekst: Tatjana Almuli | Beeld: Getty
Het bericht Tatjana Almuli: ‘Ik voelde mijn hart in mijn keel als ik naar mijn geheime eetplek fietste’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.